Mijn tienerzoon deed een TikTok-challenge en belandde op intensieve zorgen

‘Eventjes weg’ zijn

Niet in een zelfmoordpoging, zo zegt hij zelf. Het was "een domme TikTok-challenge". Of eerder: een impulsieve beslissing op een moment waarop hij zich slecht voelde en geen zin had om naar school te gaan. Hij had ergens gehoord dat je dan even “weg” bent. Geen verantwoordelijkheden, geen stress. En TikTok maakte het blijkbaar nog net iets aantrekkelijker.

Hij voelde zich snel slecht en kwam het meteen zeggen. Dat is waarschijnlijk de reden waarom het goed is afgelopen. We zijn direct naar de spoed gegaan. Uiteindelijk heeft hij twee dagen op intensieve zorgen gelegen. Het was ernstig, maar hij is er fysiek goed doorgekomen.

A walk of shame

Ik? Ik ben hier echt, echt, écht niet goed van.

Niet alleen van de schrik. Maar ook van het feit dat hij dit kón doen. Dat het zelfs in hem opkwam. En, ik geef het eerlijk toe: ook van hoe ik me als moeder voelde op dat moment.

De wandeling naar de afdeling intensieve zorgen voelde als een walk of shame. De blikken van verpleging. Fluisterende stemmen in de gang. Je hoort het letterlijk: “Dat is de mama van het kind van de Dafalgan-challenge.”

En dan denk je automatisch: Wat heb ik fout gedaan? Waarom vindt mijn zoon dit nodig om te doen?

Ik voelde me zo’n slechte moeder. Alsof ik hem tekort had gedaan. Alsof ik iets over het hoofd had gezien wat ik moest zien. Ook al weet ik rationeel dat pubers soms impulsieve dingen doen, dat ze niet altijd de gevolgen kunnen inschatten... het gevoel kruipt onder je huid.

Soms is het niet ‘gewoon de puberteit’

Sindsdien ben ik al die kleine signalen aan het herbekijken. De momenten waarop hij zich wat meer afzonderde. Het minder goed slapen. De schooldruk. Zijn gsm die altijd mee naar boven moest. De zucht als ik iets vroeg. De stomme discussies over niks.

Het stomste van al? Ik dacht: het is puberteit. Hij is vijftien. Ze zijn allemaal een beetje afstandelijk op die leeftijd.

En dat is ook zo. Maar soms zit er meer onder, en zie je het niet meteen.

Mijn vertrouwen is zoek

Ik weet dat hij geen “slecht kind” is. Hij is een slimme, gevoelige gast. Maar op dat moment deed hij iets enorm doms. En ja, mijn vertrouwen heeft echt een knauw gekregen. Niet omdat ik bang ben dat hij het opnieuw doet, maar omdat ik ineens voel: ik heb hem niet helemaal kunnen inschatten. En dat is een ongemakkelijk besef.

We praten nu meer. Niet elke dag een diep gesprek – het blijft een puber – maar ik laat hem vaker weten dat hij dingen mag zeggen, ook als het niet fijn is. En ik probeer ook zelf minder snel te minimaliseren.

Ik schrijf dit niet omdat ik een pasklaar antwoord heb. Maar omdat het wél gebeurd is. Bij ons thuis. En als het bij mij kan gebeuren, kan het ook bij anderen.

Nood aan een gesprek?
De Zelfmoordlijn is 24/7 bereikbaar via het gratis nummer 1813 of www.zelfmoord1813.be. Vertrouwelijk, anoniem, en zonder oordeel.