‘Moet ik écht gebarentaal leren voor mijn stiefdochter die ik amper zie?’

Sinds een jaartje ben ik getrouwd met Benny – lief, kalm, goede papafiguur. Hij is dol op mijn twee kinderen uit mijn vorige relatie: Jayden (8) en Ayla (5). We hadden ons mooi geïnstalleerd als gezin van vier. Geen plannen voor extra kroost, alles in balans. Tot plots... 

Tadaa: een bonusdochter!

Ineens stond Lisa aan de deur. Vijftien jaar oud, slim, vriendelijk, een tikje verlegen, en doof. Ze communiceert bijna volledig in gebarentaal. En hier begint het dus een beetje te wringen. Lisa is het resultaat van een ‘vergeten’ hoofdstuk uit Benny’s verleden. Een vrouw waarmee hij lang geleden iets had, die vervolgens verhuisde zonder ooit te zeggen dat ze zwanger was. Fast forward vijftien jaar en boem: ‘Hey, verrassing! Je hebt een dochter.’

Ze woont nu op 40 minuten van ons. Af en toe komt ze langs, meestal voor een dagje of een sporadisch logeerpartijtje in de vakantie. Benny is supergemotiveerd om haar beter te leren kennen, wat ik super vind. Hij is zelfs gestart met lessen in gebarentaal. En toen kwam dé vraag: ‘Wat als we als gezin allemaal een beetje gebarentaal zouden leren?’ Eerlijk? Mijn eerste gedachte was: ik trek dat niet.

Help!

Ik werk 48 uur per week. Ik ben moeder van twee energiebommetjes. Mijn hoofd loopt soms al over als ik nog maar denk aan brooddozen vullen, zwemlessen, én dat stomme sokkenmonster dat altijd precies één sok steelt. Ik heb in mijn leven al drie andere talen geleerd, waarvan eentje als volwassene, en dat was een hel. De gedachte aan nog een taal, én dan ook nog een visuele, met gebaren en grammatica die ik niet ken? Help!

Ik zei dus tegen Benny: ‘Als Jayden en Ayla het willen leren, steun ik dat helemaal. Maar ikzelf? Ik weet écht niet waar ik die ruimte nog vandaan moet halen.’ Maar zij willen het niet als ik het niet doe. En nu vindt Benny me egoïstisch. Lisa ook trouwens. En ik? Ik voel me… tja. Schuldig. Maar ook uitgeput. En eerlijk gezegd ook wat onzeker.

Twijfels

Ben ik nu een slechte, egoïstische plusmama? Of gewoon een overwerkte moeder die haar grenzen voelt? Want nee, ik wil Lisa niet buitensluiten. Ik vind haar lief en dapper. Maar ik ken haar amper. Ze komt hooguit één keer per maand. En ik probeer ondertussen mijn gezin draaiende te houden, met alle liefde en chaos die daarbij komt.

Misschien moet ik toch proberen om een paar basisgebaren te leren. Hoi, hoe gaat het, wil je pizza of pasta? – dat soort dingen. Kleine stapjes. Want ook al kan ik geen super-plusmoeder zijn die vloeiend gebarentaal babbelt, ik kan wél laten zien dat ik haar zie. En dat ze welkom is. En misschien is dat – voorlopig – genoeg. Of niet?

BRON: vrij vertaald naar REDDIT