Ik heb rugpijn. Je kent het wel (of misschien niet als je geluk hebt): je wordt een dagje ouder, hebt te veel gedaan en dat ga je voelen in je onderrug.
Peinzend sta ik in de ochtend uit het raam te staren terwijl ik over mijn pijnlijke rug wrijf. Aan het nadenken hoe ik alles geregeld ga krijgen vandaag. Lesgeven, huishouden, voetbal enzovoort.
De kinderen zitten op de bank en weten van mijn pijn. Ze zien me staan staren en wrijven en roepen:
‘Mag ik thee?’
‘Zijn er appels in huis?’
Ietwat geïrriteerd draai ik me om. Ja, er zijn appels.
'Mooi', wordt er geantwoord. 'Bak je even een appeltaart?'
