Denk je de zaterdagavond om 23:00 uur eindelijk even tijd alleen te hebben, hebben twee van de vier je toch nog nodig. Dus na vijf minuten alleentijd ga ik naar boven, naar bed waar vanavond twee extra mensjes liggen. In bed voel ik hoe moe ik ben en ben ik stiekem wel blij dat ik in bed nodig was. Lekker slapen!!!
Nee hoor, eerst sus ik discussie nr. 683 van deze dag (Waarom ben jij ook hier? Ik was hier eerst! Je mag niet onder mijn deken slapen, dan ruikt hij naar jou! Enzovoort) en daarna hebben we het (veel te) lang over hoe slakken paren. Ja, parende slakken. Exciting!
Onze tienjarige dame noemt dit overigens geen paren maar ‘oensjen’. Why? Werkelijk waar geen idee, maar het woordje blijft makkelijk hangen dus oensjen it is.
Ja, ik weet niet hoe jouw zaterdagavond eruit zag maar dit was het laatste half uur van de mijne:
‘Mama ze oensjen in hun oor!’
‘Met zichzelf!’
‘Nee,’ roept de ander, ‘met elkaar en ze doen het met hun hersenen!’
Enzovoort enzoverder ...
Goed, dat was de zaterdagavond zonder alleentijd (of tijd met manlief, maar die hoop had ik al eerder opgegeven toen ik zacht gesnurk hoorde tijdens Argentinië - Mexico).
De ochtend dan. Ik word wakker. Het is 6 uur. Lekker! Alleentijd!!
Ik ga naar beneden en ruim de bende van de avond ervoor op. Nog een paar dingetjes en dan kan ik lekker op mijn yogamatje.
6.20 uur. De oudste zoon komt binnen, niet heel vrolijk want een mug maakte hem wakker. Een beetje chaggie ploft-ie op de bank en een lawaaierige serie staat al aan voordat zijn kont de bank raakt.
Dus mensen met kleine kinderen die denken dat je meer tijd hebt als ze groter zijn ... Geniet alsjeblieft intens van alle middagdutjes en vroeg-naar-bed avonden, want later is dat gewoon gone. In ruil daarvoor krijg je wel de heerlijkste gesprekken over oensjen en chaggie bankploffende wezens terug.
