Recht van antwoord op de Pano-reportage: ‘de jacht naar labels’

Mijn dochter heeft een label … twee zelfs: ADHD en ASS. Voor die diagnoses doorstond ze enkele jaren geleden drie keer een test van meer dan twee uur, twee gesprekken van telkens anderhalf uur met de psychiater (één keer met ons als ouders erbij en één keer alleen) en twee gesprekken van telkens een uur met een psycholoog.

Haar titularis vulde een lange vragenlijst in, en wij als ouders ook. Dat heeft ons allemaal een paar honderden euro’s en een heleboel vrije dagen gekost. Waarom? Omdat de school vond dat er een probleem was. Ze lette niet op. Voor geen meter. Niets. Nada.

Eerlijk gezegd had ik zelf niet zoveel gemerkt van het probleem. Haar punten waren heel goed. Oké, ze heeft een fel karakter, maar dat zit wel wat in de familie. We zijn dus niet zelf op jacht gegaan naar een label. Het is ons gevraagd, en we lieten ons kind de testen doen om het goed te doen.

Maskeren lukt niet meer

Na enkele jaren, toen mijn dochter in haar puberteit kwam, begon ik ook thuis meer en meer te merken dat er een probleem was. Ze heeft dat waarschijnlijk heel lang kunnen maskeren, zoals veel meisjes met een label dat kunnen. Maar nu lukt dat niet meer, met dank aan de hormonale orkaan.

Wat ik wil zeggen? Ik hoop echt dat er goede regelgeving komt voor het labelen van kinderen, zodat mijn dochter niet het stigma krijgt van 'dat is er weer één met een moeder die op jacht was naar een label'. Of erger: 'dat is er weer één met een label. Ja hoor, het zal wel.'