‘Ik regel het wel!’ Hoe vaak hebben we dat zinnetje al gedacht of hardop gezegd in ons leven? Als mama hebben we het al ontelbare keren gezegd of gedacht. Als we 25 ballen tegelijk in de lucht houden, dan schakelen we over op automatische piloot. Moeten er tegen morgen 40 cupcakes gemaakt worden voor school? Ik regel het wel! Moet je naar de training gebracht worden, heb je hulp nodig bij je huiswerk of ben je op zoek naar een kostuum voor je presentatie? Ik regel het wel!
We delegeren en plannen vooruit. We zijn van nature “oplossers” en zijn geprogrammeerd om te doen wat er moet gedaan worden – op ons werk en in ons persoonlijk leven. We staan er niet altijd bij stil, we beginnen gewoon te organiseren en regelen het wel.
Ik dacht er nooit echt bij na, tot mijn zoon me op een dag tegenhield. De jongens waren hun huiswerk aan het maken aan de keukentafel, en mijn oudste was aan het vertellen hoe een jongen uit zijn klas hem pestte. Hij lachte hem uit met zijn grote voeten, en het stoorde hem duidelijk.
Zonder erbij na te denken reageerde ik op zijn verhaal met ‘Ik regel dit wel. Ik stuur vanavond een mailtje naar je leerkracht. Dan regel ik een afspraak zodat we dit kunnen bespreken. En als het nodig is, dan …’ Mijn zoon onderbrak mij en zei: ‘Mama, ik vraag jou niet om het op te lossen. Ik wil er gewoon met jou over praten.’
Wow – wat een les! Ik ben heel blij dat hij sterk genoeg was om mij tegen te houden en om aan te geven dat hij het zelf wilde afhandelen.
In de plaats dat ik het van hem overnam en het in zijn plaats oploste voor hem, ging het gesprek verder over hoe hij zich voelde en wat hij eraan wilde doen. En het is waar, ik zal er niet altijd zijn om alles voor hem te doen – hij moet leren hoe hij zélf moeilijke dingen kan aanpakken.
We willen allemaal dat onze kinderen opgroeien tot zelfstandige mensen. Maar hoe kunnen ze dat leren als we hen niet de kans geven om moeilijke dingen zelf aan te pakken? Ik had alleen oog voor het feit dat hij gekwetst was, en ik wilde het beter maken voor hem. Ik stond er niet bij stil, ik wilde het gewoon regelen.
De volgende dag was hij zó trots op zichzelf toen hij me vertelde hoe hij het had aangepakt. Hij deed het zelf – niet ik. En zo hoort het ook te zijn. Wat als hij me niet had tegengehouden? In mijn poging om hem te helpen, had ik hem dan de kans ontnomen om voor zichzelf te zorgen.
Jaren later, toen hij op de universiteit zat, belde hij me eens vanuit de auto. Ik stond op luidspreker, en hij vertelde over een situatie op school. Ik luisterde en vroeg wat hij van plan was. Ik bood niet meteen oplossingen aan. Hij vertelde wat hij wilde doen, we bespraken de opties en bij welke optie hij zich het best voelde.
Later die dag belde hij me terug om te vertellen dat er een vriend bij hem in de auto had gezeten en dat die heel vreemd keek toen ons gesprek was afgelopen. Hij had hem gevraagd wat er scheelde, en die vriend had gereageerd met: ‘Was dat je moeder?! Jullie praten met elkaar alsof jullie vrienden zijn! Ze stelde je niet een miljoen vragen en begon je niet te vertellen wat je moest doen – ze luisterde. Je mening doet ertoe. Ik kan me niet inbeelden dat ik zo’n gesprek met mijn moeder zou hebben.’
Mijn zoon vertelde me dat hij dacht dat dit was hoe alle zonen en moeders met elkaar praatten - hij realiseerde zich pas op dat moment dat het niet zo was. Ik herinnerde hem toen aan de ervaring op de middelbare school met pesten, en ik bedankte hem nogmaals voor zijn reactie toen. We lachten om mijn “altijd willen oplossen” en hoe ik dat moest loslaten.
We kunnen zoveel leren van onze kinderen als we bereid zijn om te luisteren. Ik geef toe - het komt niet van nature. Mijn hart en geest willen nog altijd meteen ingrijpen en het beter maken, maar ik heb geleerd dat onze kinderen soms gewoon met iemand willen praten die ze vertrouwen. Ze kunnen meer aan dan we soms denken. Onze eerste reflex is misschien om hen te helpen en te beschermen door alles voor hen op te lossen. Maar als we hen zelf dingen laten uitzoeken, dan leren ze, groeien ze en worden ze zelfverzekerder.
Mama’s zijn van nature Doeners en Oplossers. Maar even serieus: wie wil een volwassen zoon of dochter die belt om te zeggen "Kan jij dit voor mij oplossen? Want ik kan het zelf niet!”? Niemand van ons! We willen kinderen grootbrengen die voor zichzelf kunnen zorgen. En als ze raad van ons willen, onze mening willen horen of ons als klankbord willen horen, dan hebben we geluk.
We kunnen hen wel helpen om te bedenken hoe ze een moeilijke situatie kunnen aanpakken als ze zelf echt geen idee hebben. Maar we moeten de drang weerstaan om alles van hen over te nemen. Op een bepaald moment is het tijd om over te stappen van "Ik regel dit wel!" naar "Jij redt het wel!"
