Zondag ... Ik draai me nog eens om. De oudste steekt haar hoofd binnen en fluistert "Breng ik u een ontbijtje!?" Ik voel me helemaal warm. Mijn koffie staat al naast me, gebracht door mijn man. Beneden hoor ik gezellig gebabbel. Ik hoor het hakmolentje dus dat betekent dat het een gezond ontbijt wordt. Zalig.
Terwijl ik dit typ weet ik dat het een bepaald beeld opwekt. Wat een geluk. Wat een liefde. Wat een rust. En dat is het ook. Oprecht.
Mijn tieners zijn meestal zorgzaam en respectvol naar mij toe. Ik geniet nu, na jarenlang zorgen voor hen, van het feit dat ze mij af en toe verwennen. Na een 'strenge' opvoeding waar men me soms op aansprak, voel ik nu dat het zijn effect heeft. "Lean back mommy ..."
Na al die nachten werken en zorgen heb ik nu een ritme, een weekend en mijn leven terug. Twee pubers opvoeden is niet om te lachen ... En nee het is niet te vergelijken met een 5-jarige dramaqueen. Daar kom je vanzelf wel achter.
Over die worsteling schrijf ik ook, maar minder. Omdat het ook over hen gaat. En zij vragen hier niet om. Dus geloof me als ik zeg dat ik ook veel tranen laat in het bed waar ik nu zoals een prinses languit lig te genieten.
Maar nu post ik het mooie! En ik ben dankbaar. Voor dit moment. Voor de rust. Voor hen.
