Ik vond mijn kraamperiode behoorlijk eenzaam

Mijn man werkte tot het einde van dat jaar vooral thuis, in combinatie met vaderschapsverlof en vakantiedagen, wat uiteraard een enorme hulp was na de geboorte. Maar na de feestdagen zat zijn verlof erop en ging hij terug naar kantoor. 

Doordat we pas vanaf maart een plaatsje hadden bij een onthaalmoeder, nam ik in januari en februari nog twee maanden voltijds ouderschapsverlof op. Dat waren best pittige maanden. Donkere, korte dagen die toch heel lang duurden voor mij. 

Ik ben iemand die structuur nodig heeft en laat elke vorm van structuur nu net ontbreken bij een pasgeboren baby die nog heel onvoorspelbaar is. Telkens wanneer ik dacht zijn “ritme” te kennen, gebeurde er iets waardoor dat niet meer klopte. 

Ik voelde mij vaak eenzaam. Mijn dagen bestonden enkel uit moeder zijn en zorgen voor. Ik gaf ook borstvoeding, wat dit nog extra zwaar maakte. Ik was ergens blij dat mijn zoontje nog niet naar de onthaalmoeder moest na drie maanden, maar tegelijk miste ik ook mijn normaal leven. 

Ondertussen zijn we drie jaar verder en komt mijn 'vrijheid' stilaan wat meer terug. Ik kan mij geen leven meer voorstellen zonder mijn zoontje, maar kijk toch met wat gemengde gevoelens terug op die eerste zes maanden …