Potverdikke, nu moet ik weer terugspoelen. Ik heb alweer de afgelopen halve minuut van de nieuwe Sex And The City reeks gemist. Ik ben een grote fan en deze serie verdient elke seconde mijn hoogwaardige attentie. We hebben bijna 20 jaar moeten wachten op het vervolg (And Just Like That) en dan nog een jaar voordat er Streamz in huis kwam. Want wie geen Streamz of HBO had, kon Carrie Bradshaw en haar soms absoluut foute outfits niet zien schitteren op zijn/haar flatscreen.
Sinds kort hebben we Streamz in huis en ook een baby! Baby Free, en die is soms beter dan TV. Maar goed, soms “NAP TRAPPED” uren in de zetel zitten, betekent ook veel Netflix & less chill. Gelukkig kon ik deze week rekenen op Carrie, Charlotte en Miranda om mij een beetje te entertainen. Zoals verwacht was ik meteen HOOKED aan dit veel te korte seizoen.
Ik zit met ons boeleke in de zetel en geef haar flesje terwijl Miranda opeens besluit voor de vrouwen te vallen. Ik kijk enkele seconden naar mijn kleine melkbuik die ineens beslist toch geen honger te hebben (drama). Ik krijg ze weer aan het eten, maar heb ondertussen enkele belangrijke momenten (zinnen) van de show gemist. De grote puppy komt om de haverklap zijn speelgoed op mijn schoot leggen en dwingend vragen of ik er niet mee wil gooien. Eigenlijk heb ik helemaal geen keuze. Als die puppy-oogjes konden bliksemen, was ik nu toast! Ook al zijn we al gaan wandelen en hebben we net een hal uur met de bal gepeeld.
Toch reik ik naar de afstandsbediening en spoel enkele seconden terug om opnieuw mijn aandacht op de New Yorkse meiden te vestigen. Ik kijk enkele momenten en betrap mezelf er weer op dat ik de hond zijn speelgoed aan het gooien ben en de baby haar kinnetje afveeg van wat een melkwaterval lijkt te zijn geworden. Er is gewoon GEEN ontkomen aan! De Rusteloze Sex And The City-days are over. And Just like that besluit ik de TV af te zetten en mijn kleintje te entertainen.
SATC kan nog wel even wachten, maar hopelijk geen 20 jaar.
