Als je drie dagen na de bevalling van je roze wolk dondert
Ik had mijn vriend al opgebeld dat we naar huis mochten na de laatste controle. Hij zou naar het ziekenhuis komen met de Maxi-Cosi. Ondertussen werd Ellanor gecontroleerd. De kinderarts zei: ‘Wacht even, ik hoor een geruis op het hartje.’ Ik sloeg meteen tilt, dit nieuws kwam als een donderslag bij heldere hemel. Er werd onmiddellijk naar het UZA in Antwerpen gebeld, omdat daar een kindercardioloog is. In het UZA vroegen ze om de saturatie van mijn dochtertje te meten, en die bleek helemaal niet goed te zijn. De vroedvrouwen konden het nauwelijks geloven: ze zag er helemaal niet zo uit. Ze zouden haar meteen komen ophalen en overbrengen naar het UZA.
Voor ze haar kwamen halen ging ik terug naar mijn kamer, want mijn vriend kwam eraan en ik wou hem niet direct in paniek brengen. Er kwam nog iemand langs om uitleg te geven over borstvoeding. Zodra die verpleegster buiten was schudde ik naar mijn vriend van neen, we gingen nog niet naar huis. Ik vloog met mijn ogen vol tranen in zijn armen. Samen gingen we naar de couveuse. De hoofdarts van de neonatologie van het UZA gaf ons al iets van informatie over wat het zou kunnen zijn. Hij vertelde dat het in dat geval het gemakkelijkste op te lossen was, omdat er in België twee chirurgen zijn die dat kunnen.
Ellanor werd overgebracht en wij reden hen achterna. In Antwerpen werden de vermoedens van de hoofdarts bevestigd. Ze gaven ons een hele uitleg van wat er juist aan de hand was: ze had een hartafwijking, meer bepaald een transpositie van de grote vaten. Eigenlijk simpel gezegd: haar longslagader en hartslagader stonden omgedraaid, waardoor het bloed niet mengde en daar kon ze niet mee leven. Als we met haar naar huis waren gegaan dan was ze er nu niet meer geweest.
Ze is diezelfde dag nog naar het UZ Gent overgebracht, want daar was de hartchirurg die haar kon opereren. Ze hebben daar tijdelijk een ballonnetje geplaatst om tijd te rekken, zodat het bloed voorlopig door een gaatje kon vermengen. Vijf dagen later, op 27 mei, werd ze geopereerd. Het werd een dag van bang afwachten, tot de hartchirurg ons om 14 u belde. Alles was goed verlopen en we mochten bij haar. Er viel meteen een grote last van onze schouders.
Een tweetal dagen later zagen ze dat er een vernauwing op haar longslagader was, maar omdat ze het verdroeg zouden ze nog even afwachten. Een paar dagen daarna kreeg ze vocht op haar hartje. Er werd meteen medicatie opgestart en die sloeg gelukkig aan. Twee weken na de operatie werd ze teruggebracht naar het UZA om verder te herstellen en goed te leren drinken. Weer een stap vooruit!
Een paar dagen later kregen we helaas het slechte nieuws dat ze 24 uur nadat de medicatie gestopt was opnieuw vocht op haar hartje had en weer zoveel. Ze moest terug naar het UZ Gent voor opnieuw een operatie om het vocht te laten weglopen via een drainage, een buisje dat drie dagen uit haar buikje zou steken. Ze zouden dan ook ineens een paar dagen daarna haar vernauwing oplossen.
Vijf weken na de operatie was alles voorbij. Na zes weken ziekenhuis en heel veel gehuil, zowel van ons als van onze kleine meid Ellanor, mochten wij eindelijk naar huis.
Ondertussen is Ellanor vier maanden oud en ze stelt het heel goed nu. Het is een flinke meid die goed slaapt en niet veel weent. Dit was ons verhaal, je wenst dit niemand toe want het is een hel als je dit meemaakt met je baby.
Een tip: verlaat nooit eerder het ziekenhuis, want het geruis kunnen ze pas horen drie dagen na de geboorte. In het ziekenhuis zijn ze er altijd rap bij. Op echo hadden ze het bij ons niet gezien. Dit is de meest over het hoofd geziene afwijking en die komt meer voor dan we denken. Als je hoort over wiegendood bijvoorbeeld kan het ook deze afwijking geweest zijn.
Alexandra
