Boink! Het moment dat het je even te veel wordt

Deze week bereikte ik mijn grenzen. Mijn zoontje Walter vroeg afgelopen week tot wel 5 keer per nacht om voeding en dat nadat ik beslist had om stilletjes aan te gaan afbouwen met borstvoeding. Maximaal 2 uur liet hij ertussen. Is hij aan het inhalen omdat hij overdag te weinig heeft? Heeft hij mamahonger? Is het een sprongetje? Geen idee, maar ik weet wel dat ik me dag per dag meer uitgeput voel. Totdat ik tegen die muur botste en mijn lichaam letterlijk zei: 'Je kan niet meer'.

Het ging echt niet meer

Met barstende hoofdpijn, koorts en een misselijk gevoel kroop ik in bed. Om er vervolgens weer vijf keer uit te moeten.

Tegen de ochtend was ik helemaal uitgeput. Walter naar crèche en ik aan het werk, maar dan op een zeer traag tempo want het ging gewoon niet. Mijn collega zei zelf dat ik beter naar de dokter ging. En zo zat ik iets later bij mijn huisarts, die al vlug doorhad dat het buikvirusje waarvoor ik kwam maar een deel van het probleem is. Het duurde dan ook niet lang vooraleer ik al snotterend mijn verhaal deed. De dokter luisterde en begreep me maar al te goed. Ook zij heeft een baby, slechts enkele maanden ouder dan de mijne. 'Het is mooi dat je borstvoeding geeft, maar je mag er niet aan onderdoor gaan. Als je voor de laatste voeding een fles zou kunnen geven heb je tenminste je nachtrust.'

Na mijn verhaal over het fles weigeren concludeert ze dat ik hem naar mijn ouders moet brengen. Tot hij daar van de fles drinkt. 

Advies: rusten

'Al zijn het twee nachten, of zelfs drie. Een baby kan koppig zijn, maar zal zichzelf niet uithongeren. Uiteindelijk zal hij wel zwichten voor die fles', klinkt het. Daarna kan ik dan verder borstvoeding geven 's ochtends en 's avonds. Maar op die manier leert hij wel van de fles drinken.

Een onderzoek later wees ook een maag-darminfectie uit. Niets ernstigs, maar wel ongemakkelijk natuurlijk, vooral omdat ik er toch niets voor kan nemen vanwege de borstvoeding. 'Wat jij nu vooral nodig hebt is rust', zei ze. Ik protesteerde meteen. 'Ik wil niet thuisblijven van het werk', huilde ik. Dat zou echt betekenen dat ik het niet aankan. En ik wil zo graag bewijzen dat ik het wel allemaal aankan. 'Ook niet voor 1 dag?', gaat de dokter verder. 'Ik zal je toch een briefje geven, je kan dan zien wat je ermee doet, maar ik zou toch aanraden een dag rust te nemen.'

Iets bewijzen als single mama

In de namiddag ging ik terug aan het werk, maar beetje per beetje voelde ik me uitdoven. Mijn energie was op. Misschien was een dag rust dan toch niet zo een slecht idee...

Ook de vriendinnen zijn het erover eens. 'Iedereen komt dit tegen', zegt de vriendin. 'Dat moment dat je niet meer kan en je hem een nacht moet wegbrengen. Partner of niet.'

En daar raakt ze het ander gevoelig punt. Als alleenstaande mama wil ik natuurlijk bewijzen dat ik het allemaal wèl aankan. 'Je had hem al veel eerder eens een nacht moeten wegbrengen', vervolgde ze. 'Je hebt geen idee wat een volledige nacht slaap met je doet. Je voelt je herboren. Ik had dat ook nodig, zelfs met partner. ' Wat had ik deze woorden even nodig. Het klonk als een toestemming. Hem even wegdoen betekent niet dat ik het niet aankan in mijn eentje, het betekent gewoon dat ik even slaap moet inhalen.

Energie herladen om dan weer verder te kunnen

En zo zal mijn kleine schat dit weekend op logement gaan bij oma en opa. Ik heb het er nog altijd best moeilijk mee, want het voelt toch een beetje als falen. Maar mijn lichaam is even op en op deze manier heeft hij ook niets aan mij. 

Het zal een raar weekend worden. Zaterdag nog een dagje samen spelen en knuffelen, en nog een laatste keer aanleggen. En zondag loslaten, in vertrouwen dat hij het goed stelt bij zijn oma en opa en dat ik zo kan recupereren, zodat ik hem nadien met volle energie weer kan overstelpen met knuffels en zoentjes.