Mijn zoontje (14 maanden) had voor de vierde keer in amper zes weken een oorontsteking. En elke ouder weet dat een oorontsteking gelijk staat aan verschrikkelijke nachten, zowel voor onze mini als voor ons. Niets zieliger dan je kind te zien afzien en niets te kunnen doen. Ik had dus opnieuw een tochtje richting kinderarts geboekt. En wat voor één …
Het slaapgebrek had ondertussen serieus zijn tol geëist, (vooral bij mij) waardoor ik zo nu en dan iets vergat. Hmmm, dat is misschien wel een understatement.
Ik was goed voorbereid (of dat dacht ik toch). Boekje van Kind en Gezin, verzorgingstas, water, mijn klein meneertje en zijn pijnlijke oortjes … Check, check, check! Applaus voor mezelf, ik zat volledig op schema.
Dus: op naar de kinderarts. Eenmaal aangekomen op de parking merkte ik echter dat ik mijn handtas thuis vergeten was. Geen GSM, geen portefeuille … HELP, F***, SH**, en nog een hoop gevloek waarvan we niet willen dat onze kleintjes ze nazeggen.
Terwijl ik naar de ingang van het ziekenhuis liep, begonnen alle consequenties tot me door te dringen. Hoe zou ik straks van de parking geraken? Ik had geen geld bij om een ticket te kopen. Hoe meldde ik me aan? De ISI-kaart van mijn klein meneertje zat natuurlijk ook in mijn portefeuille. Hoe betaalde ik straks de dokter?
Ik kwam aan in het onthaal van het ziekenhuis en zocht iemand die me kan helpen. Ik legde haar kort mijn situatie uit en hup … daar kwamen de tranen boven. (OMG, Ik zakte bijna door de grond van schaamte, maar kijk, ik kon me niet langer sterk houden - mijn klein ventje zien afzien en de korte nachten maakten me natuurlijk emotioneler).
Gelukkig was het een zeer lieve dame die me goed geholpen heeft. Ik kreeg een kaartje waarmee ik gratis van de parking kon, ik kon me inschrijven aan de balie en zo kwam ik nog op tijd aan in de wachtzaal.
Eenmaal bij de dokter legde ik ook uit dat ik mijn handtas vergeten was, met als gevolg dat ik dus niet kon betalen. Geen probleem, ik kreeg een overschrijving mee. Ze onderzocht ons klein meneertje, besliste dat hij dringend buisjes moest krijgen en ze belde meteen NKO om een afspraak te maken. Ik mocht direct naar daar gaan. Top!
Ondertussen was ik weer helemaal zen, want iedereen was lief en voor alles was er een oplossing, dus waarom nog stressen? Tot er plots een nieuw probleem de kop op stak: ik geraakte nooit op tijd aan de schoolpoort om mijn oudste zoontje op te pikken! En … ik kon niemand bellen: mijn GSM zat ook in mijn handtas en … ik kende het telefoonnummer van mijn vriend niet uit mijn hoofd. De enige twee nummers die ik ken, zijn mijn eigen telefoonnummer en het nummer van het vaste toestel van mijn ouders.
Gelukkig liet mijn oplossingsgericht denken me niet in de steek. Ik vroeg op het secretariaat of ik eens mocht bellen (ondertussen waren die ook op de hoogte van mijn vergeetachtigheid). Op hoop van zegen dus naar het vaste toestel van mijn ouders. Gelukkig werd er opgenomen. Oef, alweer een last van mijn schouders. Mijn moeder zou mijn vriend bellen met het verzoek ons grootste meneertje van school te halen. Dus dat probleem was ook alweer van de baan.
De oorarts was ook erg begripvol. Er werd ook onmiddellijk een afspraak gemaakt om buisjes te plaatsen bij mijn kleinste meneertje. En dat gelukkig vier dagen later al.
De dag van de ingreep verliep alles vlekkeloos. Behalve dan dat ik net iets te dicht bij het maskertje kwam waarmee ze de verdoving toedienden toen hij onder narcose gebracht werd, waardoor ik ook een tikkeltje groggy werd. Tja, het moest toch een beetje spannend blijven hé. Het belangrijkste was dat alles goed verlopen is voor mijn klein ventje!
Sindsdien heeft hij geen enkele oorontsteking meer gehad, of hij had er in ieder geval geen pijn door. Ik had mijn vrolijk mannetje terug. HOERA!
P.S. Dit was mijn vierde expeditie in die periode. Over expeditie drie kan ik vertellen dat die een stuk saaier was, behalve dan dat ik in de verkeerde auto wou stappen na de consultatie bij de dokter van wacht. Tja het was ook een zwarte auto. Ik begon even te panikeren toen ik de deuren niet open kreeg. Tot ik zag dat er geen autostoel in stond en ontdekte dat mijn auto er naast geparkeerd stond … Oepsie, gelukkig waren hier geen getuigen van!
