Hij had een moeilijke start en nu ben ik een overbezorgde moeder
Een paar dagen na zijn geboorte wilde de borstvoeding maar niet lukken en kort daarna werd ook duidelijk waarom: er was een vernauwing bij de overgang van de maag naar de darm, of om het met een medisch woord een stempel te geven: pylorusstenose.
Mijn man en ik hebben doodsangsten doorstaan, we waren zo bang om hem te verliezen, want de dokters hadden heel wat tijd nodig om de juiste diagnose te stellen. Die 12 dagen ziekenhuis en onzekerheid hebben mij gekraakt. Ik weet dat er nog vele andere ouders zijn die nog langer in een ziekenhuis moeten verblijven met hun zoontje of dochtertje. Maar mijn eerste zoontje... zo had ik het me helemaal niet voorgesteld.
De operatie bracht redding
Daarna kon hij stilaan terug zijn melkvoeding opstarten en kwam hij ook bij. Dat was ook nodig, want na 4 weken zat hij net onder zijn geboortegewicht.
Maar ik vrees dat deze 'valse start' me gemaakt heeft tot wie ik nu ben: een onzekere, overbezorgde moeder die bij het minste kuchje of darmkrampje in paniek slaat. Mijn man zet me (gelukkig) dikwijls met mijn voeten op de grond, dat ik zo niet moet overdrijven (terecht!). En ergens besef ik dat zelf ook wel, maar toch blijft die angst me beheersen.
Wat als er iets zou gebeuren?
Mijn man is zelfstandige, en moet af en toe naar het buitenland. Die nachten dat ik met mijn zoontje alleen ben, slaap ik gewoon niet. Wat als er iets zou gebeuren? Wat als hij ziek wordt? Wat moet ik dan doen? Hoewel mijn moederinstinct uiteraard dan wel perfect zal weten wat te doen... Ja toch hé?
Ik leef ook heel gejaagd én toegegeven, ik ben een perfectionist: mijn huishouden, maaltijden, mijn job... Alles moet perfect zijn! Ik heb al veel gelezen dat een mama soms dingen moet kunnen laten liggen of dingen uit handen moet leren geven, maar ook daar zie ik geen oplossing in.
Ik wou dat ik als mama wat meer kon genieten, dat ik terug zin zou krijgen om te gaan sporten bijvoorbeeld, dat ik me wat minder zorgen zou maken over mijn nu fantastisch en gezond zoontje. De tijd die ik met hem kan doorbrengen in het weekend en na het werk vind ik fantastisch! Zijn glimlach doet me steeds smelten en zijn knuffels geven me een boost. Maar wanneer meneertje in zijn bedje ligt, is mijn energie ook helemaal verdwenen. Dan plof ik in de zetel of kruip ik heel vroeg onder de wol. En toch blijf ik moe, ook al slaap ik 9 à 10 uur op een nacht...
Alle energie is uit mijn lijf gezogen. Doe ik dit mezelf dan aan, vraag ik me af? Is het gewoon mijn eigen fout?
