Volgens veel bronnen is de definitie van een huilbaby “een baby die ten minste drie uur op een dag, drie dagen per week, drie weken achter elkaar huilt”. So what? De mijne deed dit maanden aan een stuk en ondanks deze befaamde bronnen werden wij niet au sérieux genomen en weg gestuurd door meerdere kinderartsen.
De eerste maand was Maëlle een droombaby: veel slapen, rustig. Wij waren dankbaar, eindelijk hadden wij onze baby waar we al zolang naar verlangden. Na ons zwangerschapsverlies en nadien fertiliteitstraject verdienden wij dat het allemaal goed mocht gaan.
Maar plots keerde het…. Uren per dag krijste onze voorheen zo rustige baby. Neen, niet huilen … oorverdovend onophoudend hysterisch krijsen.
Ik kan er nog steeds de vinger niet op leggen wat de oorzaak was op dit moment. Na enkele weken bezochten we de kinderarts. Het zouden wel krampjes zijn. Enkele mensen rondom ons gaven aan dat iedere baby huilt of iedere baby wel een huiluurtje heeft. Op het moment dat je dit moet doorstaan (of beter nog overleven), voelt dit antwoord als een messteek door je hart. Iedere vezel in mijn lichaam gaf aan dat ik het gevoel had dat er iets ernstigers aan de hand was. Dit was niet gewoon huilen en dit was geen uurtje per dag … Als kersverse moeder ben je zo beïnvloedbaar door commentaar van anderen. Je loopt je moedergevoel voorbij omdat je begint te geloven dat je overbezorgd bent.
Mijn dochtertje werd opgenomen voor een PH-metrie. Conclusie: geen reflux. Misschien was het dan koemelkeiwitallergie? Met speciale melk was het tijdelijk beter, maar het tij keerde opnieuw. We gingen naar een andere kinderarts, mijn man was mee want voor mij ging het niet meer om alleen naar dokters te gaan, ik was op. Het consult vond plaats met een baby die totaal over haar toeren was, zoals altijd. Zonder Maëlle te onderzoeken, zonder te kijken werd ze een “dramaqueen” genoemd en zou ze ‘sterke antennes’ hebben (lees: ze was hoogsensitief). Mijn baby’tje was op dit moment ocharme slechts vier maanden en kreeg zonder onderzoek een ‘label’ op haar hoofd geplakt …. Mijn hart brak.
Mijn baby krijste niet alleen, ze was ook constant ‘opgespannen’ en ‘overstrekt’, wilde nauwelijks melk drinken, had een hard buikje … maar hier werd allemaal niet naar gevraagd.
Op dat moment waren er al drie kinderartsen gepasseerd en hadden we meerdere sessies osteopathie, probiactol en veel andere druppeltjes, bach bloesem olieën etc. geprobeerd. Alles wil je op dat moment doen om je baby’tje minder te laten huilen, onder het motto ‘baat het niet dan schaadt het niet’.
Dag en nacht was ik bezig met haar te troosten, te wiegen, te wandelen. Heel ons leven stond on-hold, sociale activiteiten werden geannuleerd. Koken en dus gezond eten gebeurde nauwelijks. We trachtten te overleven.
Buren gaven mij later aan dat ook zij haar veel hoorden wenen en dat dit niet ‘gewoon’ wenen was, dat ze hoorden dat er meer aan de hand was. Dat is voor mij het meest steunende antwoord geweest gedurende al deze maanden. Iemand gaf bevestiging en erkenning.
Uiteindelijk kwamen we via via terecht bij een kinderarts gespecialiseerd in koemelkeiwitallergie en reflux. Zij had geen PH-metrie nodig om binnen de paar minuten te zien dat mijn dochtertje wel degelijk verborgen reflux had. Ze zag dit aan hoe ze speeksel aanmaakte en bewoog met haar mondje (en aan de roodheid in haar keeltje, waar andere kinderartsen nooit naar gekeken hebben).
Het ging hierna met medicatie eindelijk een aantal weken iets beter. Maar nog altijd was ze niet 100% comfortabel. Ik vroeg raad bij Kind & Gezin omdat wij niet meer konden, na maanden troosten en nauwelijks slapen. Zij raadde ons aan om toch alle lichamelijke problemen eerst uit te sluiten en verwees ons naar de NKO-arts. We deden dit en hier gaf de arts onmiddellijk te kennen dat haar oortjes in erbarmelijke staat waren en het heel logisch was dat ze niet sliep en dat ze heel vaak krijste. Ze had heel veel pijn. Enkele weken later kreeg Maëlle trommelvliesbuisjes en sindsdien hebben wij een ander kind. De rauwe periode van negen maanden was eindelijk voorbij. We zagen haar openbloeien …
Nog steeds heb ik verdriet omtrent die eerste maanden. Dankzij enkele gesprekken met mijn psychologe voelt deze periode al minder beladen, maar vergeten zal ik het nooit …
Graag geef ik nog mee aan kinderartsen: luister alsjeblieft naar ouders, vraag ouders hoe het met hén gaat en - misschien nog belangrijker - geef hen erkenning. Neem signalen au sérieux en zoek naar mogelijke lichamelijke oorzaken.
Ik vind het belangrijk ons verhaal te delen. Als je dit leest en dit momenteel moet doorstaan: kom op voor jezelf en je baby’tje. Klop met je hand op tafel en zorg dat er geluisterd wordt. En onthoud heel goed … Een moedergevoel klopt altijd. Twijfel vooral niet aan jezelf, je bent wel goed bezig en dit is NIET jouw schuld!
