Ik overleefde op twee uur slaap per nacht

De minste verandering was een trigger om te huilen. Was het te warm, dan huilde ze. Was het te koud, ze huilde. Was er te veel lawaai, ze huilde. Werd ze gepakt door onbekenden, ze huilde. Scheen de zon in haar ogen, je raadt het al … ze huilde.

Slopend was die periode. Mijn ex en ik gingen er allebei aan onderdoor. Ik was in die periode blij dat mijn ouders haar af en toe een nachtje opvingen, zodat ik toch eens deftig kon slapen.

Ik ging twijfelen aan mezelf. Deed ik het wel goed als mama? En waarom huilde ze zo veel? Ik voelde me echt een slechte moeder. Alles wat ik me had voorgenomen nooit te doen als mama deed ik toch. Ze sliep mee in bed, ik pakte haar voortdurend, op de arm of in de draagzak, …

Ik was zo bezig met haar dat ik mezelf verloor. Als partner, dochter vriendin, … Ik ben daardoor veel vrienden kwijt geraakt. Ze begrepen niet dat ik liever thuis bleef dan met hen ergens naartoe te gaan. En ook mijn relatie ging eraan ten onder. Ik vermoed dat de relatie met mijn ex sinds die periode nooit meer geweest is wat ze moest zijn …

Mijn dochtertje was een huilbaby. Ze bleek geen medische klachten te hebben, zoals vaak wel het geval is. Nee, zij huilde omdat ze emotioneel té gehecht was. Alsof de navelstreng nooit écht was doorgeknipt.

Mentaal was dat heel zwaar.

Uiteindelijk kwam er beterschap, met dank aan de osteopaat. Naarmate er meer sessies bij de osteopaat waren geweest, ging het steeds beter met mijn dochtertje. Al hing daar een serieus prijskaartje aan, want die sessies werden jammer genoeg niet helemaal terugbetaald …

Naarmate het beter ging met mijn dochtertje vielen de puzzelstukjes op zijn plaats. En daardoor kon ik alles ook beter relativeren. Maar daarvoor was het loodzwaar …

Ik zou toch een paar dingen willen vertellen aan andere wanhopige ouders. Eerst en vooral: durf toe te geven aan jezelf dat je het moeilijk hebt en uit dat ook naar je omgeving. En durf om hulp te vragen!

Lieselot