‘Ik kan niet begrijpen waarom mijn kleinkind per se naar de crèche moet’

Ik snap het niet. Echt niet. 

Waarom zou je een kindje op de wereld zetten om het dan na een paar maanden elke dag achter te laten bij mensen die geen band hebben met dat kindje? Bij wildvreemden die misschien wel bekwaam zijn, maar die onvoorwaardelijke diepe liefde niet voelen? Waarom zou je kiezen voor zo’n opvangsysteem als je eigen moeder klaarstaat om te helpen? 

Ik zag het al helemaal voor me: hoe ik ‘s ochtends vol liefde dat kleine lijfje zou knuffelen. Hoe ik hem of haar zou wiegen tot hij/zij zachtjes in slaap valt. Hoe we samen zouden wandelen, koekjes bakken, verhaaltjes lezen in de schaduw van de oude kastanjeboom in mijn tuin. Geen haast. Geen drukte. Gewoon geborgenheid, ritme, warmte. Een plek waar alles mag en niets moet.

Ik droomde van een rol als actieve oma. Ik wil geen oma zijn die af en toe eens mag opdraven voor een verjaardagsfeestje of die eens mag oppassen als het mijn dochter en haar man toevallig goed uitkomt. Maar een échte, dagelijkse aanwezigheid in het leven van mijn kleinkind. Iemand die mee groeit, mee draagt, mee droomt. Als verlengstuk van de thuis. 

Maar die droom wordt me afgepakt. Of liever: ik word vriendelijk bedankt voor het aanbod, en dan buitengesloten van wat ik voel als mijn natuurlijke plek. Ze zeggen dat ze het “op hun manier” willen doen. En dat ik dat moet respecteren. Ze praten over professionaliteit, structuur, pedagogisch onderbouwde ondersteuning en sociale ontwikkeling. 

Mijn dochter vindt dat ik me opdring. Ze heeft het over grenzen. Over het feit dat het om hún gezin gaat. Maar mijn kleinkind is toch ook míjn familie? Kan je het een oma kwalijk nemen dat ze haar armen openhoudt? Dat ze wil zorgen, opvangen en haar dochter wil ontlasten?

Geborgenheid, liefde en échte aandacht kunnen toch niet op tegen die professionaliteit en structuur? Want laten we eerlijk zijn, daar is geen liefde zoals die van een grootouder. Geen blik die feilloos weet waarom een baby huilt. In een crèche ben je een van de vele. Bij mij zou hij of zij de enige zijn.

Ik weet dat ik hiermee tegen heilige huisjes schop, maar ik geloof oprecht dat dit een gemiste kans is. Voor mijn kleinkindje, voor mij én voor mijn dochter en schoonzoon.

Ik zie jonge ouders overal rennen, combineren, proberen om 101 ballen in de lucht te houden en uitvallen. Ik zie zoveel ouders die zich schuldig voelen omdat ze hun kind ‘s ochtends huilend moeten achterlaten. En toch blijft dat de norm. Waarom? Waarom is het zo gek dat ik mijn kleinkind een zachtere plek wil bieden?

Soms vraag ik me af of ik nog wel besta in dit verhaal. Of oma’s alleen nog maar foto’s mogen liken op sociale media. Een verjaardagskaartje mogen schrijven. Of stilletjes wachten tot ze gevraagd worden om eens in te springen bij ziekte.

Ik zeg dit niet om ambetant te doen. Ik zeg dit uit liefde. En ja, misschien ook uit verdriet. Ik voel me buitengesloten van iets waar ik net zó veel zou kunnen betekenen.

Dus aan alle jonge ouders: misschien hebben jullie goede redenen om te kiezen voor de crèche. Maar kijk ook eens naar wie er vlak naast jullie staat. Een oma is geen bedreiging. Ze is een kans.

Of ben ik echt zo ouderwets?