Hier zit ik dan weer, op de vloer naast het bedje van onze 10 maanden oude dochter. Bedtijd lijkt intussen al lang verleden tijd, maar als ik durf te bewegen wordt ze vast weer wakker. Ik zit hier terwijl mijn oudste zoon beneden al langer dan goed voor hem is TV kijkt, terwijl er 4 manden was staan die geplooid en gesorteerd moeten worden, terwijl de keuken nog ontploft is na de avondrush, terwijl ik eigenlijk niets liever wil dan in de zetel kruipen met een dekentje en een kop warme chocolademelk.
Ik weet dat al die dingen niet belangrijk zouden moeten zijn, dat ik de momenten dat mijn lichaam en mijn aanwezigheid haar kunnen sussen moet koesteren, dat ze oh zo snel groot worden, dat er later tijd en ruimte zal zijn om te luieren in de zetel. Maar het lukt me niet om te berusten. Ik snak naar rust in mijn huis, in mijn hoofd en in mijn lijf.
Mijn dochter is fantastisch. Ze is ondernemend, nieuwsgierig, guitig, goedlachs en altijd hongerig. Maar … een kindje dat niet slaapt is echt zwaar, vermoeiend en vreselijk eenzaam als ouder.
Ik durf niet te ademen. Ik ben voortdurend alert, wachtend op het gehuil dat door de babyfoon komt echoën. En zelfs als ze eens niet huilt, hoor ik het toch. Mijn lichaam staat onder hoogspanning. Elke keer als ik denk dat ze slaapt, dat het vanavond beter zal gaan en mijn schouders laat ontspannen, huilt ze opnieuw.
Als mijn man een avondshift of nachtdienst heeft, dan voel ik de angst en stress al naar mijn keel grijpen zodra hij de deur achter zich dichttrekt – wetende dat ik er alleen voor sta en niet kan doorgeven. En natuurlijk voelt zij dat ook. Haar kleine lijfje voelt mijn onrust, waardoor ze nog meer nabijheid nodig heeft en het slapengaan nog moeilijker lukt.
Iedereen heeft wel een mening of een advies als je vertelt dat je een moeilijke slaper hebt thuis. Maar geloof me, ik heb intussen zo wat alles geprobeerd. Van slaaptraining tot samen slapen, van terug uit bed halen tot laten huilen, van in slaap voeden tot een flesje geven ’s avonds, van wiegen en knuffelen tot zachtjes zingen in de deuropening ... Elke keer als we dachten dat het een beetje beter ging, pikte ze weer één of ander virus op in de crèche en waren we terug bij af. Op dit moment proberen we overdag zoveel mogelijk rust en regelmaat te bieden, maar ’s nachts is het gewoon een kwestie van overleven en doen wat op dat moment werkt en haalbaar is.
Het maakt me onzeker. Waarom lukt het me niet om haar gewoon te laten slapen? Elke keer als ik mijn dochtertje met wallen onder haar ogen afzet aan de crèche, voel ik me een ontzettend slechte moeder. En als ik bij het afhalen dan hoor dat ze “een kort lontje had vandaag”, voelt het alsof iemand een mes tussen mijn ribben steekt. Ik doe zo hard mijn best en hou zielsveel van mijn kinderen, waarom lijkt het dan alsof ik iets vreselijks verkeerd doe?
Het twijfelen en het gevoel te falen als mama vind ik veel erger dan de fysieke vermoeidheid. Mijn lichaam lijkt bizar genoeg te wennen aan het chronische slaaptekort, maar emotioneel ben ik uitgeput. Goede dagen worden steeds fragieler: er is niet veel voor nodig om meteen terug op de bodem te belanden.
Ik hoop oprecht dat de lente beterschap brengt. Dat de wind de ziektekiemen het land uitblaast, dat de zonnestralen onze batterijen opladen, dat meer naar buiten kunnen ons wat ademruimte geeft en dat het naarmate ze iets ouder wordt, echt wel beter zal gaan …
