‘Nee, het is niet goed’

De week ervoor zijn we het ontwerp van je geboortekaartje gaan bespreken en hadden we de knoop doorgehakt voor je naam. Otis.

Ik voelde je al enkele dagen niet meer zo goed maar dacht dat je anders was gaan liggen. We hadden namelijk nog maar net de 20 weken echo gehad en alles was perfect in orde. Je groei was goed, je hartje klopte goed, je hersentjes, niertjes, alles in orde.

Behalve die darmpjes. Die zagen er een beetje witter uit dan het gemiddelde, zei de gynaecoloog. Echodense darmpjes. Maar ik mocht mij daar absoluut geen zorgen over maken. Negen op de tien keer was dat niets. Negen op de tien keer...

Toch maar een extra controle inplannen twee weken later, gewoon voor de zekerheid, zei ze. En ons bloed laten afnemen voor een genetisch onderzoek en om CMV te kunnen uitsluiten.

Ik voelde je niet meer zo goed. Of voelde ik je niet meer? Hadden ze mij nu zodanig willen geruststellen dat ik mijn eigen instinct niet meer voelde?

Ik dronk een glas cola en ging om mijn zij liggen. Dit was de tip die ik vond na het googelen. Nee, ik voelde je niet. Dan maar een doppler gaan kopen. Het kwam blijkbaar niet in mijn hoofd om direct alarm te slaan. Ik zal deze dag 100x laten afspelen in mijn hoofd, mijn hele leven lang. En mij afvragen of ik het kon voorkomen.

Die doppler werkte niet volgens mij, dus heb ik toen pas naar de vroedvrouw gebeld. Gewoon om eens vlug te luisteren om mij gerust te stellen. Het ging nog altijd niet door mijn hoofd dat er iets ergs zou kunnen gebeurd zijn. Dus ging ik gewoon alleen zonder mijn man naar de vroedvrouw om vlug eens te luisteren naar dat klein manneke zijn hartje om dan zelf met een gerust hart terug naar huis te kunnen gaan.

Daar was ik dan, ze hoorde niets. Ik voelde de grond wegzakken. Nu pas begon ik te beseffen dat het niet ok was. Ze riep er iemand bij, maar ze konden allebei het harttoontje niet vinden. Vanaf toen is alles een waas geworden.

Ze brachten me naar spoed, waar mijn man me opwachtte. Zonder woorden gingen we naar de afdeling gynaecologie. Ze wisten dat we kwamen. De meest pijnlijke echo die je je maar kan voorstellen. Een stille, zonder harttoon.

‘Nee, ‘t is niet goed,’ zei ze. De woorden die daarna kwamen herinner ik me niet meer. Vanaf toen ben ik niet meer gestopt met huilen.

Ik kreeg meteen medicatie om je te laten afkomen. De tijd kon niet meer worden teruggedraaid. Het was zo, we moesten ons er al bij neerleggen en onmiddellijk nadat we het wisten moesten we je laten komen. Dan nog een Covid-test om twee dagen later opgenomen te worden.

 We mochten naar huis. Je was nog mee, stil in mijn buik. Ik durfde niet meer te bewegen.

De volgende dag terug naar het ziekenhuis voor een vruchtwaterpunctie. Daarna kregen we info over wat er allemaal zou gebeuren de dag van de bevalling, over ‘Boven de wolken’ en kregen we een koffertje mee van het ‘Berrefonds’.

We gingen de deur uit met ons koffertje, volledig in tranen, nog met mijn dikke buik door de wachtzaal van gynaecologie. Met nog een drukke rij zwangere mama’s.

Pijnlijk.

De dag van de bevalling was aangebroken. Je kwam ter wereld, na 22 weken zwangerschap, zo stil. Ik was bang dat ik je niet mooi zou vinden. Omdat je al eventjes stil in mijn buik zat. Maar toen ik je zag voelde ik me trots. Ik zag kenmerken van ons ander zoontje. Je was zo klein maar zo perfect, alles klopte. Alles, behalve je hartje.

‘Boven de wolken’ heeft prachtige foto’s gemaakt en de begeleiding in het ziekenhuis was meer dan in orde. Maar toen gingen we naar huis, zonder jou, voor altijd.

Otis*,  2 september 2020

Vandaag is het 2 maanden geleden. We hebben later het nieuws gekregen dat Otis is gestorven door een slechte doorbloeding van de navelstreng.

Het verdriet in me is zo diep. Ik kan het niet meer tonen, het is te persoonlijk. Elke dag denk ik aan je en het doet pijn. Hoe langer hoe ondragelijker. Iedereen gaat vooruit, het leven gaat door maar mijn verdriet wordt groter. Terwijl iedereen doorraast staat mijn wereld stil. Ik kan niet meer mee.

Ik hoop te hard op dat ene toekomstbeeld dat ik mezelf erin verlies. Wanneer gaat de pijn over? Wanneer wordt het dragelijk? 

Ook al was je nog niet bij ons. Toch is het gemis zo groot.

Lieve Otis, ik beloof om over je te blijven praten, ook al vinden sommigen het ongemakkelijk. Ik wil gewoon niet dat ze je vergeten.

Marjolijn Platevoet