In december 2018 begon onze kinderwens te groeien bij mijn man en mij. Mijn man kon op natuurlijke wijze geen kinderen meer krijgen, dus informeerden we ons rond IVF. Dat was haalbaar, zeiden ze ons in Gent, maar hij moest eerst onderzocht worden. Wat uit die onderzoeken naar voren kwam, sloeg in als een bom. Slapende prostaatkanker. De hel brak los en even viel onze droom voor een kindje uit elkaar.
Na een deel onderzoeken bleek dat er toch nog zaadcellen waren en ze een punctie konden doen. Eindelijk hoopgevend nieuws. De kanker bleef slapen en we konden verdere stappen nemen om onze kinderwens te vervullen. Maar eerst moest ook ik nog een aantal onderzoeken ondergaan. Toen alles in orde was, konden we er eindelijk aan beginnen.
Onze wens naar een baby was groot. Na vele prikken vond de eerste punctie plaats in juli 2019. Het resultaat: 5 eicellen. Tijdens de terugplaatsing bleek er nog eentje in goede conditie. Alle hoop werd daarop gevestigd. Meteen na de eerste dag kreeg ik last van ochtendmisselijkheid. Beeldde ik het me in, of was ik effectief zwanger? Het bleef afwachten tot de bloedprik, want elke ochtend was het hetzelfde verhaal.
De bloedprik wees uit dat ik inderdaad zwanger was. Ik kon het wel van de daken schreeuwen! Thuis zette ik een leuk cadeautje klaar voor mijn man om hem te vertellen dat hij papa werd. Ik kreeg telefoon op mijn werk, hij kon het even niet geloven, maar het was waar. We zouden een kindje krijgen!
De eerste echo was zo spannend. Gelukkig zagen we een hartje kloppen, oef! Dat betekende voor ons de laatste keer in het fertiliteitscentrum. We bedankten iedereen uitvoerig en mochten vanaf dan bij mijn vaste gynaecoloog op controle gaan.
Mijn zwangerschap verliep goed tot ik vijf maanden zwanger was. Op nog geen twee weken tijd verloren we toen twee van onze viervoeters op jonge leeftijd, eentje van hen was bovendien zwanger. “Het leven is soms niet eerlijk,” dacht ik, maar op de koop toe moest ik in mijn 28ste week zwangerschap mijn oom via spoed naar het ziekenhuis brengen met een hersenbloeding. Uren heb ik naast hem gezeten tot we wisten wat er aan de hand was.
Twee weken daarna moest ik helaas onverwacht stoppen met werken en kreeg ik ook nog eens te kampen met zwangerschapsvergiftiging. In het begin mocht ik nog thuis blijven, maar op week 34 werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Daar moest ik blijven tot aan de bevalling. Zo belandde in een depressie, het idee van weinig bezoek omdat iedereen moest werken en het tussen vier muren zitten werd me te zwaar. Er kwam een paar keer een psychologe langs in mijn kamer.
Mijn man eiste toen een gesprek met de gynaecoloog om de bevalling in te zetten om te vermijden dat het steeds slechter met mij zou gaan. Er werd besloten om alles in gang te zetten, tien dagen voor de uitgerekende datum. Ons dochtertje werd op 16 maart 2020 geboren in een recordtempo: om 00uur15 werd ik wakker van wat krampen en om 00uur44 was ze eindelijk daar.
Na de bevalling kwam ik er gelukkig snel bovenop: ik had eindelijk waar ik al zo lang naar verlangde, onze kleine meid. De psychologe belde me nog een paar keer op om me op te volgen (want door corona mochten we geen bezoek ontvangen), maar we stelden het goed.
De prostaatkanker van mijn man blijft gelukkig nog steeds onder controle. Vier keer per jaar moet hij een bloedtest laten afnemen en één keer per jaar wordt er een echo gedaan (en bij twijfel ook een scan). Was onze dochter er niet geweest, dan hadden we dit nooit geweten en was hij nooit zo goed opgevolgd …
