Hoe die geplande keizersnede uiteindelijk perfect bij ons paste
Ik heb mezelf nooit als zo’n ‘oermama’ beschouwd, zo iemand die altijd wist dat ze mama wilde worden met alles wat daarbij hoort. Toen ik geheel onverwacht en ongepland zwanger werd, was een van mijn grootste bezorgdheden (naast tijdsmanagement en slaap): de bevalling. Ik heb geen al te enorme pijntolerantie en ik kom daar ook voor uit. Nee, die bevalling, dat leek me maar niets.
En toch. Toen de baby in stuit bleek te liggen en een natuurlijke bevalling plots een risico werd (ook al geen fan van risico’s, hier), merkte ik tot mijn verbazing dat ik het daar toch moeilijk mee had. Dat ik dan vond dat ik ‘minder vrouw’ was, en ook een beetje alsof ik al faalde nog voor ik moeder was. Mijn lichaam, dat tot dan toe geweldig bleek om te gaan met zwangerschap (op de kniepijn en verteringsprobleempjes na), liet me in de steek.
Dat gevoel was zelfs zo sterk, dat we een serieus pro- en conlijstje hebben gemaakt van stuitbevallingen. Maar uiteindelijk gaf mijn eigen nervositeit de doorslag: zelfs met ervaren vroedvrouwen is er geen beginnen aan als je geen vertrouwen hebt in jezelf. En ik vertrouwde hoegenaamd niet op mijn brein om mee te werken met mijn lijf.
Meer voordelen
Het werd dus een bewuste keizersnede, en ondanks dat ze een beetje traumatiserend was (epidurale werkte maar half, moest bijverdoofd worden) was het eigenlijk op ons lijf geschreven: je kan je nog beter voorbereiden op het gebeuren en je weet zelfs op voorhand de geboortedatum. Handig voor de kaartjes! Alles lekker gepland en overzichtelijk dus - het bezoek incluis!
En dat ik aan bed gekluisterd was die eerste dagen, had alleen maar als voordeel dat de papa zich extra betrokken voelde: kangoeroemomentje, het eerste bad, alle luiers (voor twee maanden, yep, dat heb ik uitgemolken) ... allemaal voor hem.
Uiteindelijk is het niet belangrijk hoé een baby geboren wordt, maar of hij gezond is. Al doen de zwangerschapshormonen echt rare dingen met je brein.
