Op een vrijdagochtend ging mijn GSM af. Mijn agenda liet me weten dat het tijd was om te testen. Nog half vermoeid ging ik naar het toilet. Even plassen op de zoveelste zwangerschapstest en dan weer afwachten. Ik dacht zelfs niet meer na dat deze positief kon zijn.
De voorbije twee jaar bleef ik kijken naar die testen in de hoop toch een streepje te zien. Ik deed ze in de vuilbak en na een uur haalde ik ze terug uit, in de hoop dat de test toch plots positief geworden was. Natuurlijk bleven ze allemaal spierwit.
Nietsvermoedend raapte ik ook die vrijdagochtend de test op om te kijken. Plots zag ik twee streepjes. Uit vermoeidheid bleef ik even kijken - ik kon niet geloven dat twee streepjes betekende dat de test positief was.
Ik ging naar mijn man en zei stil: “Het is Positief?!”
Ook zijn ongeloof kwam naar boven. Hij ging op zoek naar een apotheek van wacht. Het was nog maar 6.30 in de ochtend. Hij ging meteen een Clearblue-test gaan halen om na te gaan of deze ook positief zou kunnen zijn.
Toen hij terugkwam van de apotheek, ging ik meteen terug naar het toilet. Ik wachtte opnieuw enkele minuten en … deze was ook positief?! “Dit kan toch niet … Kan mijn lichaam dit nu toch? Op de natuurlijke manier? Zonder IUI en IVF?”
Ik moest gaan werken. Meteen na het werk had ik een afspraak bij de huisarts. Die ging de resultaten de dag erna doorbellen, maar de onzekerheid bleef sluimeren.
De dag nadien hadden we een babyborrel van mijn schoonzus haar tweede kindje. Ik zie mezelf daar nog stilzwijgend en opgejaagd aan tafel zitten. De vragen dwarrelden door mijn hoofd: “Zou het toch vals positief zijn? Wanneer belt de arts me op met resultaat? Zou het toch mislopen?” Ik kon het gewoon niet loslaten …
Mijn schoonzus was zwanger geraakt in de periode dat wij aan het proberen waren. Zoals zovele anderen. Ik kon het soms niet meer aan om een zwangere vrouw of pasgeboren baby te zien. Het werd me op momenten allemaal te veel, maar dat kon ik niet laten blijken. Ik weet dat ik hier nooit iets van gezegd heb, alleen maar: “Ik ben blij voor jullie.” Maar van de vele huilbuien nadien weet enkel mijn man.
Eindelijk was het zo ver: de huisarts belde me. Ik nam op en hij zei: “Ja, je HCG is 200.“ Ik hoorde geen “Proficiat” of “Ja, je bent zwanger”. Ik vroeg hem dan ook wat het betekende. “Ja, alles boven de 0 is positief he. Dus je mag een afspraak bij de gynaecoloog maken!” Ik legde neer en bleef achter met een enorm twijfelgevoel omdat dit zo’n droog telefoongesprek was.
De week erna begon ik plots bloed te verliezen. Ik belde de huisarts op en mocht meteen langsgaan voor een nieuw bloedonderzoek. Het duurde weer een dag om de resultaten te krijgen en ik probeerde met opgegeven hoofd gaan werken.
Ik belde de arts meteen na mijn werkuren op in de auto en die liet me weten dat de waarden al tot boven de 1000 waren gestegen. Het was waarschijnlijk een instellingsbloeding. Ik legde de telefoon neer en begon te huilen van geluk in de auto.
Een paar dagen later ging ik gaan plassen en verloor ik plots klonters bloed. In paniek belde ik terug de huisarts op, die me direct doorverwees voor een spoedecho in het ziekenhuis.
“Ik moet sterk blijven … Ik moet sterk blijven … Ik heb waarschijnlijk een miskraam gehad, maar ik blijf hier sterk bij.”
Eenmaal in het ziekenhuis mocht ik meteen op de onderzoekstafel en keek de assistent-gynaecoloog met een inwendige echo. Ik weet nog goed dat de assistent het scherm van de echo wegdraaide zodat ik niet kon meekijken. “Dit kon toch geen goed teken zijn…“
Het bleef even stil, tot ze me plots vertelde dat het vruchtje er nog zit en mooi mee was volgens de 6 weken dat ik ver was. Wel zag ze een grote bloedklonter, niet ver van het vruchtje. Mijn lichaam wilde dit afstoten en hierbij was er kans dat het vruchtje zou meekomen. “Niet te veel heffen en voldoende rust nemen,“ was de boodschap.
De dag nadien vertrokken we op een gepland trip naar Frankrijk. Ik heb die week elke dag in bed of in de zetel gelegen om te rusten. Ik bleef bloed verliezen, maar hoopte dat het vruchtje zou blijven zitten.
Ik had zwangerschapsboeken gekocht om mee te nemen op deze vakantie, maar durfde ze niet uithalen. Ik wilde positief denken, maar niet te positief. De voorbije jaren waren er al genoeg teleurstellingen en ik wilde sterk blijven. Sterk genoeg voor een nieuwe poging mocht het mislukken.
Na die week moest ik terug op controle en zat het vruchtje er gelukkig nog altijd. Mijn bloedverlies werd minder en ik ging wekelijks op controle tot aan 12 weken.
Tot mijn eigen (onbewuste) ongeloof bleef alles goed verlopen. Het moment dat ik voorbije de 12 weken was, kon ik het eindelijk loslaten en genieten van wat er allemaal op ons af kwam. (geboortelijst, babyborrel, geboortekaartjes,…).
Ons zoontje werd geboren op 40 weken en 3 dagen. Behalve wat nierstuwing tijdens de zwangerschap, had ik geen klachten. De bevalling is ook vlot verlopen. Welkom baby J.!
We gingen mee in de rush van het nieuwe leventje en ik vergat wat we allemaal meegemaakt hadden. Ik begon terug een positieve kijk op het leven te hebben en we gingen er samen voor.
