17 vragen aan Elle De Leeuw, bij wie het niet waar zou zijn
(H)eerlijk herkenbaar
Eerlijkheidshalve schreef Elle De Leeuw dat dan ook neer in een boek, ‘Bij mij zou het niet waar zijn’. Een boek vol (h)eerlijk herkenbare situaties en anekdotes over hoe je het ouderschap nooit volledig op voorhand kan plannen. En sommige ideeën een tikkeltje moet bijsturen ;-). Iets minder rock ’n roll, maar een even spannend leven, da’s zeker.
Een babbel met Elle. Over haar boek, haar kindjes, haar leven als mama.
1. Wanneer ontstond het idee om je ervaringen als mama neer te pennen?
Toen mijn oudste dochter twee jaar was. Na een drukke werkdag wilde ik in de auto graag wat housemuziek opzetten om wat te ontspannen, maar dat was buiten Jutta op de achterbank gerekend. Zij moest en zou een liedje van Sinterklaas of K3 horen, want “mijn muziek was niet mooi”.
Ik vond er niets beter op dat Sinterklaastermen à la ‘Zwarte Piet’ en ‘Met de stoomboot’ te zingen op de tonen van een streepje house, terwijl ik haar wijsmaakte dat het een Sinterklaasliedje was dat ze gewoon nog niet kende. Dat specifieke moment in de auto is het moment waarop ik me bedacht dat ik dit boek zou schrijven.
Want als je verdorie zelfs nooit meer even 2 (twee!) minuten je eigen muziek mag opzetten, dan is het ver gekomen. De weken erop bedacht ik ook varianten op mijn favoriete songs met Kerstmis, carnaval en prinsessen in de hoofdrol. Maar helaas, ondertussen heeft Jutta me door. (lacht)
2. ‘Bij mij zou het niet waar zijn’. Hoe vaak heb je dat gedacht voor je kinderen had?
Veel vaker dan ik zou willen toegeven. Een kind dat in het midden van de supermarkt een crisis krijgt, op de grond gaat liggen en niet verder wil? Mij zou het niet overkomen! Speelgoed in alle kleuren van de regenboog? God no! Mijn kind te pas en te onpas doorgeven aan de telefoon? Zéker niet! Of mijn uiterlijk verwaarlozen sinds ik een kind heb? Bij mij zou het – zogezegd – allemaal niet waar zijn. En kijk nu: stuk voor stuk zijn het hoofdstukken in mijn boek.
3. Bij jou was het … wel waar. Welke zaken had je onderschat of anders ingeschat?
Een zo goed als onbestaand seksleven, doe dat maar. (lacht) Ook al had ik begrip voor mensen die ervoor durfden uit te komen dat ze amper nog tussen de lakens doken sinds er kinderen waren. Toch dacht ik vroeger eerder: ‘Dan zoek je toch gewoon een manier’. Of: ‘Dan doe je het gewoon toch maar, ook al ben je allebei moe’. Nu denk ik vooral: ‘Mijn vroegere ik verdient een ‘slap in the face’. (schatert) Als quasi niet-slapende ouder telt voor mij elke minuut slaap, dus in deze jaren gaat dat even voor op een wild seksleven. Mezelf en onszelf in leven houden is even nét iets belangrijker.
Iets anders, minder serieus, maar dat ik toch even hard had onderschat: ik zou die coole ouder zijn met die supermakkelijke kinderen die samen de hele wereld zou rondreizen. Maar kijk, 2 jaar geleden boekten we een flashy grootschalige camping met als hoogtepunt van de dag aquagym – of ernaar kijken dan toch – en avondanimatie. Jawel.
4.Wat heeft je aangenaam verrast als mama?
Dat je zélf opnieuw geboren wordt. Ik ben op zich nog dezelfde Elle als vroeger. Even zot, even sociaal, in haar hoofd nog altijd een twintiger die de helft van haar week al feestend doorbrengt.
Maar tegelijkertijd ben ik iemand die ineens het voorbeeld is van twee jonge meisjes. Iemand met een verpletterende verantwoordelijkheid. Met meer zorg en zorgen dan ze ooit had durven denken. Ik ben eigenlijk gewoon twee personen in één. Zonder het schizofrene aspect dan toch. (lacht)
5. Een kindje dropt een bom op je relatie. Mee eens?
Absoluut! Mijn man en ik begrijpen elkaar enorm goed en we vormen een hecht team. We zijn er voor mekaar, ook op de moeilijke momenten. Maar we zijn er ons heel goed van bewust dat sommige koppels kunnen kraken onder de verantwoordelijkheden, de zorgen, de stress, de gejaagheid, en niet in het minst de vermoeidheid. Zelf sliepen wij twee jaar lang maximum twee uur per nacht. En ook onze tweede dochter heeft een slaapstoornis.
Er zijn weinig zaken die meer druk leggen op een relatie dan vermoeidheid van die grootorde. Wij komen hier goed uit, maar we hebben al meermaals gehoord dat het niet altijd het geval is. Werken aan een relatie, net wanneer er geen energie meer is om die extra moeite te doen, het is een moeilijke kwestie en een reëel probleem voor velen.
6. Wat mis je sinds je mama bent?
De mogelijkheid om impulsief te zijn. De zon zien schijnen en 5 minuten later onderweg zijn naar zee. Of – stel je voor – de landsgrenzen over zonder eerst een halve volksverhuis te moeten doen.
Ken je dat? Moeten racen om meteen na de ochtenddut weg te geraken vooraleer de baby honger krijgt, om dan te beseffen dat het niet gelukt is. En dan gewoon maar thuis te blijven, omdat het de moeite niet meer is nog te vertrekken. Dat soort zaken. (lacht)
7. Aan welke uitspraken of raad heb je je geërgerd (of erger je je nog) als mama?
"Stop eens met wenen. Zie jij de andere kindjes wenen?” Dat is eentje die ik onlangs hoorde van een balletlerares tegen een 4-jarige. Of in dezelfde categorie: “Dat doet toch geen pijn”. Ik ben pro emoties. Het toelaten én erkennen ervan. Gevoelens niet erkennen is volgens mij niet meer van deze tijd. En ik snap vaak ook de bedoeling er niet van om gevoelens onder de mat te vegen.
Meestal is dat gewoon makkelijker voor de volwassene, maar kinderen zijn er niet om het ons makkelijk te maken of om ons te dienen. Dat is niet hun verantwoordelijkheid. Het is de onze om ze te vormen en om hen de kans te geven om al hun emoties te ontwikkelen én kwijt te kunnen.
8. Welke goedbedoelde advies raad je ten stelligste af?
“Laat hem/haar gewoon wenen”. Dat sluit een beetje aan bij wat ik al zei. Ik ben meestal ook van oordeel dat zo’n advies vooral ontstaat uit gewoonte. Uit wat de vorige generaties zeiden of deden. Of uit onwetendheid.
Maar ik merk wel dat als ik uit de doeken doe waarom ik het geen goed idee vind om een kindje te laten wenen, of waarom ik een kind wél toelaat om triestig te zijn als het zich pijn heeft gedaan, mensen openstaan voor die nieuwe mening en het idee erachter.
Al verschillende keren kreeg ik de reactie: “Zo had ik het eigenlijk nog niet bekeken. Vroeger was dat gewoon de manier om ermee om te gaan”. Of om ergens niet mee om te gaan, denk ik dan soms.
9. Een gevoelig topic: slaap, kindje slaap. Slapen ging zeer slecht bij Jutta. Hoe hard beuken 2 jaar amper slapen erin?
2 jaar maximum 2 uur per nacht slapen, dat is een ervaring die je niet vergeet. Een trauma zelfs. Tot op vandaag ben ik nog altijd bang van bepaalde geluiden. Weet ik welke treden meer kraken dan de andere. Ken ik dé manier om de sleutel in het slot te draaien en zo weinig mogelijk geluid te maken. En ben ik gedrild om zo stil mogelijk te zijn.
Mensen die denken: ‘Daarmee maak je het alleen maar erger, je moet ze leren wennen aan geluid’ … dat advies past onder goedbedoeld advies. Maar ik kan je verzekeren dat wij na meer dan 2 jaar wel het beste weten wat ons en onze kinderen het meeste slaap oplevert. En dat wij heus wel al álles geprobeerd hebben.
Jutta’s dokters hadden ons verzekerd dat we niet bang moesten zijn dat een tweede kindje ook een slaapstoornis zou hebben en al zeker niet van die grootorde. Helaas … Stella is nu 9 maanden, en al 9 maanden slapen we amper tot niet. Ze klopt momenteel zelfs Jutta. Ik ben al 9 weken ziek. Ik krijg daarbovenop opnieuw epileptische aanvallen. Mijn hartstoornis viert hoogtij. Beide ‘mankementen’ worden namelijk getriggerd door vermoeidheid.
Stella is continu ziek, want ze heeft geen weerstand. Waardoor? Oververmoeidheid. Slaap is ALLES. Mensen wakker houden was (vroeger) niet voor niets een marteltechniek. Ik kan je verzekeren: 2 jaar max 2 uur per nacht slapen, en nu al 9 maanden zo goed als niet: dat beukt erin. Gelukkig neemt het zelden zo’n proporties aan en hebben wij gewoon enorm veel ongeluk. Laat dit je dus niet tegenhouden om aan kinderen te beginnen. Ook al zeiden ze dat tegen ons ook. (lacht)
10. Deden Jutta’s slaapproblemen je twijfelen? Aan jezelf of je aanpak?
Neen. Jutta’s slaapstoornis was zo enorm dat er weinig aan te doen viel. Ook al hebben we dat natuurlijk enorm lang geprobeerd. Boeken gelezen, artsen geraadpleegd, lidmaatschappen op Facebookgroepen aangevraagd, een week lang allerlei medische testen gedaan ... Tot je uitgelezen en uitgeprobeerd bent. Tot je de energie en de moed niet meer hebt om nog iets anders te proberen.
We moesten gewoon ondergaan. Nabijheid bieden. Het ging niet om enkele keren per nacht opstaan. Het ging niet om een kind dat heel vroeg wakker werd. Neen, Jutta was gewoon énorm onrustig en kreeg een soort van neurologische aanvalletjes ’s nachts. Zo kan ik het best omschrijven. Uiteraard hebben we heel veel geprobeerd, maar ooit ben je uitgeprobeerd. En moet je gewoon wachten, binnen het kader dat je al biedt, tot het beter wordt.
11. Hoe gaat het intussen met Jutta’s slaapstoornis?
Jutta is er rustig uit gegroeid toen ze 2,5 jaar was. Nu moeten we er ‘s nachts af en toe nog eens uit om de ‘gewone’ redenen: een pijntje, nachtmerrie, eens niet kunnen slapen, nabijheid willen ... Maar dat stelt echt niets voor ten opzichte van wakker zijn vanaf middernacht tot de avond erop, om dan 1 uur later alweer uit bed te moeten. Dus géén probleem!
12. Heb jij advies voor ouders in dezelfde situatie? Of doe je dat niet?
Ik heb vooral advies voor hun omgeving: hélp. Door actief te vragen hoe het met hen gaat. Vraag het, zodat je écht weet wat er aan de hand is. Luister, luister oprecht. Zelfs als je het antwoord of de oplossing niet kent. Luister, en toon begrip.
Steun ten volle. Niet alleen op emotioneel gebied, maar ook in de praktijk. Bied eens aan om een nacht over te nemen. Breng eens avondeten bijvoorbeeld. Niet zelf hoeven koken kan ervoor zorgen dat iemand een half uurtje of een uurtje vroeger naar bed kan.
13. Jullie gingen voor een tweede kindje. Was dat een moeilijke beslissing?
Ja en neen. Een tweede kindje was ondenkbaar tijdens Jutta’s slaapstoornis. Toen ze eruit was gegroeid, veranderde ‘ondenkbaar’ in ‘Kunnen we dit wel riskeren? Dit kunnen we niet nog eens aan’.
Maar na een tijdje, toen we ons weer ‘mens’ voelden, merkten we dat ons hart nog altijd groot genoeg was voor een tweede kindje. Ah, en we dachten ook dat we hetzelfde onmogelijk nog een tweede keer konden meemaken. Maar hé, kijk. (lacht)
14. Maar dus ook bij Stella verliepen de eerste maanden niet makkelijk. Hoe gaat het nu?
We hebben er toevallig net de ergste nacht op zitten. Net nu het eindelijk iets beter ging. Verrassend genoeg kan ze sinds kort soms écht slapen. Hier en daar een uurtje, soms zelfs twee. Nog altijd weinig, beseffen we, maar voor Stella is dit groots.
Ik had dus goede hoop, die even van tafel werd geveegd. Momenteel zit ik zo diep qua vermoeidheid als met Jutta na twee jaar. Op momenten als deze moet ik echt tegen mezelf zeggen: ooit betert het. En hopen dat die ooit niet pas binnen anderhalf jaar zal zijn deze keer.
15. Wat voor ’n mama ben jij?
Eentje die, hoe moe ze ook is, altijd de moeite blijft doen om te praten met haar kindjes. Met de oudste dan toch, de jongste heeft werkelijk nog geen idee wat ik allemaal lig uit te kramen. (lacht) De mondigheid en het redeneringsvermogen die ik Jutta heb bijgebracht, heb ik me soms ook al beklaagd. Als ze me weer eens onder tafel praat – ze is 4 hé! – of mijn plannen doorziet en afkomt met “nog een beter idee”. (lacht)
Maar ik hou ervan dat mijn kinderen hun eigen persoontje kunnen ontwikkelen, met veel vrijheid, binnen het veilige kader dat ik bied. Ik moet van mijn man ook zeggen ‘een ongeruste mama’. Ik krijg bij wijze van spreken een crisis als Jutta 10 centimeter hoog staat. Je weet maar nooit dat ze op die manier haar rug kan breken. Dat is nog een werkpuntje, haha.
16. Waarvan geniet je het meeste als mama?
Is een kinderloos weekend een heel stout antwoord …? (knipoogt) Want eigenlijk: verdorie ja, een kinderloos weekend! Eens kunnen gaan brunchen en een menukaart lezen zonder 10 keer onderbroken te worden, mijn latte warm kunnen drinken, en gewoon weer in mijn hoofd die midtwintiger van vroeger kunnen zijn. En slápen. Alleen naar het toilet gaan. Zaken die vroeger allemaal vanzelfsprekend waren, maar waar ik nu bij wijze van spreken een moord voor zou begaan. (lacht)
Maar even hard: kijken naar mijn man die met de 2 kids speelt. Hun verliefde, genietende gezichtjes zien. ‘Wat een lucky bastard ben ik’, dat gevoel kan me soms enorm overvallen.
17. Tot slot, hoe zou jij het moederschap omschrijven in enkele woorden?
Chaos en liefde. Veel liefde.
Meer lezen?
In ‘Bij mij zou het niet waar zijn’ vertelt Elle op een komische manier over 23 situaties die volledig anders liepen dan gepland. Eerlijke, herkenbare en hilarische anekdotes die duidelijk maken dat je het ouderschap niet kan plannen, aangevuld met prachtige illustraties.
Het perfecte boek voor aanstaande ouders die op dat moment nog denken ‘Bij mij zou het niet waar zijn’, of voor ouders die ondertussen al aan den lijve hebben ondervonden dat het dus allemaal tóch waar is en zich 100 % herkennen tijdens het lezen van dit boek. Bij een kopje koffie of thee dat ze zonet voor de vijfde keer opwarmden uiteraard.
In de maand februari zetten we het boek 'Bij mij zou het niet waar zijn' in de kijker - en met een fijne korting van 50% is het nu hét moment om het boek in huis te halen!
