

Maar wat doe je dan vooral best níet wanneer ze beginnen te kibbelen en wanneer ze echt ruzie krijgen?
Kinderen starten geen ruzie. Conflicten ontstaan wanneer iemand zich door de ander benadeeld voelt. Deze benadeling roept frustratie, verdriet, machteloosheid, enz... op. En zelfs volwassenen weten niet altijd goed hoe ze die emoties op een gepaste maniermoeten uiten. Meestal komen we niet veel verder dan: 'STOP DAARMEE', een verzoek waarmee de ander zelden rekening houdt.
Laat beide kinderen vertellen wat er volgens hen gebeurd is. Ze vertellen waarschijnlijk iets compleet anders . Als hun verhaal hetzelfde zou zijn, dan hadden ze waarschijnlijk geen ruzie. Bovendien heeft elk verhaal minstens 2 kanten. Ieder bekijkt het gebeuren door de eigen bril, vanuit het eigen perspectief. Zo zien we meestal veel makkelijker wat de ander ons 'aandeed' dan we beseffen hoe wij de ander benadeelden.
Elk zijn waarheid dus. Gelijk bestaat niet, tenzij je op de rechtbank zit. Wees bijgevolg heel voorzichtig in je oordeel. Ga eerder met hen op zoek naar hoe je dit kan herstellen. Wist je dat verwijten eigenlijk negatief geformuleerde verwachtingen zijn? Vraag hen wat ze van mekaar verwachten en je zit gelijk in een positieve vibe.
Alle ruziemakers zijn verschillend. Er zijn korte en lange lontjes, briesende draken en koele sfinxen. Sommigen houden niet van conflict en willen de plooien snel gladgestreken zien. Terwijl anderen even tijd nodig hebben om koppig hun punt kracht bij te zetten. Toon respect voor ieders stijl en ga pas over tot herstel na een degelijke 'cool down' voor iedereen.
'Handje geven en sorry zeggen.' Bijna elk kind ergert zich blauw aan deze opdracht. De ene weigert, de ander haast zich om van dit betekenisloos toneeltje af te zijn. Veel belangrijker dan sorry zeggen, is beseffen en verwoorden waarmee je de ander gekwetst hebt, ook al was dit niet met opzet. Echte verontschuldigingen voor concreet gedrag dus, dat is echt herstel!