8 redenen waarom je instinctief vertederd begint te lachen als je een baby ziet

Waarom doen we dat nu?

Als ze pasgeboren zijn:

1. Het is allemaal zo klein. Ongelofelijk hoe perfect die baby eruit ziet. Met alles erop en eraan, maar dan in het mini: mini-nageltjes, mini-neusje, mini-oortjes, mini-…. Smelt.
2. Heb je dat plukje haar gezien? (Of net die bos haar: on-ge-lo-felijk, zoveel haar!)
3. Die puppy-oogjes die onschuldig naar je kijken (of nog niet echt kijken, want dat kunnen ze nog niet meteen, maar we denken uiteraard van wel.)
4. Steek je een vinger uit, zal de baby die vinger (vaak) proberen vasthouden. Oh, de baby heeft mij graag. (Nee hoor, dat heeft niets met aangeboren reflexen te maken.)
5. Ze beginnen niet te wenen als hun mama uit het gezichtsveld verdwijnt. Je kan gewoon gerust zijn. Geen mama-verdwijnt-stress als je de baby vasthoudt.

En ietsje later:

6. Die bolle kaakjes. Die zijn toch gewoon om op te eten, niewaar?
7. Die vetrolletjes. Oh, die zijn geweldig om in te knijpen. Zo jammer eigenlijk dat dat verandert van zodra je ouder wordt … :-))
8. Ze praten nog niet maar ze kunnen wel keimooi lachen (ze kunnen ook huilen, maar daar hebben we het hier nu even niet over).

En dus: zelfs al gedragen ze zich af en toe wel eens als kleine monstertjes, baby’s blijven gewoon schattig. Dat de natuur goed in elkaar zit, ik zeg het je!