Aan alle ouders met een kind met speciale noden

Soms loopt het anders

Nog voor je kindje er werkelijk is, ben je er eigenlijk al mee bezig: loopt de zwangerschap goed, heb je niet te veel last van kwaaltjes, is er geen sprake van ‘verhoogde waarden’ of wat dan ook. En dan is het moment eindelijk aangebroken… Je bevalt: een hulpeloos wezentje wordt geboren en een intens gevoel overvalt je: puur geluk, het mooiste op aarde. Een verhaal dat vele onder jullie bekend in de oren zal klinken. Dat kleine hulpeloze wezentje blijkt al snel te groeien en te evolueren, de tijd vliegt: crèche, school…

Vaak loopt dit alles zoals je het verwacht, maar soms loopt het ook anders. Elk kind is nu eenmaal uniek en sommige kinderen hebben speciale noden. Omdat ze sneller of trager zijn, omdat ze anders naar de wereld kijken, omdat hun hersenen nu eenmaal anders werken, omdat cijfers en letters  soms staan te dansen, omdat dagdagelijkse prikkels heviger binnen komen, omdat ze zo opgaan in die vlieg die eerst hier en dan weer daar zit…

Hobbelig parcours

Voor deze kinderen is de weg niet altijd evident, maar eerder een hobbelig parcours. Maar dat is ook zo voor hun ouders, hun grootouders, hun leerkrachten, hun verzorgers… Iedereen die rondom hen staat  en met hen op weg gaat.

Met elk kind moet je, in eerste instantie als ouder, je weg zoeken, want elk kind is zichzelf en dus uniek. Bij kinderen met speciale noden moet je vaak langer stilstaan bij de dingen:

Wat gebeurt er? Hoe komt dit? Wat wil je kind hier eigenlijk mee vertellen? Kortom: wat heeft mijn kind nodig?

Het zijn vragen die logisch klinken, maar de antwoorden liggen niet altijd voorhanden.

Pas als je de antwoorden vindt, kan je terug naar het dagdagelijks leven: hoe kunnen we aan die noden tegemoet komen? Wie moet je allemaal betrekken om dit te realiseren, want je kan niet alles alleen?

Wat is haalbaar?

Om bij een volgend feit al die stappen weer opnieuw te doorlopen…

Vaak bots je als ouder op de grenzen van  wat gezien wordt als ‘gemiddeld’. Niet in het minst in je eigen gedachten: kan je dit vragen? Mag je dit vragen? Wat is haalbaar?

Misschien ook gewoon op de grenzen tout court: Waar ligt de grens? Waar ligt je grens als ouder? Waar liggen de grenzen van de school, van grootouders, van de sportclub…?

Maar ondanks die grenzen en de verschillen voel je ook de gelijkenissen: ‘Ik wil gewoon dat mijn kind ook krijgt wat hij nodig heeft, dus ik zal er alles aan doen om het te realiseren.’

Het beste voor je beide kinderen

Daarvoor moet ik soms net dat ietsje meer doen: alert zijn voor kleine signalen voor ze escaleren, overleggen met leerkrachten om samen na te denken en eventueel bij te sturen, bruggen te bouwen om samen verder te geraken…

Die constante alertheid vraagt veel en is vermoeiend. Net als het begrijpen van en het nadenken over de oorzaak, om dan te kunnen zoeken naar ‘oplossingen’ of ‘mogelijkheden’.  Waarbij je als ouder in sommige gevallen nog het gevoel krijgt dat je moet vechten voor de uitvoering ervan.

Soms voel je als ouder ook een vat vol emoties: verdriet, kwaadheid, teleurstelling… Omdat het voelt alsof je anderen moet overtuigen dat je niet lastig of veeleisend wil zijn, maar eigenlijk gewoon de behoeftes van je kind wil vervullen, zoals iedereen dat doet. Alsof anderen niet kunnen begrijpen dat je gewoon mama bent en voor je kind vecht, omdat je het beste voor hem wil.

Voor je beide kinderen.