Aan Aure, voor altijd
Weg was onze roze wolk
14 november 2016 hadden we de eerste echo. We hoorden voor de eerste keer jouw hartje kloppen, zo bijzonder! Je zag eruit als een minibeertje, zo onwerkelijk, zo van ons!
Ongeveer een kleine maand later stond de tweede echo (12 weken echo) gepland, en toen, toen vielen we van onze roze wolk. De nekplooi was niet oké; we werden doorgestuurd naar het UZ en konden daar al snel terecht.
En na nog een echo, gesprekken, een vlokkentest en dagen (die eerder jaren leken) wachten, kregen we de diagnose: een afwijking in de geslachtschromosomen: het syndroom van Turner. De grond zakte onder onze voeten weg. In eerste instantie hadden we zelfs geen vragen (Wat als…? Maar misschien is…?). Gewoon oorverdovende stilte en verdriet.
Even stilstaan
We hebben gedurende de zwangerschap talloze gesprekken gehad, met mensen die hier ervaring mee hebben, profs van genetica, gynaecologen, familie… maar vooral samen, als toekomstige ouders.
We wilden we voor je vechten, je alle kansen geven en er alles aan doen om jou in een warme liefdevolle omgeving te laten opgroeien. En toen stonden we voor de eerste keer even stil: niet bij alle zorgen en vragen, maar bij het feit dat je een meisje werd, ons dochtertje!
Nooit 100 % zekerheid
Bij elke afspraak en elke echo die volgde, kregen we opnieuw slecht nieuws. Te weinig vruchtwater, groeiachterstand, vochttoename… nooit was er die 100 % zekerheid. Zou het echt slecht aflopen of mochten we blijven hopen op beterschap? Je hartje klopte nog altijd sterk en regelmatig en je leek je veilig en van geen kwaad bewust in mama’s buik. Daar hielden we ons aan vast, dat was onze hoop.
De weken gingen voorbij en we probeerden zoveel mogelijk te genieten van jou in mama’s buik. We hadden elke babywinkel in onze buurt gezien en al een hele hoop spulletjes voor jou. Wat was je welkom, wat keken we naar jou uit.
Geen overlevingskans
Na weken van onzekerheid, wekelijkse echo’s, opvolging en toch zoveel mogelijk van jou te proberen genieten, volgde de echo en het gesprek dat niemand wil horen... Je was op korte tijd enorm achteruitgegaan, het vruchtwater was zo goed als helemaal op, de placenta werkte slecht, je had nog heel weinig plaats in mama’s buik. Ook je hartje had het ondertussen moeilijk en je bleek maar één niertje te hebben dat voor 0 % functioneerde.
Ik hoorde ze zeggen: “Geen overlevingskans…” Hoe graag we jou ook bij ons wilden, dit was niet wat we wilden voor jou. Jou zien opgroeien: we wisten dat dit niet kon. We wilden niet dat je pijn had, dat je zo hard moest vechten om te overleven. Dit zou egoïstisch van ons zijn.
We moesten je laten gaan, en dit met alle liefde die we hadden voor jou, Aure*, onze dochter.
Wat ben je mooi en volmaakt
Woensdag 25 januari 2017. Die dag werden we verwacht in het ziekenhuis, voor de inleiding. We waren de kamer nog maar met binnen als ik de tranen al voelde rollen over mijn wangen. Dit was het, het ging echt gebeuren. 19 weken en 5 dagen. Veel te vroeg. Hoewel elke vezel in mijn lijf wou weglopen of vechten, wist ik dat het moest, voor jou, uit liefde voor jou.
Het duurde uiteindelijk tot zaterdagavond voor je geboren werd. Op precies 20 weken en 1 dag, met een gewichtje van 540 gram en 25 cm groot. We gaven jou de naam Aure*.
Wat was je mooi, en zo volmaakt! Tien vingertjes, tien teentjes... Wat waren we trots op jou! We namen onze tijd met jou, wilden elk klein detail van jou in ons opnemen zodat we niks zouden vergeten.
Voor altijd afscheid nemen
De dag nadien kwam de fotografe van Boven De Wolken langs en maakte prachtige foto’s van jou! Mama en papa waren nog wat onzeker over het hele gebeuren, maar er werd met zoveel liefde en voorzichtigheid met jou omgegaan! Het is een heel dierbaar aandenken voor mama en papa en we dragen Boven De Wolken een heel warm hart toe.
Loslaten is l(i)ef hebben
En toen kwam het moment, het moment van afscheid nemen. Ondanks dat we jou nog maar net hadden mogen leren kennen, moesten we jou al weer laten gaan. Ik wilde je het liefst van al nog dagen knuffelen, vertellen hoe fier we op je waren, ons dochtertje, en hoe iedereen zo naar jouw komst uitkeek. Dat je er voor altijd bij zou horen, ons eerste kindje. Dat we heel fier over jou zouden vertellen, tegen iedereen. Maar afscheid nemen kan nooit genoeg zijn, nooit lang genoeg duren.
En toen kwamen we thuis…
In een leeg huis, met een lege buik, en alle pijn van de wereld kwam ineens naar boven... Waarom? We waren jou kwijt, ons baby'tje, maar ook de droom van jouw voetjes die leren stappen, je eerste, vijfde, achttiende verjaardag, alles...
Ik miste je zo ontzettend hard, je kleine bewegingen in mijn buik, tegen jou praten, je vasthouden, knuffelen. En het voelde alsof ik alles opnieuw moest leren.
Alles was nu zonder jou, zelfs de meest banale dingen. Douchen was deze keer zonder dat ik over mijn bolle buik wreef, gaan slapen was deze keer zonder mama en papa die “slaapwel poppemie” zeiden tegen jou in de buik.
Je hoort bij ons
Voor het vertrek uit het ziekenhuis kregen we nog al de papieren mee die we nodig hadden. Waaronder een papier waarop staat: “Overlijden van een vrouwelijke foetus met Turner-syndroom op 20 weken en 1 dag.” Ik kon wel door de grond zakken, ik werd vanbinnen zo boos, voelde zoveel onmacht. Alsof je door de maatschappij zomaar wordt vergeten, wordt uitgewist, want voor hen heb je nooit echt bestaan, blijkbaar.
Voor ons was jij geen ‘foetus’ maar ons kindje van vlees en bloed waar we maandenlang naar uitgekeken hebben en immens veel liefde voor voelden. Jij hoort bij ons gezin, Aure*! Je zult er altijd deel van uitmaken.
Jij leerde mij een hele nieuwe dimensie kennen van ‘houden van’. En zolang we leven, dat beloof ik je, zal ik iedereen over jou vertellen, en zal ik vechten voor jouw plaatsje in de wereld.
Deze gastmama is ook te volgen op https://ourlittlemiraclesite.wordpress.com/
