Ik kreeg een miskraam tijdens een ongeplande zwangerschap

Onverwachts zwanger

Plots bleef mijn menstruatie uit. Zeer vreemd. We deden er alles aan om niet zwanger te worden, we waren niet klaar een derde baby. Toch wees bloedonderzoek uit dat ik zwanger was. Mijn symptomen logen er niet om, maar toch was het een vreemd gevoel.

Ik belde uiteindelijk voor een eerste echo. Het was snel duidelijk dat het niet goed zat. De gynaecoloog (een andere dan mijn vaste gynaecoloog) zei: ‘Ik denk dat het wel duidelijk is dat dit geen goede zwangerschap is.’ We vertrokken uit het ziekenhuis. Om eerlijk te zijn … opgelucht. Geen tranen. Wel een raar gevoel. ‘Is het menselijk om mij zo te voelen? Ben ik vreselijk? Moet ik niet huilen?‘

Volgende controle hetzelfde beeld. De gynaecoloog bevestigde: er was geen vooruitgang, ik zou een miskraam krijgen. We kregen kort uitleg over opties. Het beste was afwachten, maar omdat ik al wat verder was spraken we af maximum twee weken te wachten. Ik wou wachten, geen ingreep. ‘Als je miskraam komt, mevrouw, dan hoef je niet naar hier te komen. Dat is normaal.’ Toen ik het ziekenhuis verliet samen met mijn partner zeiden we nog tegen elkaar: ‘Stel je nu voor dat dit je eerste ervaring is naar dat kindje dat je samen zo graag wilt.’ Afschuwelijk. Ik voelde pijn. Niet voor mijzelf, maar voor al die mama’s die dit meemaken.

De weken gingen voorbij en ik kreeg geen miskraam. Ik werd bang. Mentaal begon het nu te wegen. Ik ging naar de dertien weken en die symptomen verminderden niet ...

Nachtmerrie

Op een vrijdag licht bloedverlies. Eindelijk! De zaterdag kreeg ik vreselijke buikpijn. Dit leek op weeën. Dat kon toch niet? Ik heb ooit een miskraam gehad op zes weken, dat voelde als een hevige menstruatie. De gynaecoloog sprak nu toch ook van een miskraam als menstruatie? Dit was een bevalling ... De pijn nam toe om de zoveel minuten. Zoveel bloed. Ik kon niet geloven wat ik zag en voelde. Ik ben twee keer bevallen van mijn mooie kindjes. Bij de eerste heb ik 19 uur arbeid thuis opgevangen en bij aankomst in het ziekenhuis een epidurale gevraagd. Bij ons tweede ben ik zonder epidurale bevallen omdat ik tien uur voor haar geboorte negatief reageerde op de verdoving. Dit voelde alsof iemand mij open sneed. Dit was niet oké en veel pijnlijker.

Tegen de avond was het te veel, ademen deed zelfs pijn. Ik wou alleen zijn en ging naar boven. Ik dacht dat er binnenin iets verkeerd was gegaan. De weeën die ik nu voelde waren niet te vergelijken met mijn bevallingen. De pijn was waanzinnig. Ik begon te hyperventileren. En toen verloor ik wat al die weken was blijven zitten. Vanwaar kwam dat toch allemaal? Was dit normaal? Zat dat in mij? Wat was dat? Was dit echt enkel van die miskraam?

Nog steeds zijn die beelden als een nachtmerrie voor mij. Wat ik voelde ook. Ik was in shock. Hoe naïef was ik niet om te geloven dat een miskraam na zo’n lange periode enkel een heftige menstruatie zou zijn? Ik wou dat de arts me dit had verteld. Dan had ik misschien wel voor de oplossing in het ziekenhuis gekozen.

Omdat het bloeden zo fel was belde mijn partner naar spoed. Hij was in paniek. ‘Best toch even langskomen meneer. We moeten kijken wat er gaande is bij zoveel bloedverlies.’ Ik weigerde. Ik mocht toch niet komen van de gynaecoloog? Stuurde hem buiten en ging in het bad zitten. Ik had toch niet naar de auto kunnen stappen. Het leek of ik me in een horrorscène bevond. Ik deed mijn ogen toe en wou niets meer zien en niets meer voelen. Na een douche van bijna twee uur zittend in bad voelde ik me beter. Ik verkeerde nog steeds in shock. Ik besef nu pas de betekenis van dat woord. Deze gebeurtenis was een traumatische ervaring voor mij. Ik kan hier niet in woorden over praten. Ik wil die beelden wissen uit mijn geheugen.

Ik wou zo snel mogelijk ‘vergeten’

Op het werk zei ik niets die maandag. Ook niet tegen vrienden. Tijdens de controle-afspraak hoopte ik te horen dat het voorbij was. Er zat echter nog steeds weefsel en bloed in mijn baarmoeder. Het was niet voorbij. We vertrokken naar huis. Het vreemde van die periode was dat ik een jaar geleden naar dit ziekenhuis kwam om te bevallen. Nu liet ik nakijken of alles weg was van mijn verloren kindje. Ik wou dit zo snel mogelijk ‘vergeten’. Maar dat was niet zo evident.

Mijn energie en draagvlak is weg. Ik voel mij verdrietig, verdrietig voor vrouwen die dit meemaken. Maar zelf ben ik ook verdrietig. Ik voel mij gevangen. Ik durf hier niet met iemand over praten. De meeste mensen die ik ken en die negatieve ervaringen hebben met een miskraam wilden juist wél graag een kindje. Hoe leg ik uit dat ik aan het rouwen ben om iets dat ik wilde maar toch ook niet? Mijn verdriet is onterecht, denk ik dan. Schaamte. Het is makkelijker om te doen alsof alles goed gaat dan erover te praten. Mijn familie weet ook niets. Niemand. De waarheid is dat niemand iets goed kan zeggen. Dus ik wil dat iedereen gewoon zwijgt. Die vragen en opmerkingen. Nee.

Na zeven weken had ik nog steeds geen menstruatie gezien. Er volgt terug een bloedonderzoek. Ik ben bang dat het HCG niet weg is. Ik wil geen chemotherapie. We proberen positief te blijven maar de wanhoop groeit. Ondertussen is het te veel. De stress op het werk onder druk van de vierde golf neemt toe. Alles is te veel geworden. Waarom heb ik geen tijd genomen voor mijzelf? Domme automatische piloot.