Aan de afzender van de mail voor mijn gestorven kind: wil je alsjeblief mijn verdriet niet terugbrengen?

Antwoord 21 november 2017

Beste afzender,

Dat Levi een geweldige papa is, daar ben ik het ontegensprekelijk mee eens. Dat ik het zelf – ik geef toe, bijna altijd – fantastisch doe, ook akkoord. Dat Mona prachtig was, daar valt allerminst iets tegen in te brengen. Tot daar, bedankt voor de complimenten en de lieve woorden.

Maar, beste afzender, Mona is na haar geboorte gestorven. Dus ik begrijp je brief niet zo goed. Moet ik het 'kinderboek’ dan aan haar grafje leggen?

In het anderhalf jaar na Mona’s overlijden werd ik uitgenodigd om met haar op de foto te gaan, herinnerde mijn gynaecoloog me aan mijn ‘zwangerschapsafspraak’, mocht Mona beginnen aan het volgende maatje van luiers… Bij elke brief of mail staan de tranen me opnieuw in de ogen.

’t Is 6 december 2017, Mona komt binnen in de woonkamer en overal liggen koekjes, mandarijntjes, chocolade. Ze heeft twee kleine staartjes en stapt naar haar cadeautjes. Ze glundert en weet dat het feest is. In haar gezichtje zie je papa. Haar neusje lijkt op dat van mama. Ze zit op mijn schoot en samen kijken we in het ‘kinderboek’. Elke keer opnieuw.

Mona is gestorven. Voor haar geen Sinterklaas. Dus ook geen brieven, alsjeblieft.

Je hebt verdriet. Bergen verdriet. Maar langzaamaan geef je de dingen een plaatsje en wordt het verdriet zachter. ’t Wordt milder. Je ziet terug de mooie dingen en lacht. Een proces waar je actief aan werkt. Liefste afzender, wil je dat werk niet verstoren alsjeblieft?
Telkens weer brengt het me ongevraagd even terug naar dat grote verdriet. Ongewild.

Ik onthoud uit jouw brief enkel de lieve complimenten. Voor het ‘kinderboek’ ga ik passen.

Groeten,

Lisa

Mama van Mona*

(Lisa schreef ook een prachtig stuk voor moederdag vorig jaar en over te vroeg geboren kindjes.