Mijn hart roept al een tijdje heel luid. Dat het verlangt naar een kindje. Mijn vriend en ik willen graag een gezinnetje starten. Maar er is in mijn hart ook nog een plekje ingenomen door iets anders. Al sinds mijn 10 jaar.
En het idee dat ik dat moet opgeven, wringt. Dus wringt het nu ook enorm hard in mijn hoofd. Ik voel me al meteen schuldig, zeker nu ik het zeg en neerschrijf. Ik ben nog niet eens zwanger en voel me al een slechte mama.
Negatieve tests
Ik beoefen al 31 jaar mijn favoriete ploegsport. 3 keer per week. Niet op topniveau natuurlijk, maar wel met heel veel goesting en liefde. En intussen is de voorbereiding op mijn 32ste seizoen begonnen.
Maar ik ben ook enkele maanden geleden gestopt met de pil. We proberen dus al enkele maanden zwanger te geraken. Tevergeefs. De teleurstelling na een negatieve test weegt elke keer langer en meer door.
Hoe kon ik?
En dan was er dat moment, een week of drie geleden. Toen ik sportte. Toen ik voelde hoe graag ik dit nog altijd doe. Ja, ook al is mijn lichaam al iets ouder dan dat van mijn gemiddelde ploeggenote ;-).
Daar was plots die ene gedachte. Ze flitste door mijn hoofd terwijl ik weer naar huis reed ’s avonds na de training. ‘Het zou misschien niet zo erg zijn mocht ik de eerstvolgende maanden niet zwanger zijn.’ Instant was er ook het schuldgevoel. Ik was kwaad op mezelf. Hoe kon ik nu zoiets denken?
Ik ben niet meer zo jong, dus ik heb geen jaren tijd meer. En ik wil zó graag een kindje. Met de man van mijn leven. Dus komaan, hoe durfde ik.
Tips, Elsa?
Amper een week later zat ik op het toilet. Jep, met een zwangerschapstest. Geen twee streepjes. Ik bleef er nog 5 minuten naar staren in de hoop dat het tweede streepje toch zou verschijnen. Noppes.
Ontgoocheling. Schrik – dat het niet zal lukken. Een vloek en tranen wegduwen. Zucht.
Ik word de hele tijd heen en weer geslingerd tussen het gevoel dat ik mama wil worden en de zin om aan het nieuwe seizoen te beginnen. Want mijn sport geeft mij al die jaren al de nodig energie. Doet me stoppen met piekeren – want ik ben een gigantische piekerkop. Maar ik wil ook zo graag … Ideaal voor een piekerkop, niet?
Ik moet loslaten. Kijken wat komt. Of niet komt. Nemen wat komt, zoals het komt. Heb je tips voor mij, Elsa? Ik ga dan in tussentijd maar even trainen om te stoppen met nadenken.