Ons fertiliteitstraject: De wens voor een tweede kindje

‘We gaan proberen, maar we gaan niets forceren,’ zeiden we tegen elkaar. De pil liet ik links liggen en we zouden alles op ons af laten komen. Mijn man zei nog: ‘We zien wel wat er op ons afkomt, we gaan niet beginnen rekenen zoals de vorige keer. We gaan het spontaan houden.” Ik ging daarmee akkoord, maar hield wel stiekem mijn cyclus bij op de app.

Na enkele maanden was ik overtijd en voelde ik me misselijk. Ik dacht dat ik echt zwanger was en deed meteen een test. Natuurlijk was die test negatief. In plaats van een regelmatige cyclus, werd mijn cyclus enorm onregelmatig. Die kon variëren van 21 tot 30 dagen of soms langer.

Ik was de vorige keer toch ook spontaan zwanger geworden?

Na een paar maanden ging ik al naar de gynaecoloog omdat ik begon te vrezen dat het weer een lange weg zou worden. Daar kreeg ik te horen dat alles in orde was en dat de vorige zwangerschap ook spontaan was ontstaan. ‘Geduld mevrouw!’

Dat woord spontaan bleef me bij … Spontaan? Na twee jaar proberen, alle follikelmetingen en inspuitingen? Dat was spontaan?! Maar oké, ik was dus “spontaan” zwanger geraakt bij ons zoontje. Conclusie? Afwachten … Maar ik weigerde om gewoon af te wachten en weer hetzelfde straatje in te gaan.

‘Als jij je daar beter bij voelt, kunnen we wel terug je cyclus opvolgen. Dat hielp de vorige keer ook bij jou. Maar dan zonder inspuitingen. Je moet gewoon geduld hebben, wie weet ben je de volgende keer dat ik je zie al zwanger,’ kreeg ik te horen. 

Amper een kwartier later stond ik alweer terug buiten. Ik ben daar nooit langer dan een kwartier binnen geweest. Ik voelde me weer een nummer dat moest opkomen voor zichzelf om wat schot in de zaak te krijgen. Maar ik was geduldig … Soms een beetje te.

We begonnen terug met cyclusmetingen, bloedafnames, regelmatige controles en dan kreeg ik te horen wanneer mijn eisprong was. Voor mij begon het “nutteloos” te worden, want de ovulatietesten gaven dat ook aan. Dat gaf ik ook aan bij de gynaecoloog, maar die antwoordde dat een test nooit 100 procent nauwkeurig is. 

Euforie 

Na enkele maanden voelde ik mij plots onwel. In het toilet had ik al een hele verzameling zwangerschapstesten liggen. Ik testte af en toe als ik mij onwel voelde, zeker met die onregelmatige cyclussen. Na een paar minuten zag ik plots een positieve streep. Ik maakte meteen een foto en stuurde die door naar mijn man.

‘Kan mijn lichaam het dan toch? Kan ik dit echt uit mezelf?’ Uit euforie bracht ik meteen mijn ouders op de hoogte die weet hadden van het hele traject. Er kwam een vlaag van geluk over mij heen en ik belde meteen de huisarts op.

Ik kon diezelfde dag nog langsgaan voor een bloedafname. Het kon wel enkele uren duren tegen dat ik resultaat had, daarvoor kon ik de app Cozo in de gaten houden. Tegen de avond stonden er nog geen resultaten op en ik ging slapen. Rond middernacht werd ik wakker en ik keek meteen naar Cozo. Ja!! De resultaten waren boven de 200, wat een goeie beginwaarde was.

Na een paar dagen vol euforie, begon ik plots weer bloed te verliezen. Ik panikeerde niet extreem omdat ik dacht aan mijn eerste zwangerschap. Toen verloor ik ook bloed door een klonter bij het vruchtje. Toch belde ik voor de zekerheid naar het ziekenhuis en ik mocht meteen via spoed binnengaan voor een echo.

Ik weet nog goed dat ik op het werk was en de collega’s vertelde dat ik even naar het ziekenhuis moest gaan voor controle maar dat ik binnen een uurtje zeker terug was. Mijn twee collega’s waren ook op de hoogte en panikeerden niet omdat ze zagen dat ik dat zelf ook niet deed.

Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik een inwendige echo. Ze vroegen me hoe lang ik al zwanger was. ‘Nu vijf weken,’ vertelde ik trots. ‘Op de echo zien we nog niets, maar 5 weken is ook vroeg om iets te zien. We zullen bloed nemen en bellen je vanavond met het resultaat.’

Het bleef in mijn hoofd spoken dat ze bij onze oudste wel al een vruchtje zagen op 6 weken. Maar ik was op dit moment nog maar 5 weken, dus wellicht was dat de reden. Nietsvermoedend ging ik terug aan het werk en bleef positief denken. De vorige keer was alles ook goed uitgedraaid.

Mijn wereld stond stil 

Toen ik ’s avonds naar huis reed na het werk, kreeg ik plots telefoon van de assistent-gynaecoloog met de boodschap dat mijn HCG-waarden gekend waren. ‘De waarden zijn bijna niets gestegen, terwijl ze al veel hoger zouden moeten staan. Je hebt een onderontwikkelde zwangerschap.’ Een Wat? Een vruchtje dat trager groeide of…? ‘Neenee … je zwangerschap groeit niet door en alles zal vanzelf afbreken of is al afgebroken tijdens het bloedverlies.’

Mijn wereld stond letterlijk even stil. Wat? Neen? Dat kon niet? “Het spijt me, mevrouw. Je moet de komende dagen terug een bloedafname doen zodat we kunnen nagaan of je HCG terug daalt. Wanneer deze terug op 0 staat kan je de volgende cyclus opnieuw proberen.’ En daarmee werd het telefoongesprek afgesloten. Er werd niet eens gepolst of alles in orde was, er werd niet gezegd of dit veel voorkwam, niets … Gewoon “volgende keer beter”. 

Ik ging naar huis en weet nog dat ik naar mijn bed liep en begon te huilen. Ik ben die avond mijn bed niet meer uit geweest. Ik zag het even niet meer zitten. Het vertrouwen dat ik terug kreeg in mijn lichaam en in mezelf was volledig weer weg.

Een paar dagen later deed ik een nieuwe bloedafname. In de late namiddag belde ik naar het secretariaat van de dienst Gynaecologie om de resultaten te vragen. Daar kreeg ik te horen: ‘Ah ja! Ik zie het hier, je HCG is 70. Proficiat mevrouw, je bent zwanger. Heb je al een afspraak vastgelegd bij de gynaecoloog?’

Ik blokkeerde even bij het woord “proficiat”. Mijn HCG was gedaald … Ik wist dat dit niet goed zou komen en toch hoorde ik nu proficiat?! 

Ik vertelde dat ze verkeerd was en dat ik net belde om te vragen of mijn resultaten gedaald waren. Ik had een miskraam gedaan of er stond bij mij een te wachten. Ik had eigenlijk geen idee wat er op mij af zou komen, maar mijn HCG moest zakken. Ik had er geen behoefte aan om proficiat te horen …

‘Ah oei, de gynaecoloog staat net naast mij, ik informeer even.’  Maar in plaats dat ik mijn vaste gynaecoloog aan de lijn kreeg, die op de hoogte was van mijn hele voorgeschiedenis, kreeg ik opnieuw de vrouw van het secretariaat aan de lijn. Ze liet me weten dat mijn HCG inderdaad al goed gedaald was, maar dat ik binnen een paar dagen een nieuwe bloedafname moest doen.

Niemand vroeg of alles oké was met mij, er was geen medeleven van mijn vaste gynaecoloog. Ik was echt een nummer en ik voelde me nog slechter dan ervoor.

"Niet zo vroeg testen" 

Toen ik enkele dagen later terug op controle ging bij mijn gynaecoloog, moest ik mijn tranen bedwingen toen ik haar praktijk binnenstapte. Ik had echt nood aan een gesprek over wat er allemaal gebeurd was. De gynaecoloog vroeg me hoe het met me ging, en ik antwoordde dat het gezien de omstandigheden niet zo goed ging. 

‘Maar waarom test je ook zo vroeg? Je mag pas testen op dag 14 en jij hebt op dag 10 al getest. Er zijn zoveel zwangerschappen die mislukken ... De volgende keer mag je niet meer zo vroeg testen!’ 

Ik blokkeerde, kreeg mijn inwendig onderzoek en na een kwartier stond ik terug buiten. Was dit nu echt gebeurd? Was dit nu mijn fout? Want zo voelde het wel aan. Ik had mijn tranen verbeten in de praktijk en begon te huilen in de auto.

Ondertussen was er al een nieuwe afspraak ingepland voor een volgende cyclusopvolging. Ik wilde niet bij de pakken blijven zitten en er terug voor gaan. ‘Ik kan dit!’ Over het vroege miskraam werd er met geen woord meer gerept, ook al had ik nood aan wat uitleg. Op naar een volgende poging!

Bij die volgende afspraak vroeg ik aan de gynaecoloog of ik niet opnieuw kon starten met Pregnyl en Utrogestan, zoals bij de eerste zwangerschap. Ik kreeg een afkeurende blik en het antwoord: ‘Als je je daar beter bij voelt dan kan dat, al zou ik nog wachten. Ik zie geen reden om na 6 maanden al met die hormonen te beginnen.’ 

Eindelijk, dacht ik. In mijn ogen was dat de oplossing, en ik kreeg opnieuw een straaltje hoop. Maar helaas … Maanden gingen voorbij en ik had de ene negatieve zwangerschapstest na de andere. Mijn moed zakte terug in mijn schoenen …

Wordt vervolgd ...