Aan de verpleegkundige op de neonatologie

Gemengde gevoelens

Do not give up, the beginning is always the hardest.

Beste verpleegkundige op de neonatale,

Je werkt elke dag met de kleinsten onder ons. De allerkleinsten. Prematuurtjes of zieke pasgeboren. Ons zoontje was het alle twee en kwam dus onder je vleugels terecht op de 'Neonatale intensieve zorgen afdeling' of 'NICU'. Jouw werkplek en onze tweede thuis, op de derde verdieping in UZ Leuven.

Zeven weken lang had ik een haat-liefdeverhouding met je.

Wat was ik blij met je kennis.

Maar wat was ik ook jaloers op je kennis. Ik was de mama en stond erbij en keek ernaar. Die jaloersheid heb ik gebruikt om zo snel en zoveel mogelijk bij te leren. Ik wou het zelf doen. Mezelf mama voelen tussen al die tubes, alarmen en klinische steriliteit.

Ik weigerde mijn hoofd weg te draaien tijdens de moeilijke verzorgingen en prentte elke handeling in mijn hoofd. Thuis schreef ik alles op in een boekje: een tijdsverloop van de verzorgingen, welk materiaal, waar ik op moest letten,... Wat had ik nodig VOOR zijn voeding, TIJDENS zijn voeding en NA zijn voeding. Ik hield me vast aan dit boekje als aan een laatste strohalm. Bang dat ik anders de pedalen zou verliezen. Mijn hoofd op orde houden na elk bezoekje.

Blij met je zachtheid, eerlijkheid en gedrevenheid - maar ook jaloers

Wat was ik blij met je zachtheid.

Maar wat was ik ook jaloers op de momenten die JIJ had met ons zoontje. De momenten dat hij weende en ik er niet was. Dat jij hem troostte en over zijn kleine hoofdje streelde. De momenten dat jij hem een flesje gaf. En man... wat kon hij genieten van zijn flesjes van 5 ml! Elke seconde dat ik er niet was, was jij zijn plusmama.

Ik was er blij om, maar elke vezel in mijn lichaam haatte het.

Wat was ik blij met je eerlijkheid.

Maar wat ik heb ik daar soms op gevloekt.

In de routine van je werk en zonder het beseffen, heb je mij een aantal keren diep geraakt. Als ik 's avonds laat nog eens belde zei je dat 'hij toch wel heel verdrietig was'. Bijna was ik onmiddellijk in de auto gesprongen voor een nachtelijk tripje richting Leuven. Ware het niet dat ik een peuter in het bed naast mij had liggen.

In de eerste week stonden we eens onverwacht 's avonds laat aan zijn kamertje. Maar werden we meteen terechtgewezen na de vraag of we hem bij ons mochten nemen. Want... 'hij had net gegeten'. Achteraf begreep ik het, toen hadden we geen flauw benul en bleven we gewoon achter met lege armen en een leeg hart.

Wat was ik blij met je gedrevenheid.

Maar wat was ik jaloers op het feit dat je met diezelfde gedrevenheid ook andere leventjes moest redden. Je was er niet alleen voor hem of voor ons. We moesten je gedrevenheid delen met andere mensen. Wat voelde ik me de eerste dagen machteloos als er een alarm afging en je niet onmiddellijk kwam kijken. Ik zag je als een octopus bezig in het kamertje over ons en toch dacht ik maar aan één ding. Laat alles DAAR vallen en kom naar HIER! Veel tijd had ik niet voor die gedachte, want er kwam altijd iemand anders even piepen. En hoeveel keren ben je niet bij ons blijven plakken om de zoveelste verzorging te begeleiden of een zoveelste techniek met mij uit te proberen om alles draaglijker te maken voor Luca. Keren dat ik hoorde dat er in een ander kamertje een alarm afging en je toch bij ons bleef. En ik in mijn ooghoek zag dat ook daar een andere 'reddende engel' kwam inspringen.