Mijn nabeschouwing over borstvoeding (Elk doet waar zij zich het best bij voelt)

Nachtmerrie

Eerst en vooral, ik ben geen lactatiekundige, vroedvrouw  of dergelijke. Ik ben geen professional, laat dat duidelijk zijn. Ik ben gewoon een mama die zelf borstvoeding heeft gegeven aan mijn twee kinderen en dat van allebei tot ze 1 jaar waren.

Nu denken jullie waarschijnlijk dat ik een van die mama’s ben waarvoor alles heel simpel was. Geen pijn, geen kloven, geen bloed, geen last van geven in het openbaar, geen borstontstekingen…  Wel, fout! Ik had zeer veel melk en ik was gemotiveerd. Bovendien vond ik het leuk dat ik dat kon delen met mijn baby. Dat is de enige motivatie geweest.

Toen ik in de kliniek lag met mijn oudste (oktober 2010) stimuleerden de vroedvrouwen me om mijn zoontje voortdurend aan te leggen, om alles op gang te brengen. Dat bleek echt een nachtmerrie te zijn. Zelfs de klieren onder mijn oksels zaten vol met melk. De kleine kon bijna niet drinken, want de melk vloeide onder hoge druk rijkelijk naar buiten. Bovendien kreeg hij te veel. Hij gaf melk over, maar hij kreeg er ook te veel. Gelukkig was er een vroedvrouw die hem ’s nachts een speentje gaf zodat hij en ik wat rust konden vinden. Bij onze thuiskomst kreeg hij daarom ook een tuutje. Dat bleek al een positieve evolutie te zijn.

Lintjes en warmte

Uiteindelijk moest ik nog een hele weg afleggen. Al gauw volgden de kloven, pijnlijke wondjes en verschillende borstontstekingen. Met de juiste begeleiding vond ik een comfortabele oplossing. Eerst ontsmetting van de tepels voor de wondjes, een helende zalf, katoenen borstkompressen en een andere drinktechniek.

Die techniek bestond uit het leggen van warmte op de borsten voor het drinken geven. Ik stak dan wat borstcups om de melk om te vangen die daardoor al uitvloeide. Die melk kon ik dan bewaren voor later (eerst in de koelkast en dan in de diepvries).

De baby zelf kreeg een maximum tijd om te drinken. Ik liet hem maar maximum een half uur drinken zodat hij niet te veel kreeg. Aan de ene borst dronk hij 20 minuten zodat deze goed leeg was en dan kreeg hij nog 10 minuten van de andere borst. Bij de volgende drinkbeurt wisselde ik om. De lintjes aan de borstvoedings-BH hielpen me om eraan te herinneren waar mijn zoontje mocht beginnen met drinken.

Emmers melk

Al deze kennis had ik dus gelukkig al bij mijn tweede zoontje opgebouwd en ik begon meteen op die manier te werken. Ik had alles al mee naar het moederhuis: cups, pittenkussens, AVEVE-voorraadbekertjes, katoenen kompressen, de juiste BH en natuurlijk ook een tuutje. Dat bleek voor mij de ideale oplossing. De stuwingen waren er ook in het begin, maar minder. De kloven waren er heel even, maar veel minder en met dezelfde techniek ebde ook dat weg. Ik had zelfs een borstvoedingcover voor het tweede kindje, zodat ik comfortabeler zou kunnen geven bij bezoek. Nu moet ik wel eerlijk bekennen dat ik toch heel verlegen bleef en me vaak afzonderde om in alle vrijheid borstvoeding te kunnen geven.

Door dat alles ben ik gezegend geweest. Ik kon mijn kinderen elk een jaar borstvoeding geven. Daarna vond ik het zelf welletjes geweest. De jongste besliste zelfs zelf om te stoppen aan 1 jaar. Van de ene op de andere dag had hij er genoeg van. Toen had ik eigenlijk nog een vriezer vol met borstvoedingsmelk. Ik heb helaas ook emmers moeten weggooien met veel pijn in het hart. De melkproductie stopte ook niet zomaar. Zelfs met medicatie ging de melk niet weg. Het stelt niet veel voor, maar het is er nog heel lichtjes.