Het mooiste verjaardagsgeschenk dat ik elk jaar krijg van mijn overleden zoon
Op Facebook bestaat er tegenwoordig zo’n extra feature waardoor je geregeld herinneringen binnenkrijgt. Een foto die je er exact vijf jaar geleden op zwierde of een post van twee jaar geleden waar toen heel wat likes of reacties op kwamen.
De laatste tijd was Fons heel erg aanwezig in die herinneringen
Ik vind het een leuk ding, omdat er nu steeds meer herinneringen van de kinderen naar boven komen. Natuurlijk heb ik ook massa’s foto’s (en tot januari 2015 zijn de mooiste zelfs afgedrukt en in albums geplakt), maar daar naar kijken, dat komt er nooit van.
De laatste dagen was Fons heel erg aanwezig in die herinneringen.
Maandag, vijf jaar geleden: ‘We zijn bij Ikea de laatste spullen voor zijn kamertje gaan kopen.’
Woensdag, vier jaar geleden: ‘Als ze in de hemel een cybercafé hebben, dan wens ik je via deze weg een fijne verjaardag, zoon.’
Donderdag, drie jaar geleden: ‘We hebben weer een verjaardag zonder jarige overleefd.’
Afgelopen woensdag had hij vijf jaar moeten worden. Ik kan het mij bijna niet voorstellen dat het al zolang geleden is. De weken na zijn overlijden kropen de uren voorbij. Nu lijkt de tijd niet meer stil te staan.
Het is waar: tijd heelt wonden
En het is waar, hoor, wat ze zeggen over ‘de tijd’. Het heelt wonden. Ik heb natuurlijk wel eens een traan gelaten de laatste dagen, omdat ik het in mijn hoofd allemaal wel weer herbeleef. Terwijl ik dit schrijf denk ik: ‘Vijf jaar geleden was ik nu aan het schrijven aan de tekst voor zijn doopviering’. Daarna zouden we nog naar hem toegaan, wetende dat het wellicht zijn laatste nacht zou worden. Maar de wanhopige huilbuien van vroeger, die heb ik niet meer.
Ze zijn stilaan vervangen door een glimlach en zelfs door gegrinnik of gegiechel als het over Fons gaat. Want woensdagochtend stonden er een peuter en een kleuter op ons bed te springen terwijl ze ‘lang zal hij leven’ zongen. Hun babybroer genoot met volle teugen en wij konden niet anders dan meegenieten, ook al was de tekst van die klassieke hit natuurlijk héél ongepast. Woensdagnamiddag aten we taart, want dat doen we altijd als er iemand jarig is. De jongens zeiden dat ze het fijn vonden dat Fons jarig was, uiteraard omwille van die taart. Daarna zijn we naar zijn graf gegaan, om er ballonnen met Fons zijn naam op te gaan zetten. Fons zijn grootouders en overgrootmoeder hebben er intussen ook verse bloemetjes geplant.
Dankzij Fons ben ik een betere versie van mezelf geworden
Ik vraag elke avond aan Miel en Mon voor het slapen gaan of ze het een fijne dag vonden. Woensdag zei Mon: ‘Ja, want we hebben taart gegeten.’ En Miel zei: ‘Ik denk dat Fons het een fijne verjaardag vond. Volgend jaar wordt hij zes jaar, hè mama? Gaat hij dan melktandjes verliezen?’
Ik heb dus genoten van zijn vijfde verjaardag. En ik denk dat ik elk jaar meer en meer ga genieten.
Facebook hoeft mij er niet aan te herinneren morgen. Ik weet het natuurlijk zo ook: morgen is het vijf jaar geleden dat hij gestorven is. Maar morgen is het ook mijn verjaardag én het verjaardagsfeest van mijn metekindje. Dus morgenvroeg wordt er weer zingend op ons bed gesprongen en namiddag taart gegeten. Morgen zijn de verse bloemen voor mij. En ik ga rond de middag natuurlijk wel even denken aan vijf jaar geleden, toen hij op dat moment in mijn armen ingeslapen is. Maar ik ga ook dankbaar zijn morgen. Want dankzij Fons ben ik een betere versie van mezelf geworden dan ik ervoor was. En dat is het mooiste verjaardagscadeau dat ik sinds vijf jaar elk jaar van mijn eerste zoon krijg.
