Aan mijn oudste dochter: jij zal altijd mijn ‘baby’ blijven

Maar je groeide op en je werd steeds groter. Je evolueerde van lieve, zachtaardige timide baby in een kleuter die de wereld wil verkennen. Die het haat om ‘klein’ genoemd te worden, want naar jouw gevoel ben je al groot. Je haat het als we zeggen dat bepaalde dingen zoals make–up of autorijden pas mogen als je groter/ouder bent. “Mama, ik ben al groot”, is jouw antwoord. En je hebt gelijk, je bent in de afgelopen vier jaar al verschrikkelijk groot geworden.

Mijn ogen zien het, maar voor mijn hart ben jij nog steeds dat kleine fragiele mensje. Het kleine, perfecte glibberige wezentje dat ze vier jaar geleden op mijn buik legden. De persoon die van mij een mama heeft gemaakt.

Ik ben altijd bang geweest, weet je. Dat geef ik eerlijk toe. Bang dat een ander kindje nooit zou kunnen voldoen aan jou. Dat ik een boertje of zusje nooit zo graag zou zien als ik jou graag zie. Hoe kon ik ooit van iemand anders zo intens en onvoorwaardelijk houden als van jou? Maar nu ik de positieve zwangerschapstest in mijn handen hou, de test die ik al een hele dag bekijk, omdat ik het niet durf te geloven, weet ik beter. Want ik hou van het baby’tje dat in mijn buik groeit. Men zei vaak tegen me dat de liefde voor twee kinderen mogelijk is. Dat er ruimte genoeg is in een mama’s hart en ik kon dat nooit geloven. Maar vanaf vandaag doe ik dat dus wel.

Want lieve schat, dat is wat er zich nu voordoet. Sinds de positieve zwangerschap is mijn liefde voor jou niet geminderd. Ik zie jou nog altijd even graag, elke dag weer meer. Iedere keer dat jij lacht, maakt mijn hart nog steeds dat gelukzalige sprongetje. Iedere keer dat je verdrietig bent voel ik nog steeds de even grote nood om jou te troosten. Iedere keer dat je van me weg bent, mis ik je nog even hard. Want mijn hart neem je met je mee, waar je ook gaat. En ik weet nu dat jouw broertje of zusje hetzelfde effect op me zal hebben.

Ik kan het niet beter beschrijven, maar het is alsof mama nu twee harten in zich heeft. Eentje voor jou en eentje voor het nieuwe baby’tje. Geloof me dat jouw broertje of zusje nooit jouw deel zal kunnen afnemen. Dat deel dat jij voor je gewonnen hebt, de dag dat je geboren bent. Dat deel dat voor altijd en eeuwig het jouwe zal zijn.

Wanneer de nieuwe baby geboren wordt en mijn aandacht minder naar jou lijkt te gaan, weet dan dat jij nog steeds mijn baby bent. Als mama thuisblijft om te zorgen voor de baby en jij naar school gaat, weet dan dat mijn gedachten nog steeds bij jou zullen zijn. Heeft ze haar boterhammetjes op? Zal ze een fijne tijd hebben in de klas? Met hoeveel gaten in haar broek komt ze vandaag weer thuis? En weet dat ik aftel tot het tijd is om je weer op te halen. Je zal altijd mijn baby zijn.

Wanneer jij verder groeit, en zelfstandiger wil zijn, terwijl mama en papa moeten zorgen voor een hulpeloze baby, weet dan dat ik jou ook steun in jouw proces. Dat ik tijd en aandacht genoeg heb om te luisteren naar jouw verhalen of je wil helpen in jouw uitdagingen. Dat ik trots op je ben omdat jij net zo een geweldige meid bent. Wanneer het op school moeilijk loopt, of je hebt ruzie met vrienden, weet dan dat ik steeds tijd wil maken om te luisteren, ook al ben ik op dat moment bezig met luiers of borstvoeding. Jij zal altijd mijn baby zijn.  

Wanneer je afstudeert aan het middelbaar, keuzes moet maken tussen werken, hogeschool of unief. Je zal altijd mijn baby zijn. Wanneer je gaat trouwen of een gezin start van jezelf, je zal altijd mijn baby zijn. En zelfs wanneer ik oud en grijs ben, en jij voor mij moet zorgen, weet dan dat je altijd mijn baby zal zijn.

Je hebt me niet alleen geleerd hoe een mama hoort te zijn, hoe het voelt om onvoorwaardelijk iemand graag te zien. Het maakt niet uit hoeveel jaren er voorbij zullen gaan, hoe zelfstandig je zal worden, hoeveel broertjes of zusjes je krijgt. Jij, lieve Annabel, zal altijd mijn baby zijn.

Deze blog verscheen eerder op Smotherhoods.