ADHD op school: als er 0,0 begrip is
ADHD-kinderen vergen een andere aanpak
Er wordt al eens gezegd “Het is een ziekte van de moderne tijd”. Of: “Tegenwoordig heeft iedereen ADHD!” En toegegeven, ik heb die woorden ook al eens in de mond genomen. Maar tijdens die cursus leer je dat dergelijke uitspraken mythes zijn. AD(H)D heeft altijd bestaan. Alleen was er toen nog niet zoveel over gekend en weten we nu beter hoe we ermee om moeten gaan.
Dat betekent dat ook scholen – en meer bepaald juffen en meesters – meer vertrouwd raken met dit soort gedrag en er beter op kunnen inspelen.
Maar laat dat nu net het punt zijn waar bij ons het schoentje wringt. Want in die dorpsschool lijkt er 0.0 begrip te zijn.
Ik weet nog dat het de juffen waren die er zo op aandrongen om “hem te laten onderzoeken”. Toen heb ik bewust geantwoord: “Okay, maar dan wel op één voorwaarde. Niet gewoon om te weten wat de diagnose is. Want zodra we het resultaat kennen, betekent dat ook dat niet alleen wij, maar ook jullie, als school, concrete maatregelen zullen moeten treffen.” Dat heb ik zowel tegen de juffen als tegen de directrice gezegd. Dovemansoren. Wist ik toen al.
Problemen tijdens de middagpauze
De vele (zinloze) discussies maakten duidelijk dat Robbe nogal voor problemen zorgde tijdens de middagpauze, als hij op school bleef eten. Tijdens die pauze werken er vrijwilligers die moeite hebben met zijn gedrag. Ze zijn er ook niet voor opgeleid. Dat geven ze ook zelf toe. En Robbe voelt het meteen aan wanneer er iets minder structuur is. Bovendien krijgt hij, tijdens die pauze, alleen maar méér prikkels te verwerken. Ik zou drie telefoons krijgen met klachten. En na die derde keer moest hij maar elders eten.
Dus besloot ik om aan de andere ouders tips te vragen. Hoe is dat bij jullie op school? Hoe kan je problemen voorkomen? Hoe doen jullie kinderen dat? Op 2 minuten tijd werden er talrijke ideeën uitgewisseld. Van een paar minuten extra rondrennen voor of na de boterhammen tot een tablet meenemen. Of je kon Robbe vragen wat hij zelf wou en waar hij zich het best bij zou voelen. Misschien een klein, gezellig hoekje maken, waar hij tot rust kan komen? Enfin, op die 2 minuten had ik meer geleerd dan tijdens die talloze preken op school die tot niets leidden. Tenzij de juf misschien die haar gal eens een half uur had kunnen spuwen. Want daar zijn ze prima in geworden: kinderen die anders zijn met de grond gelijkmaken.
Gesprek op school
Afgelopen week was er een gesprekje gepland met de juf, begeleidster en psycholoog. En dus ook met ons. Tijdens dat gesprek was het de bedoeling dat wij ideeën zouden uitwisselen hoe we problemen in de klas en tijdens de middagpauze konden vermijden.
Ik heb werkelijk alle ideeën van de ouders van de cursus op tafel gegooid. Bij alles bleef het stil.
Geen ja.
Geen neen.
Oorverdovende stilte.
Met mijn ideeën werd duidelijk niets gedaan. Laat staan dat er meubilair zou worden aangepast. Ook op de uitdrukkelijke vraag van de psycholoog om ambulante begeleiding in te schakelen, bleef het stil. Na lang aandringen bleek dat ze daar geen hoge pet mee ophadden, etc. Later hoorde ik ook dat ik niet moest denken dat ze dat jaren zouden doen. Want die mensen rekenen kilometers en tijd aan, weet je wel …
Het kan ook anders …
Toen ik dat vertelde tijdens die cursus, vielen alle monden open van verbazing. En toen ik de feedback van die ouders hoorde, viel vervolgens mijn mond open van verbazing. En ook een beetje van afgunst.
Want wat deden die andere scholen allemaal om ADHD-kinderen beter in hun vel te laten voelen! Eentje mocht koffie halen voor de meester, zodat ze eens de benen kon strekken. Ze had dat nodig. Een ander mocht hangen of ondersteboven haar boek lezen. Want gewoon op een stoel, dat ging niet. En dat hoefde ook helemaal niet. Al las ze dat boek ondersteboven, niemand maalde erom. Eentje mocht kiezen waar ze het liefst zat. Bij het raam? Of dicht bij de kamerplanten? Waar er zo min mogelijk afleiding en prikkels waren? Eentje mocht een tablet meenemen naar school. Enzovoort. Geen eindeloze preken hoe ‘slecht’ hun kinderen het wel deden. Niet dat wijzende vingertje en “ga maar op je stoel zitten, net als de rest.”
Het kan dus ook anders!
Eenzaam aan een tafeltje
Vanmorgen was het internationaal ontbijt op school. Hét moment om even samen te zitten en het gezellig te maken. Totdat ik in de klas van Robbe eventjes een kijkje ging nemen …
Want waar hadden ze hem gezet?
Helemaal achteraan. Ver weg van de anderen. Die zaten wel aan diezelfde ontbijttafel, maar toch was er een goeie meter afstand langs alle kanten.
Echt. Mijn moederhart brak onmiddellijk. Temeer omdat ik mij die gesprekken van de cursus nog zo levendig herinnerde. Hier moeten ze gedacht hebben: “Zet hem maar zo ver mogelijk bij de anderen vandaan. Zo kan hij anderen niet ambeteren tijdens het ontbijt.”
Ik heb meermaals met de juffen gesproken over het gevoel dat ik had. Dat Robbe werd uitgesloten. Dat hij werd gepest. Daar werd nooit iets mee gedaan. Gewoon bevestigd. Ja, hij wordt uitgesloten. Ja, hij wordt gepest. En het verschrikkelijke “Hij heeft een naam in het dorp.” Als ik dan zie hoe ze hem behandelen, besef ik dat ze dat gedrag alleen maar aanmoedigen.
Het spreekt voor zich dat ik onmiddellijk op de juf afstapte. Want dit kon niet, vond ik. Ik zei: “Het lijkt wel alsof jullie hem zo ver mogelijk van jullie willen zetten, terwijl hij juist zoveel liefde nodig heeft!”. “Oh je hebt gelijk” zei ze. Maar het was de andere juf die de opstelling had geregeld en ze had er echt niet op gelet. Tuurlijk niet. Lekker makkelijk. Je moet oogkleppen ophebben om dat niet te zien. Of halfblind zijn.
Zo’n ADHD-cursus is beslist een aanrader als jouw kindje AD(H)D heeft.
Misschien dat de juffen of meesters ze ook eens moeten volgen.
En misschien moet ik toch eens overwegen om een andere school te kiezen.
Eentje waar er wél begrip is voor kinderen met ADHD. En waar ze wél een warme aanpak krijgen.
Met veel liefde.
