Alizée, ons meisje met oneindige wilskracht
Alles verliep vlot, een goede NIP-test volgde op twaalf weken en we zouden een meisje krijgen. Op zestien weken was er een standaard echo en bloedafname. Alles zag er perfect uit, maar een week later volgde een telefoontje van de gynaecoloog. Ze hadden een CMV-besmetting ontdekt tijdens de bloedafname. Een vruchtwaterpunctie moest duidelijkheid brengen, maar deze kon pas ten vroegste op 22 weken.
Er volgden vijf bange weken. De dag van de punctie verliep alles vlot en zonder al te veel pijn. En dan kwam na vijf dagen het verlossende telefoontje: de besmetting zat met 98% zekerheid niet in het vruchtwater. We werden nog goed opgevolgd maar de kans dat ons meisje besmet was, was zeer klein. We konden eindelijk terug genieten en alles in gereedheid brengen voor de komst van ons meisje.
En op precies 38 weken kwam ze piepen, Alizée Annie Decancq. Zo trots, 3 september 2021 is voor altijd de mooiste dag uit ons leven. Ik werd ingeleid omwille van zwangerschapsvergiftiging, maar de bevalling verliep heel vlot. Eén minuut konden we genieten van ons meisje, dan werd ze meegenomen. Ze had moeite met haar ademhaling, maar dat kwam wel vaker voor. Ze zou een nachtje ondersteuning krijgen in de couveuse. Alles zou snel beter gaan.
Alizée had een zuurstofmaskertje op haar neus, maar was met de extra zuurstof nog altijd heel onrustig. Ik werd naar de kamer gebracht om toch enkele uurtjes te slapen en zou de volgende ochtend terug naar de neonatologie gebracht worden.
De volgende ochtend was haar toestand echter niet beter. Ze had een moeilijke nacht achter de rug en ging heel snel achteruit. Haar zuurstofgehalte bleef dalen en drinken was ook nog niet gelukt. En dan ging alles snel. Er werd ons verteld dat er een team van NICU Brugge onderweg was om Alizée in een kunstmatige coma te brengen, ze zou geïntubeerd en beademd worden. De NICU-arts vertelde ons dat ze een klaplong had. Ze waren net op tijd want haar krachten waren op en enkele uren later zou ze er niet meer geweest zijn. Ze zou overgebracht worden naar Brugge en daar verder behandeld worden.
En daar ging ons meisje, nog geen 24uur oud en al zoveel tegenslag … Maar ze had heel veel wilskracht om in leven te blijven. Enkele onzeker dagen gingen voorbij en daarna volgde een gesprek met de arts. Het herstel verliep niet zoals verwacht. De arts had verwacht dat ze al wakker zou zijn en zelfstandig zou ademen, maar dat was niet het geval. Alizée werd nog altijd heel sterk beademd en toonde nog geen teken van zelfstandig mee ademen. Ook de infectiewaarden in haar bloed bleven hoog zonder echt een oorzaak te vinden, en er werd gezien dat er geen schildklier aanwezig was. En dan hoor je wat je nooit wil horen: ‘We weten niet of ze het zal halen en nog zelfstandig gaat ademen’. Ze kreeg nog enkele dagen. En na zes dagen toonde het beademingstoestel dat ze zelf begon mee te ademen. Daar was weer die oneindige wilskracht!
Ze begon aan haar herstel die nog enkele weken kon duren. Op vandaag is Alizée eindelijk thuis. Er zullen nog veel controles volgen, want haar longen zijn kleiner dan gemiddeld, en maandelijks volgt een bloedafname om de schildkliermedicatie op peil te houden. Maar één ding is zeker: ons meisje is een vechter met oneindige wilskracht. Ons Alizéetje is een echt wonderkind voor ons!
