Een jaar geleden werd ik voor de tweede keer mama.
Een tweede keer een prachtig perfect warm kindje op mij.
Maar dit keer te klein, te jong, te licht, te stil en met een kapot hartje.
De bevalling was niet minder pijnlijk
De euforie was niet minder groot
De emoties nog feller en intenser
Hij werd ‘Louis’ genoemd, broertje van Julia, zoontje van Maxim en Silke.
Zo vereeuwigd op het geboortekaartje en zo vereeuwigd in ons hart.
“Onze liefde gaat met jou mee en jouw liefde blijft bij ons”
Dat was de tekst op het geboortekaartje.
Met een mooie regenboog erbij.
Geen verdere beschrijving nodig.
De twee weken tussen het slechte nieuws en de bevalling beleefde ik in een roes. We zochten een naam, ik koos een geboortekaartje, ik zocht op Instagram naar mama’s die hetzelfde hadden meegemaakt én begon met het schrijven van brieven. ‘Brieven aan Louis’, zo heet het mapje op mijn computer. De meeste brieven liggen afgedrukt in zijn herinneringendoos. Samen met de afdrukjes van zijn handjes en voetjes en allerlei spulletjes van het Berrefonds. Ik maakte ook een album met daarin de foto’s van mijn zwangerschap, fragmenten uit mijn zwangerschapsdagboek en de foto’s van Boven de Wolken.
Het is een zware doos, een doos die niet vaak geopend wordt. Soms voel ik de nood om mij onder te dompelen in het verdriet. Maar de doos blijft vaak dicht.
We gingen naar een rouwtherapeut. Zij heeft ervoor gezorgd dat we naast ons kind ook niet elkaar verloren. Eeuwige dankbaarheid daarvoor. Zij liet ons met elkaar praten. Want rouwen doet iedereen op een andere manier. Ik wist niet hoe het moest. Moest ik nu verhuizen naar het buitenland? Altijd op blote voeten rondlopen? Alles 180° draaien in mijn leven? Van job veranderen en mij van niks meer iets aantrekken?
Er veranderden dingen. Maar niet alles.
Ik kreeg een nieuw motto: ‘Ik heb niets te verliezen want ik heb mijn kind al verloren’.
Ik werd een andere persoon. Ik veranderde inderdaad van job maar ging niet blootsvoets op een onbewoond eiland wonen. Ik had meer nood aan rust. De waarde van mijn gezin werd groter. Ik verloor vrienden, mensen die ik nu nooit meer als vriend zou willen hebben. Want ze snapten het niet. Ze zagen niet in hoe kapot wij waren en wat een impact het verlies van Louis had. En ik snapte niet dat zij het niet snapten. Nog steeds niet.
Dat is het enige waar ik nog boos om kan zijn. Niet zozeer om het verlies van Louis maar wel om de mensen die het niet snappen. Die de pijn niet gezien hebben maar juist groter hebben gemaakt.
Ondertussen zijn we een jaar verder, een rollercoaster, een bumpy ride, een hobbelig parcours. Met hoogtes die minder hoog waren en dalen die des te dieper waren. Of zijn. Met weinig vrienden maar diegene die bleven zijn de mensen die er ons doorgesleurd hebben. Die bleven sturen, bellen, wandelen, hartjes sturen. Met een enorm verlangen naar een nieuw kindje. Met veel meer kennis over mezelf en over wat écht belangrijk is. Niet dat het elke dag even goed lukt om dat ook in de praktijk om te zetten…
2023 wordt een nieuw jaar. Een jaar van kansen. Van regenbogen die ons doen denken aan Louis. Van een zusje voor Julia en Louis. Het doet zo’n deugd om terug een lichtpuntje te zien door deze zwangerschap.
De eerste echo’s dacht ik ‘Hij is terug, Louis is terug, we kunnen verder’. Maar hij is niet terug. En dat was een heel lastig besef.
Het wordt een meisje, een zusje voor Julia en Louis. Het is geen gemakkelijke zwangerschap. Het is (opnieuw/nog steeds) een rollercoaster, van blij naar hoopvol naar intens verdriet naar paniek naar vreugde naar angst…
Maar er is hoop. Hoop op een gezond kindje in 2023. Hoop op meer regenboogkleuren in ons leven met in het midden die dikke zwarte rouwbol. Die zal er altijd zijn en we kunnen hem maar beter omarmen met wat kleur.
Louis heeft mij op 13 januari 2022 voor de tweede keer mama gemaakt en dat zal ook voor altijd zo blijven. Hij is de beschermengel van onze twee dochtertjes en maakt voor altijd deel uit van ons gezin.
