Als bekkeninstabiliteit ook na de zwangerschap roet in het eten gooit

En toen begon de zoektocht naar wat er aan de hand was. Want voor bekkeninstabiliteit was het toch veel te vroeg. Van een rugspecialist naar de huisarts naar de gynaecoloog naar… Elke keer weer werd de arbeidsongeschiktheid verlengd. En ik keek telkens met goede moed uit naar de dag dat ik terug mocht gaan werken. Om dan moedeloos te worden wanneer de dag naderde en er na alle rust, oefeningen, massages,... geen beterschap was.

Toen ik zes maand ver was, hebben de dokters het uiteindelijk toch vastgepind op bekkeninstabiliteit. Maar dan uitzonderlijk vroeg.

Wat zijn we toch hard voor elkaar

Tijdens het hele proces ben ik soms geschrokken over hoeveel onbegrip ik kreeg. 'Gewoon een bandje aan en dat lukt wel' of 'Ik had het pas toen ik zes maand ver was, hoe kan dat nu al'.

Wat kunnen we toch heel hard zijn voor elkaar. Het zijn niet echt de woorden die je wil horen.

Het hielp niet echt bij het schuldgevoel dat ik al had. Want lag het dan aan mij? Beet ik niet genoeg door? Ik ben mijn gynaecoloog vaak heel dankbaar geweest. Zij bevestigde dat iedere situatie anders is. En dat ik gewoon pech had, heel veel pech. Ik heb mijn eerste zwangerschap voornamelijk alleen beleefd. Ik had gelukkige veel aan mijn familie en enkele dichte vrienden.

Toen werd grote broer geboren. Na oefeningen bij de kinesist werd de pijn minder. Alles was terug onder controle. Mijn lijf werd min of meer zoals voorheen.

De tweede zwangerschap

Twee jaar later wilden we toch graag nog een tweede kindje. Maar hoe zat dat dan met dat bekken? De gynaecoloog kon niets met zekerheid zeggen. 50 procent kans dat het terugkomt. Na lang wikken en wegen besloten we het er op te wagen. Ik had goede hoop, hoeveel pech kan een mens immers hebben?! Ik deed vol goede moed oefeningen

Dit zou mijn zwangerschap zijn. Eentje op een roze wolk. Deze zwangerschap zou ik wel met de rest van de wereld kunnen delen. Van mijn eerste zwangerschap was er maar een foto. Nu zouden er tientallen zijn met vrienden en op feestjes.

Tot de donderwolken na twee maanden opdoken. Ik was continu misselijk. En na drie maanden gebeurde het opnieuw. Ik zakte door mijn been. Ik voelde de goede moed zo wegzakken. Wat volgde was een zwangerschap met nog meer pijn. Ik kon amper stappen. Naar het einde toe kon zelfs de kinesist (die ik oneindig dankbaar ben) enkel de pijn helpen verzachten. Want ik kon zelfs de voorgeschreven oefeningen amper nog uitvoeren. Opnieuw beleefde ik mijn zwangerschap binnen vier muren.

De gevolgen dragen

Als we op een goede dag toch eens enkele uurtje ergens naartoe gingen, moest ik daar nadien de gevolgen extra hard van dragen. Maar als iemand me vroeg hoe het ging, zei ik steeds: ‘Goed’. Ik wou niemand overladen met mijn problemen. Het was ook mijn manier om er mee om te gaan.

En toen was babybroer er eindelijk. Maar deze keer ging de pijn niet zo gemakkelijk weg. Ik heb heel veel gehad aan mijn kinesist. Met voldoende oefeningen kan ik de zaak wat onder controle houden.

Maar ik kan niet meer zoveel als vroeger. Mijn draagkracht is minder, letterlijk en figuurlijk. Ik moet altijd oppassen hoe ik de kindjes optil. Een verkeerde beweging en ik voel hoe mijn bekken verkeerd 'springen'.