Als een moeder in het hoofd van haar baby kruipt

Baby talks

Krijs: het lukt me niet te rollen.

Krijjs: het lukt wel, maar mijn gezicht ligt begraven in de mat: ik kan niet ademen! Hèèèèlp!

Krijjjs: waarom leg je me terug op mijn rug, trut!?

Krijjjjs: ik drink géén melk uit een fles. Die stinkt!

Krijjjjjs: als je die speen tussen je boobies hebt gelegd gedurende een uur, dan misschien wel. Maar wel maar voor één keer! Niet de dag nadien. Dan stinkt die terug!

Krijjjjjs: waar ben je?

Krijjjjjjs: ik wrijf in mijn ogen, gaap en begin te zagen… Moe? Wat is dat? Slapen? I don’t think so, mommy!

Krijjjjjjjs: Pak me op en wandel rond, slaaf! Néén, niet gaan zitten als mijn oogjes dicht gaan. Dat is geen cue…

‘Saucisson!’, hoor ik mijn moeder ineens zeggen. OMG, wat een fantastisch woordje! Schaterlachje, big smile! Mommy, I love you so much :-)!

Nog eens: ‘Saucisson’… Moehahahaa!

Nog eens: ‘Saucisson’… Hahahahahaaaa! Ik kom niet meer bij!

1 dag later

‘Saucisson!’…

Wàt? Ràre!

Krijs: toch niet weer wandelen?!

5 minuten later. Baby vs Slaap: 0 - 126493

Krijjs: een Ergobaby. Wat heb je nu weer aangeschaft?

Krijjjs! Mmm, dat zit nog niet zo slecht, maar als teken van dankbaarheid smijt ik die tuut er wel ergens onderweg uit.

Krijjjjs: waar is die tuut!!??

Krijs: waarom moet die pyjama uit? Waarom moet dat schattig pulletje aan? Wààrom moet ik kleren aantrekken, woman?

Krijjjjs: ik ben niet … euh … wel moe?

Juij, ik word naar het raam gedragen om 8 uur. De kindjes komen voorbij en ik verleid de mensen met mijn mooie grijze en groene kijkers. ‘Kijk, wat een schattige baby!’. Hum?!

3 seconden later: krijjjjs!

Ook baby’s hebben gevoelens

Ik krijg een tand, misschien wel twee. Mijn babyleven is zwaar, zeg ik je. Zo ben ik regelmatig manisch-depressief, want niemand wil 24 op 24 uur met mij rondlopen.

Is het nu echt te veel gevraagd om mij altijd alles te laten meevolgen? Vandaag doen jullie het eindelijk eens goed: papa houdt me vast en ik kan zien hoe mama kookt. Jullie hebben toch niks anders te doen?

Elke ochtend zeg ik tegen mijn mammie: ik ben zo blij je te zien!! Lach, giechel, getetter!

Ik toon mijn dankbaarheid voor de magische boobies door met de volle vuist in mammies gezicht te slaan en haar vervolgens een big smile cadeau te doen terwijl er een beetje melk uit mijn mond loopt (een beetje verlies heb je altijd, nietwaar?).

‘Baby’s, da’s nogal een gerief he?’, hoor ik mama geregeld zeggen tegen pappie. Mammie zou me graag af en toe eens achter het behang willen plakken en pappie zijn laatste voorstel was om oordopjes te kopen zodat mijn gekrijs wat minder luid zou klinken. Maar wanneer o wanneer, vraag ik je, komt de dankbaarheid? For real?

Mammie slaapt al drie dagen op de overloop aan de deur van mijn kamer omdat ze het fysiek niet aankan zich een paar keer per nacht naar mijn kamer te slepen om mijn tutje te geven. Maar ik ben daar tenminste dankbaar voor en schenk haar dan ook een grote lach. Wat kan een mens zich nog meer wensen?