De thuiskomst na 67 dagen op neonatologie – het begin van een nieuw hoofdstuk

27/07/2020

Door Mama Julie D.

In november beviel ik na 28 weken zwangerschap van Céleste. Op 21 januari 2020, na 67 dagen ziekenhuisopname, mochten we haar eindelijk mee naar huis nemen. Dolgelukkig, maar ook met een heel klein hartje.

Enerzijds hadden we ondertussen meer bagage dan kersverse mama's en papa's die hun kindje mee naar huis nemen na 3 of 5 dagen in het ziekenhuis. Ik had haar pampertje sinds haar eerste week steeds zelf ververst, had haar al tientallen keren een bad gegeven en zowel fles- als borstvoeding samen met haar geoefend. Dit alles onder het toeziend oog van de verpleegkundigen, bij wie we met elke vraag of zorg terecht konden.

We kregen ook een monitor mee naar huis. Dit kleine bakje was verbonden met 2 elektrodes, één onder elk van haar okseltjes. De monitor registreerde haar ademhaling en hartslag. Indien ze stopte met ademen, zou dit toestel onmiddellijk een alarm aangeven. Dit hielp mij wel om niet elke 5 minuten boven haar bedje te hangen om te checken of alles oké was.

Net voor ons vertrek naar huis hebben we 2 nachten met Céleste bij ons op de kamer geslapen in het ziekenhuis. Het was aan ons, maar indien het nodig was stonden we op 2 stappen weer op neonatologie. Ik kan verklappen dat Céleste toen beter geslapen heeft dan haar mama en papa.

Anderzijds was ze nog steeds een heel fragiel en kwetsbaar meisje. Met haar 2,6 kg en beperkte weerstand moesten we nog fel opletten wie bij haar in de buurt kwam. Céleste door iedereen laten vastnemen en doorgeven was geen optie volgens de dokters. Dit voorrecht was enkel de oma's en opa's, meter en peter toebedeeld.

Verder was ze in Maria Middelares wel geslaagd in haar 'drinklessen'. Toch verliep dit nog heel traag en verslikte ze zich regelmatig. Ze kreeg ook niet al haar flesjes leeg, terwijl het wel heel belangrijk was dat ze goed bijkwam. De borstvoeding verliep nog moeizaam, ze viel snel in slaap aan de borst en zoog meestal niet voldoende krachtig.

Vanaf nu was het dus aan ons, zonder dokters, verpleegkundigen of vroedvrouwen om op terug te vallen. Zooo spannend!

Gelukkig had ik alle mogelijke hulp ingeschakeld;