Als plusmama van vier kinderen heb ik me al afgevraagd of het allemaal wel de moeite waard is

Als ik heel eerlijk ben, waren mijn verwachtingen vanaf het begin al onrealistisch. Ik droomde van perfecte kerstdiners met een volle tafel kinderen en van gezellige spelletjesavonden. Van zalige gezinsvakanties en vrolijke kerskaarten. Maar al snel werd duidelijk dat de realiteit behoorlijk veraf stond van mijn voorstellingen. Ik had er nooit bij stilgestaan dat ik ook weleens gezien kon worden als de boze stiefmoeder. 

Er waren veel dingen die ik niet had voorzien. Zoals het feit dat er weerstand was van de kinderen tegenover mij. Ze waren daarom niet tegen mij als persoon, want ze leken me op zich best aardig te vinden – maar meer tegen het idee van mij. Het deed onnoemelijk veel pijn toen mijn pluszoon zei: ‘Het leven zou gewoon beter zijn als jij er niet was.’ 

Ik had niet beseft wat er allemaal kwam kijken bij mijn “instant gezin”. Het constante lawaai dat vier kinderen met zich meebrengen. De logistiek om de kinderen naar school te brengen en af te halen. Het feit dat ik “uitdrukkelijk schriftelijke toestemming” nodig had om met hen naar de dokter te gaan. 

Het knaagde aan mijn zelfvertrouwen als de kinderen weer eens vertelden dat ze iets over mij hadden gehoord in het andere huis, of wanneer mijn man mij een e-mail van school doorstuurde omdat ik wéér was overslagen. Hoeveel ik ook deed, ik had het gevoel dat ik nooit als een “echte ouder” zou gezien worden. 

Ik was al jarenlang aan de slag als succesvolle advocaat en wist mijn mannetje dus wel te staan – maar als plusmama twijfelde ik bij elke stap aan mezelf. De meeste koppels hebben de tijd om elkaar rustig te leren kennen en steeds hechter te worden, om daarna te verbinden met de kinderen die erbij komen. Maar plusmama’s worden in gezinnen gegooid die al bestonden voordat zij erbij kwamen en moeten zich door lastige situaties worstelen waarbij ze het nooit helemaal goed kunnen doen. 

In het eerste jaar dat we getrouwd waren, kreeg mijn man een professionele uitdaging op zijn pad waarbij hij diensten van twaalf uur draaide; vaak ’s nachts en altijd op een beveiligde locatie zonder toegang tot zijn telefoon. Als kersverse plusmama moest ik de vier kinderen dus wakker maken en klaarmaken voor school, of hen ophalen van school en hen door huiswerk en bedtijd loodsen. Zonder vangnet van mijn man. Chaos is een understatement als ik die periode moet omschrijven. 

In die eerste jaren kreeg ik meerdere keren te horen: ‘Je kunt me niks maken, jij bent mijn mama niet!’ Ik zat in de ondankbare positie waarbij ik ervoor moest zorgen dat ze deden wat nodig was, zoals hun huiswerk maken of hun tanden poetsen, terwijl ik geen échte autoriteit (of het nodige zelfvertrouwen!) had. 

Hoe chaotischer het leven werd, hoe meer ik me begon af te vragen of ik niet een gigantische fout had gemaakt. Ik zette telkens mijn glimlach op en vertelde iedereen hoe gelukkig ik was. Maar de druk bleef toenemen, en op een dag brak ik. Mijn pluszoon had me tot het uiterste gedreven en ik bereikte mijn kookpunt. Ik keek hem recht in de ogen en snauwde hem toe. Dat was niet mijn beste moment – en het wordt me nog altijd onder de neus gewreven, terwijl het toch echt zijn gewelddadige uitbarsting was die me over het randje had geduwd …

Het leven als plusmama is niet zwart-wit. We zijn niet heilig, en natuurlijk maken we fouten. Maar er zijn maar heel weinig plusmama’s die echt van kwade wil zijn. Toch krijgen we meestal niet het voordeel van de twijfel van de maatschappij. Dat kan heel eenzaam zijn – nog zo’n aspect van het plusmoederschap waar ik niet op voorbereid was. 

Als mama’s klagen over hun kinderen, dan krijgen ze een glas wijn aangereikt. Niemand die hun geschiktheid als ouder in twijfel trekt. Als een plusmama klaagt, dan krijgt ze meestal een antwoord in de trant van: ‘Je wist toch waar je aan begon?’ of ‘Als je niet van hen kan houden alsof het je eigen kinderen zijn, ga dan weg’. Kijk maar eens naar de reacties op sociale media of bij de commentaren bij gelijk welk artikel over plusouders. Geen wonder dat plusmama’s leren om hun mond te houden en te blijven glimlachen, terwijl ze alles absorberen en zichzelf in stilte in twijfel trekken. 

Maar voor alle momenten waarop ik me eenzaam of ondergewaardeerd voelde die eerste jaren van mijn leven in een samengesteld gezin, waren er ook veel lichtpuntjes om dat te compenseren. Zoals al die keren dat mijn jongste pluszoontje mijn hand pakt om te zeggen dat hij van me houdt – iets wat hij nog altijd regelmatig doet. Of zoals die keer dat mijn plusdochter een tekst moest schrijven voor school, en ik die met tranen in mijn ogen las toen ik ontdekte dat ze had geschreven over mijn invloed op haar. 

Er was veel tijd en geduld nodig om te leren inzien dat ik me geen zorgen hoefde te maken over wat er over mij gezegd wordt in het andere huis (of ergens anders) of wat andere mensen van me denken. Die dingen kan ik niet controleren. Om de rust te bewaren en mijn zelfvertrouwen terug te vinden, leerde ik me te richten op de dingen die ik wél kan controleren. Zoals mijn eigen acties, reacties én grenzen. 

Ik ben ondertussen wijzer geworden. Ik besef nu dat ik het alleen maar aan mezelf moet bewijzen dat ik een plaatsje waard ben in dit gezin. En ja, het is het allemaal waard geweest. Meer dan zelfs. 

Voor plusmama’s die misschien dezelfde twijfels hebben: weet alsjeblieft dat je niet alleen bent. Je bent geen slechte plusmama. En je bent geen mislukkeling omdat je soms twijfelt aan jezelf. 

Ga op zoek naar andere vrouwen die je begrijpen. Of dat nu is door te luisteren naar podcasts, experten te raadplegen of op zoek te gaan naar een online community met gelijkgestemden. Samen zijn we sterker – en wij zijn het ook waard! 

Vrij naar Scary Mommy