Ode aan de papa van mijn dochter

Ik moet jullie ook niet vertellen hoe het voelt dat dat ene kleine mensje nu mijn hele wereld is, alsof mijn hart niet meer binnenin mij klopt maar daarbuiten, in dat prachtwezentje. Hoe allesomvattend de liefde kan zijn.

Maar wat ik wel wil vertellen, en wat ik denk dat velen voelen, is hoe de liefde voor mijn vriend is veranderd. 

Die rol van papa staat hem zó goed

Voorheen mijn lieve vriend, mijn rots, mijn alles. Nu, daarbovenop, de papa van mijn prachtige dochter, het liefste wezentje op aarde.

Sinds haar geboorte hebben we allebei andere rollen aangenomen, en mijn god, die rol van papa staat hem zó goed! Telkens ik hem zie spelen met ons meisje, of haar zie troosten of verzorgen, dan smelt ik tot een plasje sentiment op de grond. Die man heb ik uitgekozen om samen een gezin mee te stichten, toch wel de beste beslissing van mijn leven.

Samen leren we hoe we dit nu doen, ouder zijn, samen ontdekken we wat ons kind nodig heeft, graag heeft, niet leuk vindt. We zijn altijd avontuurlijke mensen geweest, veel gaan reizen, wildkamperen in de bergen en bossen, noem maar op, maar dit is met stip het grootste avontuur van allemaal. 

Ik ben verliefd op zijn liefde voor ons meisje

Sinds haar geboorte ben ik hem nog zoveel liever gaan zien, ik wist niet dat dat kon. Ik ben verliefd op zijn liefde voor ons meisje. Ik doe niets liever dan kijken naar hen twee samen, vader en dochter, al walsend door de kamer, want daar wordt ze blij van. Of kijken naar hoe hij haar een badje geeft, dat kan hij echt als de beste (mijn badjes vindt ze nooit zo leuk), hoe ze dan spettert in het water en geniet. Haar horen schateren als hij met haar door het huis vliegt. Haar helemaal gerust zien indommelen in zijn armen... 

Sinds haar geboorte zijn we zo'n goed team, helemaal op elkaar afgestemd. Door onze liefde voor onze dochter zijn we dichter naar elkaar toe gegroeid. Voorheen zag ik hem al doodgraag, maar nu nog 100 keer liever, en dat mag gezegd.