Als een postnatale depressie toeslaat…

Alle goedbedoelde raad komt binnen als ‘je doet het niet goed’. Ik voel me tekortschieten, tegenover de tweeling, tegenover mijn dochter van drie, tegenover mijn partner. En dan gebeurt het. Een helse nacht zonder een minuutje slaap, en ik stort in. Het wordt zwart. Ik raak in paniek.

De huisarts komt. Het wordt uitgesproken, en ik weet dat ze gelijk heeft.
Postnatale depressie.

Wat nu?

En wat nu? Huilen, huilen en nog eens huilen… Beslissingen nemen, in het belang van mezelf, maar nog meer voor mijn gezin.

Na 12 weken borstvoeding toch mijn lichaam rust gunnen? Ze waren toch meer tevreden na een gewone fles dan als ze bij mij dronken? En ja, zo moeilijk… maar toch heb ik nu beslist om te stoppen. Dat pilletje is met veel moeite binnen gegaan, maar in de verte van mijn gedachten weet ik dat het goed is, dat het genoeg geweest is.

Ik moet tot rust komen

Een nachtje de kindjes weg brengen? Ja, de grootouders spreken samen af en spreken door, samen met de huisarts. Ik moet bekomen, tot rust komen. Het is even kwaad werk, maar als mama helemaal niet meer kan… Wat dan? Ok, ze gaan mee. Ik moet wel nog gaan kijken, want ik wil zien waar en hoe ze slapen, hoe ze gaan liggen, of ze er rustig zijn… En rustig zijn ze!

Dan bel je, na opnieuw bijna alle uren te hebben gezien ondanks slaapmedicatie, en na je zolang mogelijk te hebben ingehouden. En wat blijkt: ze sliepen door… Wat een dubbel gevoel! Blij, en tegelijk weer denken dat ik het zelf verkeerd aanpak, dat ik het niet goed genoeg doe.