Zwanger worden: het leven is niet altijd eerlijk

Achteraf gezien lijkt het niet zo zwaar, maar op het moment zelf voelde ons eigen parcours ook best heftig. We geraakten na een paar maanden al zwanger, maar kregen dan bij de eerste echo op negen weken te horen dat er al zeker twee weken geen hartslag meer was. Een donderslag bij heldere hemel, we waren nog zo naïef. Daarna volgde een lange periode om terug op "start" te komen.

Eerst twee weken wachten of de bloeding niet spontaan zou komen, dan pillen, dan weer wachten, weer pillen, weer wachten. Doorverwezen worden, een nieuw onderzoek en uiteindelijk na bijna drie maanden een curettage om het laatste stukje eruit te halen. Het proces had veel te lang geduurd, ik was emotioneel uitgeput van telkens het slechte nieuws dat het er nog niet (volledig) uit was. Ik neem het de gynaecoloog nog steeds kwalijk dat die niet sneller de curettage aangeraden heeft.

Een klein half jaar na de curettage werd ik opnieuw zwanger en deze keer verliep het wel goed. Ik had de nodige kwalen, een heel hevige (na)bevalling en een zware eerste maand, maar een gezond kindje in onze armen was het beste dat we ons konden voorstellen.

Het was niet alleen voor ons een rollercoaster. Mijn schoonzus probeerde ook zwanger te geraken, al een half jaar langer dan wij. En toen het bij ons uiteindelijk (de tweede keer) lukte, kwam er geen "proficiat", geen vragen over hoe het ging met de zwangerschap ... Het viel haar heel zwaar. Ik had het er ook moeilijk mee. Die mengeling van schuldgevoelens omdat het bij ons vlotter ging, maar ook ergens een gekwetst gevoel dat ze het ons niet leek te gunnen. Het was voor ons toch ook niet helemaal van een leien dakje gegaan?

We gingen samen met de familie op reis naar Italië en die hele reis werden mijn zwangerschap en het aankomende kindje genegeerd, alsof het er niet was. Dat deed pijn. Ik wist op voorhand dat het moeilijk zou worden en bij het maken van de valies pakte ik die kleren in "waarin ik er het minst zwanger zou uitzien” zodat ze niet onnodig met de neus op de feiten geduwd zou worden. Ik/De zwangerschap was bijna letterlijk de "olifant" in de kamer die genegeerd werd, twee weken lang. Voor mij was het een vakantie om snel te vergeten.

Eerlijk, ik had het zelf ook niet gemakkelijk om van anderen te horen dat ze zwanger waren tussen onze miskraam en de tweede zwangerschap, al kon ik dat nog wel verbergen naar de buitenwereld. Een vriendin die al 2,5 jaar aan het proberen was, vertelde me ooit dat zij elke aankondiging zag als een teken van hoop dat het bij hen ook zou lukken. Zo mooi, zo positief … Maar bij de meesten vertaalt het zich eerder in jaloezie. Zelfs toen ons kindje er al was, voelde ik toch een steek(je) van jaloezie toen mijn beste vriendin zwanger werd in de eerste maand, zonder enige kwaaltjes of tegenslag beviel en op haar roze wolk zat erna. Don’t get me wrong, ik gunde het haar van harte en had het niet anders gewild.

Eens ons kindje er was, werd het gelukkig niet meer genegeerd en we krijgen nu zelfs hulp van mijn schoonzus bij het babysitten. Ik besef des te meer hoe pijnlijk het voor hen moet zijn. Ze zijn nog steeds in hun fertiliteitstraject en hebben al zo veel "pech" gehad. Ik wens het niemand harder toe dan hen dat ze een kindje krijgen. En het is zo verdomd oneerlijk dat dat na 3,5 jaar nog steeds niet gelukt is.  

En intussen kriebelt het bij ons al eventjes voor een tweede kindje. We moeten onze eigen tijdslijn volgen, maar ik zie er zo tegenop om het hen weer te moeten melden als het bij ons wel zou lukken, om weer door die periode te gaan waarin mijn groeiende buik hen nog meer confronteert met het feit dat het bij hen (nog) niet lukt. Ik hoop zo hard dat zij goed nieuws krijgen vóór ons. Ik weet dat ik deze keer zelf minder gekwetst zal zijn door hun “slechte” reactie, dat ik me meer ga kunnen inleven en minder ga denken vanuit mijn eigen perspectief … Maar ook dat helpt hen niet vooruit. Het leven is jammer genoeg niet eerlijk in dit opzicht, het is geen "first come, first serve" …