Als een psychose en pre- en postnatale depressie roet in het eten gooien

Het was fysiek zwaar, maar ook een mentale strijd toen! Dag en nacht wakker zijn en enkel een paar uurtjes wegdommelen in de vroege morgen... Bijna het moment om eigenlijk weer op te staan en aan je werk te beginnen. Als zelfstandige was het best wel pittig, maar gelukkig kon ik mijn uren zelf kiezen en plande ik mijn dagen ‘haalbaar’ in.

Uiteindelijk had ik een hele goede en natuurlijke bevalling. De eerste dagen liep het allemaal vlot en leken we er wel van te genieten, maar dat sloeg snel om. Ik gaf borstvoeding en kreeg na enkele weken een serieuze borstontsteking. Ik had zoveel pijn dat ik schreeuwde dat ik nog liever mijn bevalling opnieuw deed dan dat nog eens te hebben.

Foute boel

Uiteindelijk stopte ik de borstvoeding en trappelde ik leeg en uitgeput verder.  Toen J 4 maanden was, was ik totaal kapot en zo vervreemd van de realiteit dat ik op een gegeven moment slaappillen nam en schreeuwde tegen mijn man dat ik gewoon eens 2/3 dagen wilde slapen, zonder enige onderbreking. Foute boel dus.. Het was toen een teken aan de wand.

Mijn man was ten einde raad.... Ook onze vroedvrouw, vrienden en familie raadden me aan om hulp te zoeken, maar ik ging koppig door en liet het (als zovele andere moeilijke momenten in het leven) achter mij. Ik was in mijn ogen ‘gewoon’ over mijn limieten gegaan.

Tweede wondertje: te mooi om waar te zijn

Na anderhalf jaar wilden aan we voor een tweede kindje gaan. Net zoals bij J waren we gelijk zwanger. 

Zo gewenst en zo dankbaar dat ons dit gegeven was, dat het misschien toch een beetje te mooi was om waar te zijn …

Na 14 weken begon ik weer te sukkelen met m’n slaap en begon erg geagiteerd rond te lopen. De schrik zat er natuurlijk al fel in door de eerste zwangerschap!

Op 16 weken ben ik uiteindelijk gecrasht voor de ogen van J en mijn man... Ik was toen al meer dan een volledige week wakker en deed enkel microslaapjes in de zetel. Het was alsof ze de stekker uittrokken en mijn lijf en hoofd stilvielen... Een soort van testbeeld modus.

Vriendinnen hebben toen nog geprobeerd om mij op te vangen en mij bij hen te laten logeren zodat ik geen slechte gevoelens meer zou hebben om te slapen. Want thuis... was mijn thuis niet meer! 

Hulp zoeken

Mijn man is dan dat weekend meteen naar de Moeder-Baby-Eenheid (in Zoersel) gereden om daar hulp te zoeken, maar toen konden we er nog niet terecht. De naam zegt het zelf natuurlijk.. Ik was nog maar 16 weken ver.

Voor mij was het duidelijk... Ik moest en ik zou abortus doen. Want ja, dat ding in m’n buik was nu eenmaal het probleem hé?! Het waren die k*t hormonen die mij volledig onderuit haalden.

Dat was ook zo maar het was meer dan dat. Ik werd echt gek! Mijn beste vriendin en ik waren samen zwanger en ze steunde mij waar ze kon. Ik schaamde me zo omdat ik enkel nog maar dacht aan abortus... terwijl zij en haar man twee jaar hadden moeten vechten om hun tweede wondertje te krijgen! Het was echt hels en ik voelde me zo alleen...

Mijn man deed alles voor me, maar dan ook echt alles. Maar zelfs dat kon niet baten... M’n hoofd en het slaapgebrek hadden mij helemaal in z’n macht. Nu begrijp ik waarom ze dit vroeger als foltertechniek gebruikten tijdens de oorlog... Mensen begeven het als ze totaal geen slaap hebben!

Psychose

Na een wazige intake werd er vastgesteld dat ik in een psychose zat. Ik werd 5 weken opgenomen op de PAAZ-afdeling. Daar hebben ze me aangepaste medicatie kunnen geven en had ik gesprekken met een hele goede psychologe.

Alleen ben ik totaal niet te spreken hoe de psychiaters in het ziekenhuis handelden. Zelfs een paar mensen van de verpleging waren er echt niet op hun plaats! Zo kreeg ik weleens te horen: “Ach ja zeg, wij hebben dat ook allemaal wel al eens meegemaakt... Die hormonen die dan wat raar beginnen doen etc... Neem nu maar je pilletjes in en rust genoeg, dan komt het wel goed!” “Zeg, ga eens in  je bed gaan liggen, het is al nacht, straks krijg je weer een psychotische aanval.” Of de psychiater (die je toegewezen kreeg) die doodleuk zegt in haar bureau bij het binnenkomen: “Hoi, ja kijk.. ik heb 5 min voor je!” Eeum, excuseer! Foute boel dus... weeral!  Maar dat was nog lang niet alles, spijtig genoeg!

Buiten het ziekenhuis deed ik nog verschillende therapieën: Acupunctuur , fascia en voetenreflex. Het bracht wel een soort van rust op die moment maar na het terug buiten komen, verdween het gevoel als sneeuw voor de zon.

Rugzakje

Gelukkig leerde ik er fijne mensen kennen op de afdeling. Mijn beeld van de psychiatrie begon ook wel te veranderen: mensen zijn ziek en niet zot, zoals zovelen denken. Ik was er zelf ook schuldig aan hoor. Maar iedereen heeft een rugzakje van het verleden of het heden.

Ook ik had nog een soort trauma dat ik als kind al had en dat ik nog niet goed had verwerkt. Ook het verlies van m’n grootvader had ik nog geen plaatsje kunnen geven.

Door de medicatie die ik dan nam (maar die geen kwaad kon voor de baby) en door de uitputting kon ik mijn werk niet meer doen. Thuis blijven en rusten was de boodschap, en zo weinig mogelijk stress. Dat lukte me voor een maand en erna werd het weer erger. Ik kreeg eerst de diagnose angstdepressie, maar uiteindelijk kreeg het dan toch de naam ‘prenatale depressie’.

Mijn gynaecoloog besloot uiteindelijk in samenspraak met mijn vroedvrouw en man om mij op 38 weken te laten inleiden om medische redenen. 19 augustus was de datum dat ik uit m’n lijden zou verlost worden... Man, van je 16 tot 38 weken is heeeeel lang als je je zo ongelukkig voelt en eigenlijk niet meer wilt leven. Maar ik kon niet anders... Ik had J en mijn man, ik moest voort voor mijn gezin verdorie!

Mijn mama kreeg helaas ook die periode borstkanker... Ik was zo verschrikkelijk bang om haar te verliezen. Ze was onze steun en toeverlaat! Maar ze is een vechter en ze waren er gelukkig op tijd bij!

Postnatale depressie

Ook de bevalling van ons tweede kindje is vlot gegaan en L werd gezond en wel geboren. Ik had er zo mijn hoop op gezet dat ik snel weer de oude zou worden... Maar niets was minder waar. Ik zakte nog dieper dan ik al zat. Iedereen zag het al van mijlenver afkomen, die postnatale depressie.

Natuurlijk hadden de vroedvrouwen (waaronder veel jonge dames) veel angst dat ik de baby en mezelf iets zou aandoen... Dit hadden ze duidelijk nog niet zo vaak meegemaakt! Maar geen slecht woord over hun werk. Ze deden echt hun best hoor. Op hun beurt belden ze naar de psychiater van wacht en die heeft mij dan zombiepillen gegeven zodat ik niet meer kon functioneren. Ik was een gevaar voor mezelf, dus platgooien die handel.. 

Zo zijn we na 5 dagen ziekenhuis naar huis gestuurd. Echt onmenselijk eigenlijk. Ik kon zo echt niet verder... Maar de psychiater zei dat ik het thuis maar verder moest opnemen met de huisarts. Die was op haar beurt woedend omdat ze niet kon begrijpen dat ze me zo hebben laten gaan. Mijn vroedvrouw heeft ook alles op alles gezet en is bij wijze van spreken geen moment van mijn zijde geweken.

Mijn man, die zelf kapot was door heel het voorafgaande proces, bleef gaan op zijn laatste krachten, om mij te blijven steunen en te motiveren om de opname in Zoersel zo snel mogelijk te starten. Gelukkig hadden ze me al tijdens de zwangerschap op de wachtlijst van de Moeder-Baby-Eenheid gezet en kon ik 12 dagen na de bevalling EINDELIJK deftig geholpen worden! Het was nu voor echt!  

Uiteindelijk werd ik  4,5 maand opgenomen samen met L. Ik heb er geweldige mama’s (die nu vriendinnen zijn geworden) leren kennen. Samen hebben we lief en leed gedeeld. Letterlijk en figuurlijk... 

Ik ben erdoor geraakt

Het was hard werken, maar samen met m’n man, mama, het geweldig sterk team, m’n psychologe en psychiater en superlieve vrienden zijn we er door geraakt! Wat een zalig gevoel was het.. die eerste keer dat ik kon opstaan en geen blok op mij rug en schouders had hangen… Geen uitgeschakeld gevoel meer hebben, weer energie voelen stromen in mijn lijf, die molen in mijn hoofd dat terug normaal draaide en vooral weer echte liefde voelen voor dat kleine ventje! Ik kreeg terug zin in de dingen die ik vroeger deed, mijn gezinnetje was compleet en weer gelukkig! Ik had mijn leven terug!!!

Ik ben zo dankbaar en besef nu dat gezondheid en gelukkig zijn echt primeren in het leven! Ik hoop dat ik met mijn verhaal en ervaringen andere vrouwen (en partners) een hart onder de riem kan steken, zodat zij zich gehoord kunnen voelen, ondersteun worden en vooral horen dat er wel hulp voor bestaat!

Jammer genoeg zijn er maar 2 zulke centra in België en was er prenataal echt niets... Maar daar komt gelukkig verandering in! Daarom is het net belangrijk om ons te laten horen en duidelijk te maken dat dit iets is waar je absoluut niet voor kiest! Het overkomt je, het overvalt je en heel je dichte omgeving lijdt er mee onder… Dus stop het taboe, we vechten er samen verder voor!

Jessie