Als het avondeten niet loopt zoals gepland…
Dinsdagavond 18.15 uur. Ik rij onze garage binnen met een wagen vol meisjes: Marthe, Anna, Renée en mezelf (en de meisjes van K3 op de achtergrond). Schema is als volgt: eten maken, het opeten, opruimen/spelen, even tv kijken, boekje lezen, pyjama aandoen en bedtijd. En dit allemaal voor 20 uur. Eten klaarmaken is geen probleem, want sinds een paar weken ben ik tevreden klant van Hello Fresh. Dus niet meer piekeren over wat we zullen eten, gewoon het recept volgen en na een half uurtje staat er warm vers eten op tafel. En net daar ging het die avond mis…
Ik lust dat niet!
Even een kleine situatieschets: Marthe zit naast haar papa aan tafel, ik zit met Anna recht tegenover hen en Renée zit aan de kop van de tafel tussen mijn vriend en ik in.
Op het menu staat courgettesoep met een spinaziepasteitje. Wanneer ik de meisjes aan tafel roep, komen ze, zien ze en trekken ze hun neus op. ‘Ik lust dat niet!’
Zucht…
De ontwijkstrategieën van mijn kinderen
Marthe wil wat extra zout en een boterhammetje om de soep naar binnen te werken - in my defence: de soep is nochtans echt lekker! Achter haar eerste hap moet ze ‘toevallig’ pipi doen. Als ze terugkomt, heeft Renée een stukje boterham laten vallen en is ze plots heel hulpvaardig door het stuk brood te geven aan haar kleinste zus. En zo gaat het verder, op en af de stoel, een slokje soep drinken en een stukje boterham eten.
Anna gebruikt de gebruikelijke ‘Ik lust dat niet!’, gevolgd door de krokodillentranen, gevolgd door ‘ik heb geen honger, maar mag ik een dessertje?’, om uiteindelijk te eindigen met de strategie van haar grootste zus: pipi gaan doen, behulpzaam zijn met de baby en met muizenslokjes van de soep proeven.
Renée bleef netjes zitten in haar babystoel met haar boterhammetje tot ze vindt dat ze gerust haar beentjes mag strekken (letterlijk dan). De juffrouw staat recht op haar stoel, buigt zich plat op haar buik voorover om toch maar te kunnen kijken naar wat er in mijn bord ligt. Het scheelt geen haar of ze ligt uit haar stoel. Wanneer mijn vriend en ik haar terug op haar poep zetten, breekt er een luide huilpartij los - baby’s van 14 maanden zijn absoluut niet voor rede vatbaar…
Neem deze drie taferelen tegelijk gedurende 15 minuten aan een stuk en je begrijpt dat zowel mijn vriend als ik maar wat blij waren als we onze dramaqueens voor de televisie kunnen zetten en wij eindelijk kunnen beginnen met eten. En de soep? Die was wel intussen kou. Maar ze heeft toch wel gesmaakt, in alle rust en stilte :-).
