Als het de tweede keer niet van een leien dakje loopt

Toegegeven, ik had een veel te rooskleurig beeld gekoesterd van het moederschap. Ik zou zo’n moeder worden die alles gewoon zou blijven doen waar ik zin in had; afspreken met vriendinnen, op restaurant gaan, etc. Dat kleine wezentje zou ik gewoon overal vrolijk meesleuren. Van een ontnuchtering gesproken…

Ik begon echt te genieten

Maar na drie maanden ging ik terug aan het werk en leek alles weer in zijn plooi te vallen. Ik had opnieuw structuur in mijn leven. De lente was in het land. Beetje bij beetje hernamen wij ons leven van vroeger en begon ik pas echt te genieten van mijn prachtige zoon en van ons gezin.

Alles ging zo goed dat we een jaar later de beslissing namen om toch nog voor een broertje of zusje voor A. te gaan. Ons gezin zou dan -naar ons aanvoelen- helemaal compleet zijn.

Gezien ik bij ons eerste kindje tijdens mijn derde cyclus zwanger was geworden, gingen wij ervan uit dat het opnieuw snel raak zou zijn. Het geluk lachte ons wederom toe: na de eerste poging bleek ik zwanger te zijn. Hoera! Ze zouden net iets meer twee jaar schelen. In het begin zou het pittig zijn, maar op termijn zou het geringe leeftijdsverschil ook zoveel voordelen hebben. 

Ontnuchtering

Maar bij onze eerste afspraak bij de gynaecoloog kwam pas de echte ontnuchtering. De vreselijke, onwezenlijke woorden: het vruchtje is er niet meer. Ik had nooit rekening gehouden met het feit dat het ook verkeerd kon lopen. Dit was iets wat andere mensen overkwam, of wat in tv-series gebeurde, maar toch niet met ons?

Intussen zijn we meer dan een jaar verder en hebben wij zojuist onze tweede miskraam te verwerken gekregen. 

Wij proberen positief te blijven. Elke maand is er nieuwe hoop. Maar elk voorzichtig vreugdesprongetje bij het zien van dit o zo verhoopte tweede streepje zal vanaf nu overstemd worden door een donkere wolk van twijfels. Het is nu al twee keer misgegaan, geen twee zonder drie?

“Willen jullie geen tweede kindje?”

Mensen vragen vaak: “En, willen jullie geen tweede kindje?”, “Oh, ja, jawel.”. “Maar jullie willen nog even wachten?”.  Want als je één keer een kind hebt gebaard en hiermee je vruchtbaarheid bewezen hebt, komt dat tweede kind natuurlijk gewoon op verzoek.

Sinds enkele maanden ben ik tegen de meeste mensen in mijn omgeving eerlijk over onze (actuele) tweede kinderwens. Ik ben sowieso geen gesloten persoon en ik verwijt mensen niet dat zij ons die vraag stellen; ik heb die - in al mijn onwetendheid - in het verleden ongetwijfeld zelf ook gesteld. Want uiteindelijk ligt er geen enkele schaamte in het feit dat het niet vanzelf gaat en helpt erover praten bij mij wel om hiermee om te gaan.