Over roze wolken en zo...

Een tijdje geleden reageerde Line op een blog van een mama die een moeilijke bevalling en start van de kraamtijd had meegemaakt. Ze had ook graag eens een verhaal gelezen over een mama bij wie het wél allemaal goed lukte, zowel tijdens de zwangerschap als na de bevalling. En omdat we bij Mama Baas graag alle kleuren van het moederschap aan bod laten komen, publiceren we graag Lines eigen verhaal als gastmama. 

Meisje-meisje meets lieve feministe

Liefste Mama Baas-lezertjes,

Let me paint you a picture of me. Dit wordt redelijk belangrijk om mij in het beloop van mijn betoog niet in de categorie ‘Onnozel en ouderwets mamavrouwtje’ te klasseren… Beeld je in dat volgend blogje niet van voorgenoemd typetje komt maar van mij, een 29-jarige (Ik weiger mij 30 te noemen, zolang die verdomde verjaardag niet gepasseerd is.) hoogopgeleide vrouw. Ik ben huisarts in een grootstad. Voor mij is alles ofwel gebaseerd op staalhard bewijs, ofwel klinkklare nonsens. Bij de vriendinnetjes gekend als rechttoe-rechtaan, nuchter, sec en Met Een Mening. Vrijzinnige ketter tot op het bot. Feministe in de meest manlievende zin van het woord. Maar ik ben ook een echt meisje-meisje. Ik hou van drankjes met een glinsterrietje, wordt instant happy van nieuwe botjes en adoreer My Little Pony (allez ja, mijn paard, mijn heel groot paard). Een beetje een donna universale, zo je wilt.

Ik schrijf jullie dit stukje blog naar aanleiding van een comment van ondergetekende op een andere gastblog op Mama Baas, 'Hoe het langzaam goed komt met me als mama' van Guest Mom Anke:

Mama baas: hebben jullie ook eens een blogje van een mama die wél op een roze wolk leeft of leefde? Hoe hard sommige mama's dit soort hart-onder-de-riem nodig hebben; het lijkt mij de laatste tijd bon ton om vooral de negatieve kant van kraamtijd in de actualiteit te brengen. Als kersverse mama (Zoon is 9 weekjes oud.) durf ik bijna niet meer stoefen tegen mijn vriendinnen over het moederschap; het is immers hip en 'in' om het lastig te hebben met een boorling... Men zou bijna niet geloven dat die beroemde Roze Wolk echt wel bestaat! Deze ervaringsdeskundige mama durft het zeggen: mama worden is ZALIG! Waar ik voorheen een nuchtere en vrijgevochten powervrouw was, ben ik nu een week mamaatje geworden van het type moederkloek: grenzeloos verliefd op mijn kleine jongen en mijn echtgenoot. Bereid om 9 jaar universitaire studies in de vuilbak te gooien en voltijds aan de haard te gaan zitten, allemaal omdat het moederschap voor mij écht het mooiste is wat er bestaat! Jammer dat dat niet echt trendy lijkt... PS: als zelfstandig huisarts begin ik volgende week weer te werken, mijn hummeltje zal dan 10 weken oud zijn, en ik zal met weemoed terug denken aan onze kraamtijd samen, die cliché oh cliché niet anders kan omschreven worden als Een Roze Wolk!

Mijn Roze Wolk-Pleidooi

Ik las de blog in de week dat het journaal berichtte over de postpartumdepressie. Zo meldde het VTM-journaal dat 1 op 6 vrouwen in België te kampen krijgt met een postnatale depressie.

Zoals jullie lazen ging op dat moment ook mijn laatste week zwangerschapsverlof in. Alle negatieve signalen over bevallen, mama worden en de kraamtijd waren in die periode extra pijnlijk om te horen. Ik telde immers met een bang hartje af naar de Echte Wereld, van werken op onregelmatige uren, de harde realiteit van de confrontatie met zieke en gekwelde patiënten en het missen van mijn kleine man. Ik voelde dan ook echt de noodzaak om een Roze Wolk-Pleidooi te houden; want hee, misschien zijn er wel mama’s die nood hebben aan een positieve boodschap, aan een verhaal met nadruk op het heerlijke, zalige, leuke, mooie, romantische van kindjes krijgen. Daarom dus dit verhaal.

Mijn verhaal

Ten eerste: postnatale depressies zijn de uitzondering, en in tegenstelling tot de stroom aan berichten die ik toevallig in mijn kraamtijd ontving, NIET de regel. Kind en gezin spreekt van een prevalentie van 10 à 20 procent. Voor de positivo’s zoals ik: 80 à 90 procent van de mama’s heeft wel recht op een roze wolk! Hoera! (Aan de postpartumdepressie mama’s: veel sterkte en moed, ik wil jullie problemen in geen geval minimaliseren, mijn bedoeling is enkel de moeiteloze kant ook eens te belichten.)

Ten tweede: het is een beetje eigen aan de mens – de vrouw – de Vlaamse Vrouw, om te klagen en vooral niet eens gewoon keihard content te zijn, denk ik. Vraag je aan je vriendinnen over hun zwangerschap, dan zal er zelden eens eentje zeggen hoe fijn het was dat mensen zo spontaan lief tegen je zijn en hoe vet cool het is om ineens met een D-cup te mogen paraderen. Vaker hoor je verhalen over ochtendmisselijkheid, rugpijn, ongewenste buikaanrakingen- de nare kantjes van de zwangerschap, quoi. Voor de geïnteresseerden: ook mijn zwangerschap was een pre-rozewolkje: 8 maanden zalig genieten van mijn wondertje in de buik, 1 maand aftellen tot hij er was: waggelend als een eendje met reflux (al vergeten hoor ;-) … ).  Idem voor kersverse mama’s, hoor je ze onder elkaar bezig dan gaat het steevast over een horrorbevalling, hoe moe ze zijn, hoe pijnlijk borstvoeden is en hoe zwaar zwaar zwaar het ze toch valt. Ok, een boorling heeft geen dag-nachtritme, en weken niet onderbroken slapen lijkt in theorie niet zo leuk, maar laat mij jullie zeggen: ik merk het zelfs niet! (Ook al slaapt zoonlief nog verre van door, zo rond zijn 12e weekje.) Want cliché oh cliché: als je ’s morgens opstaat, en dat kleine mormeltje kijkt je aan: je smelt ter plekke in je pantoffels. En wat betreft die bevalling en borstvoeding: bij Bibi ging dit na flinke ondersteuning van de vroedvrouw van een leien dakje.

Ten derde en ten laatste: Ik kan me alleen maar inbeelden wat alle klaagzangen van ouders teweegbrengen bij ongewenst kinderloze koppels. Ik en echtgenoot-lief hebben 14 maanden en een beperkte medische interventie nodig gehad om onze zoon op zijn plaats, in de broedstoof in mijn schoot te krijgen. Ik kan je zeggen, op die 14 maanden zijn er meer zakdoekjes vol gesnotterd dan de 14 jaren voorheen. Er zijn echter nog heel veel wensouders die tientallen ingrepen, behandelingen en jaren van geduld nodig hebben om zwanger te geraken en te blijven. En, helaas maar waar, blijft ook een klein percentage van de bevolking ongewenst kinderloos. Voor hen kan de actuele stroom aan negativiteit rond jong mamaschap niets anders zijn dan zout in de wonde.