Als hij me ten dans vraagt
Ik dans zelden in het openbaar
Want ritme bezit ik niet, geen talentje. Mijn lijf wil er gewoonweg niet aan. Bij de voorbereiding van het openingsdansje van onze Chrysostomosshow, op mijn achttiende, zei de leading dancer die ons wel snel zou leren hoe het moest, dat de bewegingen er toch altijd iets anders uitzagen als ik ze deed. Na verloop van tijd werd ik ook niet meer uitgenodigd op de oefensessies bij haar thuis. Om de één of andere reden is me dat bijgebleven. Daarom dans ik ook zelden in het openbaar, al is dat iets waaraan ik wil werken. Als ik het graag wil, wil ik het ook gewoon durven doen. Vooralsnog lukt dat zelden, helaas.
Doen waar je blij van wordt
Maar dat is net het mooie aan mama-zijn. Je wil ze dingen leren door wat je zelf tentoonstelt in gedrag. Ik wil Nova leren dat ze zich nooit moet schamen om haar lijf of om iets te doen als ze er blij van wordt, zelfs al word je raar bekeken. In ons huis is er dus veel muziek, wordt er veel gedanst en zowel Nova als Lio zitten op dansles. Het mooiste aan die dansles is dat de kindjes van Juf Carmen helemaal niet de grootste talenten hoeven zte n van deze wereld. Ze geeft ze de liefde voor muziek en de vreugde die er in dans zit mee.
Op hun jaarlijkse dansshow zitten er altijd sterren in het gekozen thema. Waarmee ze elk jaar weer meegeeft dat elk kind uit haar les een ster is. Als dat hele zootje dan op het podium de handen in de lucht steekt onder de galm van "we're all stars, we are one, we light up the night like a black sun, we all shine, we are chrome" dan krijgt dit gevoelig nummertje al tranen in de ogen, natuurlijk.
Zo ook bij elke openingsdans, zo mooi. Dan laat je me ook best even rustig genieten van de muziek, de tekst en het moment van het gelukkige koppel. Zo vond ik ook onze eigen openingsdans best belangrijk. Dat er de juiste tekst in zat om weer te geven wat we voor elkaar betekenen. Heel dankbaar ben ik zo ook voor de dans met mijn papa én die met mijn opa op onze trouw. Momentjes die in mijn hart gegraveerd staan.
Mijn mooiste dansmoment
Toch had ik pas onlangs mijn mooiste dansmoment. Tijdens de carnavalstoet in onze stad wou Lio per sé gedragen worden. Geen probleem, hij kon bij iedereen wel terecht - dat heb je met zijn charme - en zo ook bij mij toen het verschrikkelijkste nummer in de geschiedenis van radiomuziek - naar mijn bescheiden mening uiteraard - voorbij kwam: despacito! Maar al gauw werd ik ontboden tot een dans: "dansen mama!" en ja, dan dans je als mama, hè. Plain and simple.
Die kleine charmeur - had ik dat al gezegd? - toont daar even de trucs van de beste Don Juan door me het hele nummertje recht in de ogen te kijken alsof ik de eerste en enige vrouw ben die hij ooit gezien heeft. Ik zweer het, zo heeft nog nooit een man naar me gekeken. De liefde die in die diepe bruine ogen schitterde raakte me tot in mijn kleine teentje.
Hij moet ook gemerkt hebben dat ik ervan genoot, want telkens ik hem nu oppik om te dansen doet hij hetzelfde en elke keer opnieuw kan ik maar 1 ding denken: ‘Ooit, lieve kleine vriend, ga je iemand anders heel gelukkig maken met die blik, en al is hij voor mij maar tijdelijk, jij blijft voor altijd de man van mijn leven.’
Now, may I have this dance?
