Als je af te rekenen krijgt met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap
Hevige buikpijn
Begin juni 2015. Het begon met hevige buikpijn. Ik kon de pijn al enkele dagen niet harden. Ik lag letterlijk op de grond van de pijn. Ik had net mijn regels gehad, maar nu had ik weer bloedingen. Gezien de onuitstaanbare pijn, vertrok ik met mijn man richting spoed.
De gynaecoloog stuurde me terug naar huis
Na een hele tijd in de wachtzaal was het eindelijk aan ons. De gynaecoloog onderzocht me, en vertelde me dat ik gewoon mijn regels had en terug naar huis mocht. Verbaasd stonden we daar dan. Maar de verpleging nam voor zekerheid toch maar bloed, om zeker te zijn dat er niets ernstigs aan de hand was. “Een uurtje wachten mevrouw, het komt wel goed.” Veel info kregen we niet. Ondertussen wilden ze me ook niets geven tegen de pijn. Waarom niet, dat vertelden ze niet.
U bent zwanger!
Daar kwam dan een verpleegster aan met de uitslag van de bloedname. “U bent zwanger, mevrouw!” Mijn man werd even euforisch, maar ik wist dat dit niet oké kon zijn. We waren wel aan het oefenen om zwanger te worden, maar vermits ik de week voordien mijn regels had gehad, dacht ik helemaal niet aan een zwangerschap.
Levensbedreigend
Een andere gynaecoloog kwam me halen en onderzocht me opnieuw. “U hebt een buitenbaarmoederlijke zwangerschap mevrouw, uw rechtereileider is geëxplodeerd en we moeten je meteen opereren, dit is levensbedreigend.” Geen tijd om na te denken, meteen onder het mes. De dagen en weken nadien waren leeg.
Endometriose
Maar we hadden nog een kans, want mijn linker eileider had ik nog. Elke maand opnieuw had ik weer die helse pijnen bij het uitbreken van mijn regels, ik kroop over de grond van pijn. Wat was er mis gegaan? Lange tijd en veel onderzoeken later werd de diagnose ‘endometriose’ gesteld. De pil doornemen of een spiraal laten steken zouden de oplossing zijn voorlopig, maar met onze kinderwens was dit geen optie.
Opnieuw onder het mes
Na lange tijd proberen wilden we maar niet zwanger worden. Waarschijnlijk door de endometriose, dus moest ik onder het mes om de endometriose te laten verwijderen. Dit gebeurde in september 2016. In januari 2017 kon ons geluk niet op. We waren eindelijk opnieuw zwanger! (We hadden al een gezonde dochter van 4,5) Vermits ik werk als onthaalmoeder moest ik meteen stoppen met werken, en werd iedereen ingelicht.
Weer bloedverlies
Drie dagen later sloeg het noodlot weer toe. Bloedverlies…. Ik kon mijn tranen niet bedwingen, ik was kapot. Weer reden we richting spoed. En ja, ik was het vruchtje van 6 weken verloren. De gynaecoloog op spoed schreef me een briefje voor die dag, en ik kon weer naar huis. Daar stond ik dan! Vol tranen… een dochter die net thuis kwam van school en zich afvroeg waarom mama huilde. Een week heb ik voor mezelf genomen, en dan ging ik terug aan het werk als onthaalmoeder. Het was zwaar, maar we moesten gewoon opnieuw proberen, toch?!
Positieve zwangerschapstest
Mei 2017. Mijn regels bleven uit, ik deed een zwangerschapstest en die was positief! We waren superblij, maar ook bang gezien de vorige keren. Elke week ging ik op controle bij de huisarts om na te gaan of het zwangerschapshormoon in mijn bloed goed omhoog ging. Mijn huisarts kon me niet helemaal geruststellen, want ik verloof een hele kleine hoeveelheid oud bloed, maar het hormoon ging heel mooi omhoog, dus dat was een goed teken.
Ongerust
De dag dat ik 8 weken was voelde ik me toch wat ongerust, ik had geen bijzondere symptomen, buiten de misselijkheid en de gespannen borsten, wat aan de zwangerschap te wijten was. We besloten opnieuw om naar spoed te gaan, omdat het weekend was, en ik zekerheid wou dat alles oké was.
Er klopte iets niet
Op spoed keek de gynaecoloog via een vaginale echo, aangezien nog maar 8 weken zwanger was. Een assistent werd erbij geroepen… hier klopte iets niet…Ze namen me mee naar de verlosafdeling, omdat de apparatuur daar beter zou zijn dan op spoed zelf. Ze bleven maar kijken naar de echo en zeiden niets, de professor werd erbij geroepen… Ik voelde dat dit niet oké was. Opnieuw werd een buitenbaarmoederlijke zwangerschap vastgesteld. Ditmaal in de linkereileider, de enige die ik nog had. Ik moest meteen weer onder het mes.
Waarom?
Ter plaatse ben ik ingestort, ik kon niet meer praten, ik was verdoofd. We wilden al zo lang een 2e kindje, waarom lukt het ons niet? Zonder eileiders kan je nooit nog natuurlijk zwanger worden. Ik ben 31 jaar, en kan dit niet vatten, waarom?
Veel tranen
De zondagochtend werd ik wakker, het was Moederdag. Daar lag ik dan, net beroofd van mijn vruchtbaarheid. Ik moest me sterk houden, want mijn man en dochtertje zouden langskomen. Nadien heb ik veel tranen gelaten, en nu nog steeds. Het lukt me nog niet om dit een plaatsje te geven. Voorlopig kan ik nog niet opnieuw aan de slag als onthaalmoeder. Ik heb even tijd nodig…Aan de schoolpoort al die blije mama’s met hun maxi cosi, het doet me wat. Ik houd afstand en zeg niets. Maar er gaat zo veel door mijn hoofd.
Zoveel vragen
Maar wat ik het ergste vind, dat zijn de mensen die vragen hoe het met je gaat, aan wie je aan uitlegt wat je net hebt ondergaan, en die medeleven tonen. Om dan na een week niets meer van zich te laten horen. “Wanneer ga je terug aan het werk?”, vragen ze dan. Daar heb ik het erg moeilijk mee. Alsof ik gewoon verder moet. Maar hoe dan? Zonder tweede kindje? Via IVF? Wat als het opnieuw misgaat? Zoveel vragen…
